ΜΟΥΝΤΙΑΛ ΓΙΑ ΛΙΓΟΥΣ

 Άρθρο του σ. Ευάγγελου Ραφτόπουλου  
 
Μια όαση μέσα στον καύσωνα, ένα ενδιαφέρον σημαντικό στη καλοκαιρινή ραστώνη, μια πολυχρωμία στην ασπρόμαυρη ζωή μας είναι το εφετινό μουντιάλ σε μια χώρα που σπαράζεται από ανεργία, φτώχεια, διαφθορά, δυστυχία, μια χώρα που τα διεστραμένα μυαλά των αστέρων του κόσμου επέλεξαν για να κερδοσκοπήσουν ομού μετά των Βραζιλιάνων επιφανών της ληστείας, της κλοπής, της καταβύθισης της χώρας τους στις φαβέλες του σκότους και της καταστροφής.

Ούτε οι δίκαιες φωνές διαμαρτυρίας των εκατομμυρίων Βραζιλιάνων, ούτε τα εκατομμύρια που δαπανήθηκαν, ούτε η αυξανόμενη πορνεία των φτωχών θυμάτων της χώρας, ούτε η πληθώρα των παιδόφιλων που συρρέουν κατά χιλιάδες στη χώρα για να ικανοποιήσουν τα κτηνώδη ένστικτά τους έναντι δύο(2) δολλάρίων Αμερικής στάθηκαν εμπόδια για την ακύρωση της ανάθεσης διεξαγωγής των αγώνων  στην Βραζιλία και την επιλογή άλλης χώρας για τη διοργάνωση του μουντιάλ, ενός θεσμού εξήντα τεσσάρων (64) χρόνων .
Ένας θεσμός που από καθαρά ποδοσφαιρικός, ενωτικός της κουλτούρας των λαών σε όλο τον κόσμο, προιόντος του χρόνου, μεταβλήθηκε σε κερδοσκοπική λεηλασία χωρών και πολιτών, σε μια παρασκηνιακή συνωμοσία αδίστακτων εταιρειών, σε ένα ακραιφνή και αθέμιτο ανταγωνισμό 'απληστων επιχειρηματιών που στη σκηνή -το κολοσσαίο- θυσιάζουν ποδοσφαιριστές-ζώα στο βωμό του θεάματος και των κερκίδων του αλλαλάζοντος πλήθους.
Η εποχή προσφέρεται για εκμετάλλευση, οι ασχολίες των πλούσιων Ευρωπαίων και Αμερικανών είναι περιορισμένες, οι ευκαιρίες για πάσης λογής τουρισμό φαντάζουν ιδανικές, το δέλεαρ του θριάμβου της ομάδας παρουσιάζεται μεγάλο, η συντριβή του αντιπάλου μεγαλύτερο, η ττοπική αγορά προσφέρει ευκαιρίες, τα αξιοθέατα διαφημίζονται σαν μοναδικά, η επίσκεψη της Βραζιλίας μετατρέπεται σε όνειρο ζωής.
Οι επτακόσιοι τριάντα έξη (736) ποδοσφαιριστές των τριάντα δύο (32) χωρών, προερχόμενοι από ανταγωνιστικά και δύσκολα πρωταθλήματα, αναγκάζοντα να υφίστανται περισσή ταλαιπωρία και αγωνία, παίζοντας σε ακατάλληλες ώρες, κάτω από αφόρητο καύσωνα και υψηλή υγρασία για να ικανοποιήσουν τηλεοπτικούς ιδιοκτήτες, πάμπλουτους επιχειρηματίες, φανατικούς φιλάθλους.
Η νίκη σημαίνει πολιτική εκμετάλλευση, δηλώσεις υπερήφανων ηγετών, καλή οργάνωση του αθλητισμού κατ΄αυτούς , γερές βάσεις που θέτουν για την νεολαία, δαπάνες για την ανάπτυξη των αθλημάτων, καλή προετοιμασία, αποθέωση των νικητών στο μεγαλύτερο στάδιο της χώρας, δάφνες στους αθλητές, μεγαλεία, κέρδη στους επιτήδειους, ανανέωση της θητείας των κυβερνώντων και φτώχεια, ανεργία, πείνα στους λαούς.

Για έναν πολιτισμό της καθημερινότητας που χάθηκε...

Για όσους είναι γεννημένοι μεταξύ 1945 -1965
   
 H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Είμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας…

Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα  ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους».
Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν  έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν  με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλο και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι.
Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..
Δεν είχαμε Play-stations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Internet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.
Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση.
Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ.
Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
 Αν κι εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...

Αγνώστου ταυτότητας μέχρι στιγμής. Τον/Την ευχαριστούμε για το ταξίδι...

Στην πολιτεία που έγινε πορνείο...

Οι ποιητές ξέρουν καλύτερα...

Στην πολιτεία που έγινε πορνείο
μαστροποί και πολιτικιές
διαλαλούν σάπια θέλγητρα... 

Γιάννης Σταύρου, Πορτρέτο Γιώργου Σεφέρη, μικτή τεχνική

Γιώργος Σεφέρης
Θερινό Ηλιοστάσι
Γ΄

Κι όμως σ’ αυτό τον ύπνο
τ’ όνειρο ξεπέφτει τόσο εύκολα
στο βραχνά.
Όπως το ψάρι που άστραψε κάτω απ’ το κύμα
και χώθηκε στο βούρκο του βυθού
ή χαμαιλέοντας όταν αλλάζει χρώμα.
Στην πολιτεία που έγινε πορνείο
μαστροποί και πολιτικιές
διαλαλούν σάπια θέλγητρα·
η κυματόφερτη κόρη
φορεί το πετσί της γελάδας
για να την ανεβεί το ταυρόπουλο·
ο ποιητής
χαμίνια του πετούν μαγαρισιές
καθώς βλέπει τ’ αγάλματα να στάζουν αίμα.
Πρέπει να βγεις από τούτο τον ύπνο·
τούτο το μαστιγωμένο δέρμα. 

Οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι δημόσιοι ψεύτες

Άρθρο του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Από τη στιγμή της εκδήλωσης της κρίσης αυτό που παρακολουθούµε είναι ένα τσουνάμι προπαγάνδας με στόχο το πλήρες αναποδογύρισµα της λογικής και της πραγµατικότητας.

Αυτό που αναμφισβήτητα κατέρρευσε το 2009 στην Ελλάδα και στον κόσμο, είναι η ιδιωτική οικονοµία των τραπεζών, των πολυεθνικών, των κεφαλαιοκρατών. Μαζί της κατέρρευσε η «δηµόσια» οικονοµία του καπιταλιστικού κράτους, δηλαδή του κράτους των «ιδιωτών», των καπιταλιστών και των µονοπωλίων.
Αυτοί που δηµιούργησαν τα χρέη είναι οι ιδιώτες. Αλλά οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι, την ώρα που στύβουν το δηµόσιο ταµείο για να τους διασώσουν, εκδίδουν καθηµερινά κι από ένα φιρµάνι κατεδάφισης του «δηµόσιου τοµέα της οικονοµίας». Πρόκειται για φιρµάνια που στην ουσία συνιστούν «πολεµικά ανακοινωθέντα» προς τους εργαζοµένους.
Στο πλαίσιο αυτού του «πολέμου» δεν λείπουν, φυσικά, οι «ψυχολογικές επιχειρήσεις». Οι μέθοδοι του κοινωνικού αυτοματισμού. Της σαλαμοποίησης της κοινωνίας. Της απομόνωσης κοινωνικών στρωμάτων ώστε οι «σωτήρες» να τσακίσουν το ένα μετά το άλλο, και στο τέλος όλα μαζί.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι επιλέχτηκαν εξ αρχής ως «αδύναμος κρίκος» αυτής της επιχείρησης. Οι κυβερνώντες θέλοντας να προωθήσουν την τακτική του «διαίρει και βασίλευε» ανάµεσα σε ιδιωτικούς και δηµόσιους υπαλλήλους, απευθύνονταν και απευθύνονται σε ένα λαό των 10 εκατοµµυρίων, ισχυριζόµενοι ότι «όλοι µαζί τα φάγαµε». Και για να «αποδείξουν» τον ισχυρισµό τους τι κάνουν; Ενοχοποιούν τους 500.000 από αυτά τα 10 εκατοµµύρια ότι είναι «υπεράριθµοι» δηµόσιοι υπάλληλοι.
Ξεχνούν, βέβαια, μια «λεπτομέρεια»: Οι υπάλληλοι αυτοί διορίστηκαν στο ∆ηµόσιο από τους κρατούντες. Αλλά οι κρατούντες, εκείνοι που «τους διόρισαν» επιχειρώντας να χτίσουν πάνω στο δικαίωµα για δουλειά την πολιτική «πελατεία» τους, οι ίδιοι που παλιότερα αναφωνούσαν προς τους κοµµατικούς τους στρατούς του ∆ηµοσίου «εσείς είστε το κράτος», έρχονται τώρα και ζητούν τα ρέστα!
Στο πλαίσιο αυτού του ρεσιτάλ ανηθικότητας, τα µυθεύµατα περισσεύουν. Ας τα πάρουμε με τη σειρά:
1) Λένε ότι το πογκρόμ που έχουν εξαπολύσει με τις απολύσεις και τις διαθεσιμότητες γίνεται για τη διάσωση του δημόσιου ταμείου. Λένε ψέματα. To «όφελος» από τις απολύσεις και την διαθεσιμότητα στο Δημόσιο θα είναι της τάξης των… 100 εκατομμυρίων ευρώ. Και μάλιστα σε βάθος 6ετίας (2013 – 2018). Δεν το λέμε εμείς. Το λέει ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών κ.Σταικούρας με το έγγραφο που διαβίβασε στη Βουλή για τις προβλέψεις του Μεσοπρόθεσμου. Περί αυτού του οικονομικού «οφέλους» πρόκειται…
2) Μια από πλέον χυδαίες παραστάσεις της προπαγάνδας των κυβερνητικών θιάσων της αθλιότητας, ενταγµένη κι αυτή στο «όλοι µαζί τα φάγαµε», ήταν η θεωρία των «εκατομμυρίων» εργαζομένων στον δημόσιο τομέα που με κάθε ευκαιρία επανέρχεται. Ποιος δεν θυμάται την περίφηµη «απογραφή», µέσω της οποίας η κυβέρνηση θα «ξετρύπωνε» αυτά τα δήθεν «εκατοµµύρια» των δημοσίων υπαλλήλων, αυτές τις «ορδές εκατομμυρίων κοπριτών» που… ευθύνονται για το δημόσιο χρέος. Κάποια στιγμή, βέβαια, ο καθεστωτικός γκεμπαιλισμός των κυβερνώντων, που προσποιούνταν ότι δε γνώριζαν εκ των προτέρων και µέσα από τους λογαριασµούς του προϋπολογισµού τον αριθµό των δηµοσίων υπαλλήλων, αποκαλύφθηκε. Τελικά, η ίδια η δική τους «απογραφή» έδειξε ότι τα «εκατοµµύρια» περιορίζονταν σε 636.188 τακτικούς δημόσιους υπάλληλους, 49.546 έκτακτους και 20.242 εργαζόμενους με άλλες μορφές εργασίας (ανακοινώσεις Δ.Ρέππα, 10/4/ 2012). Αυτά είναι τα… εκατομμύρια των υπαλλήλων. Από τους οποίους, μάλιστα, οι 202.000 και οι άλλοι 93.000 υπηρετούν αντίστοιχα στην εκπαίδευση και στα νοσοκομεία. Τοµείς µε τεράστια κενά σε ανθρώπινο δυναµικό. Ήταν η «απογραφή» τους, επίσης, που απέδειξε ότι οι κυβερνώντες, οι ίδιοι που κατηγορούν τον ελληνικό λαό ότι «όλοι µαζί τα φάγαµε», φρόντισαν το κράτος που κατασκεύασαν να είναι τόσο «βαθύ», ώστε να περιλαµβάνει 84.000 στρατιωτικούς, 65.000 στα σώµατα ασφαλείας και 11.000 κληρικούς…
3) Και τι δεν ακούστηκε αυτά τα χρόνια για το υπέρογκο και «διαρκώς αυξανόμενο» κονδύλι για την μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων. Το θέμα µετατράπηκε σε καθηµερινό ανάγνωσµα και ακρόαµα. Βλέπετε, όσοι µπουκώνουν µε δηµόσιο χρήµα βιοµηχάνους, τραπεζίτες, εφοπλιστές και εργολάβους κάπου αλλού έπρεπε να αποδώσουν την ευθύνη για το δηµόσιο χρέος. Ετσι, λοιπόν τι έκαναν; Αφού τσουβάλιαζαν τους μισθούς των δικών τους «γκόλντεν μπόις» με τους μισθούς των εργαζομένων στις δημόσιες επιχειρήσεις, μετά βυσσοδομούσαν εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων παρουσιάζοντάς τους συλλήβδην σαν… «ρετιρέ». Ποια είναι η αλήθεια: Το 1990 οι µισθοί και οι συντάξεις που πλήρωνε το ∆ηµόσιο αποτελούσαν το 14,1% του ΑΕΠ. Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ µετά το 1994 «κατέβασαν» το ποσοστό αυτό στο 11% και η κυβέρνηση Καραµανλή το σταθεροποίησε στο 9% του ΑΕΠ. Άρα, στους εργαζοµένους στο ∆ηµόσιο και στους συνταξιούχους του ∆ηµοσίου αναλογούσε ήδη από την έναρξη της κρίσης όλο και µικρότερο ποσοστό του ΑΕΠ. Και µάλιστα πολύ µικρότερο από αυτό που φαίνεται µε την πρώτη µατιά, αφού: Το 1994 το σχετικό κονδύλι µοιράστηκε σε 595.742 εργαζοµένους και συνταξιούχους, ενώ η µοιρασιά του 2008 αφορούσε 896.415 άτοµα. Αυτοί είναι οι «προνοµιούχοι» Έλληνες δηµόσιοι υπάλληλοι (Πηγή: Προυπολογισμοί και «Ριζοσπάστης» 22/11/2009). Επιπλέον: Η δαπάνη µισθοδοσίας των δηµοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα ύψους 9% του ΑΕΠ (σσ: των υπαλλήλων που σε ποσοστό 80% είχαν – προ Μνημονίων - καθαρές αποδοχές από 880 έως 1500 ευρώ και που το 50% των οποίων διαθέτουν πτυχίο πανεπιστηµιακής εκπαίδευσης ή ανώτερο τίτλο σπουδών), ήδη από το 2009 ήταν µικρότερη ως ποσοστό του ΑΕΠ από εκείνη των δηµοσίων υπαλλήλων της Δανίας µε 16,9%, της Γαλλίας µε 12,8%, της Φινλανδίας µε 13%, της Σουηδίας µε 15,1% («Αντίχτυπος» 17/12/2010).
4) Ένα «δηµοφιλές» προπαγανδιστικό παραµύθι είναι εκείνο περί του «υπερμεγέθους» ποσοστού των δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα σε σχέση με τις άλλες χώρες της ΕΕ. Εδώ το παραμύθι συναγωνίζεται εκείνο με την «Κοκκινοσκουφίτσα». Η έρευνα στα πλαίσια της «Έκθεσης Ανταγωνιστικότητας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής» που πραγµατοποιήθηκε από τους ερευνητές του αυστριακού Ινστιτούτου Οικονοµικών Ερευνών και των Πανεπιστηµίων του Στρασβούργου και του Μαγδεµβούργου («The size and performance of public sector activities in Europe»), αποδεικνύει ότι στην Ελλάδα το ποσοστό των δηµοσίων υπαλλήλων επί του συνόλου των εργαζοµένων είναι 11,4%. Αυτό το ποσοστό είναι ένα από τα 4 χαµηλότερα σε όλη την Ευρώπη. Η Ελλάδα έχει, αναλογικά µε το σύνολο των εργαζοµένων, το 1/3 των δηµοσίων υπαλλήλων σε σύγκριση µε τη Σουηδία και τη ∆ανία και περίπου το 1/2 σε σύγκριση µε τη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία. Μάλιστα, αυτά τα ποσοστά παραµένουν σταθερά εδώ και τριάντα χρόνια.
5) Εξίσου «δηµοφιλές» προπαγανδιστικό παραµύθι είναι και το άλλο, για τις «υπέρµετρες» δηµόσιες δαπάνες. Αλλά από όλα τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής προκύπτει ότι το σύνολο των δαπανών του ελληνικού κρατικού τοµέα ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι ένα από τα χαµηλότερα σε όλη την Ευρώπη. Όσο για το «γενναιόδωρο» κράτος πρόνοιας που τάχα απολαµβάνουν οι Έλληνες, αρκεί να σηµειωθεί ότι κατά µέσο όρο την περίοδο 1998-2007 η Ελλάδα διέθετε µόνο 3.530 ευρώ κατά κεφαλήν για προγράµµατα κοινωνικής προστασίας, ενώ ο µέσος όρος στην Ευρωζώνη είναι 6.251,78 ευρώ. Τέλος και σχετικά µε τους «κοπρίτες» δηµοσίους υπαλλήλους, το ίδιο το ∆ΝΤ οµολογεί: Στις µεγάλες οικονοµίες ανά τον κόσµο (και όχι µόνο στην Ελλάδα) η αύξηση των ελλειμμάτων οφείλεται κατά 50% στην πάσης φύσεως φοροδιαφυγή των µεγαλοσχηµόνων και στην αποπληρωµή τόκων για προηγούµενα δάνεια των κυβερνήσεων που καταλήγουν πάλι στα ταµεία των µεγαλοσχηµόνων. Αντίθετα, η αύξηση των δηµοσίων δαπανών επιβαρύνει τα ελλείμματα κατά λιγότερο από 10% («Ιός – Ελευθεροτυπία», 27/11/2010 και Κώστας Νικολάου, Enet.gr)
Συμπέρασμα:
Η παγκόσμια οικονοµική κρίση δεν εκδηλώθηκε παρά ως κατάρρευση της περίφημης «ιδιωτικής», της καπιταλιστικής δηλαδή, οικονομίας. Τους ιδιώτες των μονοπωλίων, των πολυεθνικών και των τραπεζών ήταν που ήρθαν να διασώσουν τα κράτη, «κοινωνικοποιώντας» τα βάρη από τις ζηµιές των τραπεζιτών.
Το γεγονός αυτό δείχνει από µόνο του πόσο σαθρές είναι οι «αναλύσεις» περί ευθύνης του σπάταλου και αντιπαραγωγικού δηµόσιου χαρακτήρα της οικονομίας έναντι του «υγιούς» ιδιωτικού τοµέα.
Τα παραπάνω φυσικά και δεν αναιρούν ότι πράγματι στην Ελλάδα, ο λεγόμενος «δημόσιος τομέας» και σπάταλος είναι, και αντιπαραγωγικός και αντικοινωνικός. Όμως, οι υπόλογοι για τη λειτουργία του δηµόσιου τοµέα όπως αυτοί τον κατασκεύασαν έτσι ώστε να υπηρετεί τα συµφέροντα του κεφαλαίου, οι αρχιτέκτονες της ρουσφετοκρατίας και της αναξιοπρεπούς γλίτσας µε την οποία οικοδοµούσαν τους κοµµατικούς στρατούς τους, έχουν το επιπλέον θράσος να υποδεικνύουν ως υπεύθυνους για το δικό τους δηµιούργηµα τους εργαζοµένους. Τους οποίους µάλιστα έφτασαν να αποκαλούν µέχρι και «κοπρίτες» (Θόδωρος Πάγκαλος, «Βήµα» 1/1/2011).
Και είναι προφανές γιατί το κάνουν:
Πρώτον, γιατί με πρόσχηµα την «κριτική» ενάντια στο καπιταλιστικό «δηµόσιο», εκείνη που ελεεινολογείται, που επιχειρείται να λοιδορηθεί ως υπόλογη και ως υπεύθυνη (!) για την κρίση είναι η έννοια του πραγµατικά δηµόσιου, του πραγµατικά συλλογικού και του πραγµατικά κοινωνικού.
Δεύτερον, διότι χτυπώντας τους δημόσιους υπαλλήλους στο όνομα της… «έγνοιας» τους για τους ιδιωτικούς υπαλλήλους, και τους δημόσιους έχουν φτωχοποιήσει και τους ιδιωτικούς τους έχουν στείλει κατά 1,5 εκατομμύριο στην ανεργία, κατά 1 εκατομμύριο στην απληρωσιά και όλους μαζί στον εργασιακό μεσαίωνα.
*Δημοσιεύθηκε στο "enikos.gr" την Πέμπτη 26 Ιουνίου 2014

ΚΒΘΕ, το μεγαλύτερο πολιτιστικό brand name της χώρας..!

Κάτι καλό συμβαίνει στην Βόρεια Ελλάδα!
Η παρουσία, η λειτουργία, η συνέχεια ενός πραγματικά πολιτιστικού θεσμού - από τους λίγους που έχουν πραγματικά απομείνει στον τόπο μας!
ΚΘΒΕ - ΚΡΑΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ

Απολαύστε ένα θαυμάσιο βίντεο, αφιερωμένο στην πληθώρα των δημιουργικών δραστηριοτήτων του ΚΘΒΕ!
Ταξιδέψτε μαζί του εικονικά ή αληθινά - η Βόρεια Ελλάδα, η Θεσσαλονίκη είναι κοντά μας. Ανακαλύψτε ξανά την μαγεία του Βορρά και της καλλιτεχνικής δημιουργιας!

Θερμά συγχαρητήρια στον Γιάννη Κεσσόπουλο (γιο του συναδέλφου μας στο υποκ. Σερρών) που συμμετέχει στην προσπάθεια της προβολής του ΚΘΒΕ! Μπράβο Γιάννη - για άλλη μια φορά η δουλειά σου είναι καταπληκτική!

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ

Δίνουμε τόπο στα νιάτα και παρουσιάζουμε τις δημιουργίες, τις ασχολίες, τις περιπλανήσεις της Νέας Γενιάς!
Οι δημιουργίες των παιδιών μας..!
Σας παρουσιάζουμε:

Γιάννη Κεσσόπουλο

Σε σημείωμά του, με αφορμή πρόσφατη έκθεση του φωτογραφίας με τίτλο «Κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας», ο δημοσιογράφος Γ. Κεσσόπουλος αναφέρει:

«Αν δε βγεις έξω, δεν μπορείς να εκτιμήσεις τον τόπο σου, μου θύμισε αυτό το καλοκαίρι η φραγκοσυριανή από την Άνω Σύρο, το χωριό του Μάρκου Βαμβακάρη. Η φραγκοσυριανή που λογάριαζε την Ερμούπολη χωριό μέχρι που ταξίδεψε και συνειδητοποίησε το μεγαλείο της, τον πλούτο της, τον κοσμοπολιτισμό της.

Sherlock Holmes, Λονδίνο, 2011 /(c)Γιάννης Θ. Κεσσόπουλος

«Στη ζωή μου, οι πιο μεγάλοι ευεργέτες μου υπήρξαν τα ταξίδια και τα όνειρα» έγραφε το Α4 στην πλάτη ενός δημοσίου υπαλλήλου, κολλημένο στην παλιά ξύλινη ντουλάπα στο γραφείο πρωτοκόλλου. Αντίσταση στην παραίτηση, μου ψιθύρισε.
«Κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας», δανεικό από Σεφέρη, γιατί ταξίδια και συναισθήματα ίσον ζωή. Ταξίδια, έρωτες, φιλίες, δεσμοί. Ό,τι μας καθορίζει.

Παρίσι, Ρώμη, Βερολίνο, Κωνσταντινούπολη, Βιέννη, Λονδίνο, Φλωρεντία. Άνθρωποι, συνήθειες, χρώματα, πολιτισμοί. Κτίρια, χώροι, φως, σημεία, ματιές ακαριαίες. «Κάδρα» της στιγμής, σημεία αναφοράς και αναμνήσεων. Εικόνες που προκάλεσαν και πάντα προκαλούν σκέψεις, συναισθήματα, συνειρμούς, συγκρίσεις και απορίες. Με την αρμονία να ‘ναι η λεπτή αισθητική κλωστή που συνέχει όλα αυτά».

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο πολυτάλαντος Γιάννης εκτός από ερασιτέχνης φωτογράφος, είναι επαγγελματίας δημοσιογράφος και δικηγόρος. Γεννήθηκε στις Σέρρες, το 1970. Σπούδασε νομικά στο ΑΠΘ. Ασχολήθηκε με το πολιτιστικό και με το πολιτικό ρεπορτάζ. Από το 1998 έχει εργαστεί ή συνεργαστεί με εφημερίδες (Εξώστης, Μακεδονία, Θεσσαλονίκη, Κεντρί, Karfitsa, Πρώτο Θέμα, Έθνος κ.ά.), με περιοδικά (Highlights, Εικόνες κ.ά.), γραφεία Τύπου (Νομαρχία Θεσσαλονίκης, Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας κ.ά.). Έχει κάνει ραδιόφωνο και τηλεόραση. Έχει διατελέσει μέλος της διευθυντικής ομάδας στην εφημερίδα «Μακεδονία», διευθυντής της free press εφημερίδας «Karfitsa». Έχει δημοσιεύσει κείμενα σε περιοδικά όπως Εντευκτήριο, Θεσσαλονικέων Πόλις, Παράλλαξη κ.ά. Από τους ιδρυτές και "πρωταγωνιστές" της εξαιρετικής ιστοσελίδας  www.thinkfree.gr
Ανάμεσα στις δουλειές του και η συμμετοχή στο αισθητικότατο βίντεο για το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος - περισσότερα στην ανάρτηση μας:

ΚΒΘΕ, το μεγαλύτερο πολιτιστικό brand name της χώρας..!

_____________________________

Σας παρουσιάζουμε:

Δάφνη και Γιώργο
Απολαύστε τους!!!

 

Η Δάφνη και ο Γιώργος είναι οι 11%.
Οι 11% δεν είναι άλλη μια σχεδιαστική
ομάδα με συνηθισμένα concepts, ιδέες,
προϊόντα, κ.τ.λ...
Φυσικά η δουλειά τους είναι μπλα μπλα μοναδική.
Οι δυο τους μπλα μπλα μπλα σε Αθήνα και Βερολίνο.
Μπλα μπλα μπλα μπλα σε εκθέσεις.
Μπλα μπλα μπλα μπλα βραβεία και διαγωνισμούς.
Μπλα μπλα μπλα μπλα για μεγάλες εταιρίες.
Μπλα μπλα μπλα μπλα έξυπνος σχεδιασμός.
Μπλα μπλα όμορφα, απλά και πρακτικά αντικείμενα
που μπορείτε να καταναλώσετε...
να καταναλώσετε...να καταναλώσετε...

______________________________

Για περισσότερες και πιο αναλυτικές
πληροφορίες, συνεχίστε να διαβάζετε ...
______________________________

Η Δάφνη Πετρακάκη και ο Γιώργος Ζερβάκης
είναι οι 11%. Πριν ασχοληθούν με το σχεδιασμό,
η Δάφνη ασχολείται με την δημιουργική απασχόληση
παιδιών μικρής ηλικίας, και ο Γιώργος ολοκληρώνει
τις σπουδές του σαν επαγγελματίας μάγειρας και
εργάζεται στον τομέα αυτό για τρία περίπου χρόνια.

Και οι δυο σπουδάζουν βιομηχανικό σχεδιασμό
στην ακτο και παίρνουν το Bachelor of Art degree
του Middlesex University το 2006 και 2005 αντίστοιχα.

Η Δάφνη συμμετέχει στον διαγωνισμό ''TEENAGE
FURNITURE'' της εταιρίας COW by NSR και του
DESIGN BOOM (2005). Μετά τις σπουδές
δραστηριοποιείται σαν σχεδιάστρια αντικειμένων
και σαν σχεδιάστρια εσωτερικών χώρων
για την εταιρία OPEN HOUSE.

Αντίστοιχα ο Γιώργος συνεργάζεται με τους
βιομηχανικούς σχεδιαστές Κωνσταντίνο Χούρσογλου
και Σωτήρη Λάζου, καθώς και με το Studio777 με
δουλειές για την L'OREAL, DAVIDOFF, JOSE CUERVO,
JOHNΝIE WALKER, MODECO, VARANGIS SCHEMATA,
NEO KATOIKEIN και SKOUROPOULOS. Κατόπιν εργάζεται
σαν υπεύθυνος σχεδιασμού της EXPOTECHNICA GROUP
ενώ παράλληλα διδάσκει στο τμήμα βιομηχανικού
σχεδιασμού του ΑΚΤΟ.

Η συνεργασία τους ξεκινά ουσιαστικά το 2006, όπου
κερδίζουν την πρώτη θέση στον διαγωνισμό της NEOSET
''Πρόταση Νέου Τρόπου Ζωής''. Δυο χρόνια αργότερα
αποτελούν και οι δυο μέλη του σχεδιαστικού τμήματος
του ομίλου NEOSET. Εκεί σχεδιάζουν για τη NEOSET,
NEOSET KOYZINA, και ΝΕΟ ΚΑΤΟΙΚΕΙΝ.

Οι 11% σχηματίζονται επίσημα το 2010.
Ξεκινούν συνεργασία με το concept store TR2 του
Γιώργου Καράμπελα και αποφασίζουν να μοιράζουν
πλέον το χρόνο τους μεταξύ Αθήνας και Βερολίνου,
συνεχίζοντας και απο μακριά τη συνεργασία τους
με τις ελληνικές εταιρίες.

Εκεί εστιάζουν επαγγελματικά και στα δικά τους
project δημιουργώντας αντικείμενα με γνώμονα την
απλότητα και τη χρηστική αμεσότητα, δίνοντας
ιδιαίτερη βάση στο στοιχείο της έκπληξης.

'Eχουν συμμετάσχει σε εκθέσεις όπως το
GREEN DESIGN FESTIVAL (Αθήνα, 2008),
GOING YOUTH FESTIVAL (Αθήνα, 2009),
DING PLASTIC CHAIR PROJECT (Αθήνα, 2010),
DESIGN LAB (Αθήνα, 2012),
DMY International Design Festival (Βερολίνο, 2013)
KIND + JUGENT (Κολωνία, 2013)
PLAYTIME (Παρίσι, 2014)


Ιστοσελίδα  http://www.11percent.gr/index.php
Email info@11percent.gr

_______________________________________

Σας παρουσιάζουμε:

Σοφία Μαραθάκη 

Σκηνοθετεί: Μωρίς Μαίτερλινκ, Εσωτερικό

Σιωπή. Θα ’ρθει και η σειρά μας. Σιωπή.

Η περιγραφή του Εσωτερικού του Μωρίς Μαίτερλινκ πρέπει να συντάσσεται με τη δομική απλότητα του ίδιου του έργου: στο εσωτερικό ενός σπιτιού μια οικογένεια (άντρας, γυναίκα, κόρη) περνούν την ανάλαφρη χαμογελαστή τους καθημερινότητα. Ακριβώς έξω από το σπίτι, τρεις αγγελιοφόροι παρατηρούν την οικογένεια, έτοιμοι να της μεταφέρουν το τραγικό νέο: η άλλη κόρη τους βρέθηκε πνιγμένη στο ποτάμι. 

Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα τοπίο μηδενικής δράσης, στην απλωμένη στιγμή που συμπυκνώνοντας το βάρος του ακαριαίου εμπεριέχει ό,τι έχει προηγηθεί και ό,τι θα ακολουθήσει. Η στιγμή γίνεται το μάτι της βελόνας απ’ όπου θα τυλιχτεί ολόκληρη η κλωστή της ζωής. Μέσα από τους διαλόγους των αγγελιοφόρων αντιλαμβανόμαστε το βάρος της είδησης, παρατηρούμε μαζί το εσωτερικό και αναπλάθουμε την αλλαγή.

 

Το αριστούργημα του Μαίτερλινκ δεν είναι τίποτα περισσότερο από την περιγραφή μιας στιγμής, και η ουσία του το βάρος αυτής της στιγμής. Καινοτομώντας μέσα από την κομψότητα της μικρογραφίας, ο συγγραφέας καταφέρνει να υπογραμμίσει τα όρια, τα λεπτά σύνορα ανάμεσα στις ανθρώπινες καταστάσεις, την αλλαγή και τη ρευστότητα, ως δομικά στοιχεία στο ανθρώπινο συνεχές. Ο λιτός ποιητικός λόγος του Μαίτερλινκ (εξαιρετική η μετάφραση του Δημήτρη Δημητριάδη) κουβαλά όλο το στοχασμό του για τη ζωή και το θάνατο, την τραγωδία και την ελάχιστη απόστασή της από το καθημερινό.
Η συμβίωση του καθημερινού με το τραγικό, αποδίδεται δραματικά, μέσα από το παιχνίδι της θέασης. Κοιτούμε την οικογένεια στο εσωτερικό, σιωπηλό σαν βυθός, με την αυτάρκεια του μόνιμου χαμόγελου, σαν κοινότοπος πίνακας που θα μπορούσε να στολίζει το κάθε εσωτερικό σπιτιού, την κάθε ατάραχη οικογενειακή θαλπωρή. Ταυτόχρονα όμως κοιτούμε τους αγγελιοφόρους που κοιτούν το εσωτερικό. Μέσα από το λόγο τους δεν περιγράφουν απλώς τα όσα βλέπουμε (και τα όσα θα έρθουν) περιγράφουν ταυτόχρονα και το βλέμμα μας. Μέσα από την καλειδοσκοπική ταύτιση, το παράδειγμα του συμβάντος που παρακολουθούμε πολλαπλασιάζεται. Βρισκόμαστε ταυτόχρονα μπροστά σε ένα παράδοξο. Πρωταγωνιστές του έργου δεν είναι αυτοί που πρωταγωνιστούν (οι αγγελιοφόροι), αλλά αυτοί που βρίσκονται στο εσωτερικό. Και η ζωή που ενσαρκώνουν  γνωρίζουμε πως πια δεν υπάρχει, αυτό που κοιτούμε είναι το παρελθόν των πρωταγωνιστών, η απώλειά τους μετά την αναγγελία του πνιγμού. Οι πρωταγωνιστές του έργου δεν βρίσκονται καν μπροστά μας, κατοικούνε πια τη σιωπή.

Η παράσταση του Εσωτερικού στο Θέατρο του Νέου Κόσμου από την ομάδα Ατονάλ, σε σκηνοθεσία της Σοφίας Μαραθάκη, επιτυγχάνει ακριβώς γιατί καταφέρνει να μεταδώσει την ελάχιστη απόσταση και τη μέγιστη αντίθεση, ανάμεσα στους δύο χώρους και στις δύο καταστάσεις. Οι εξαιρετικές ερμηνείες αποδίδουν ανάγλυφα το κοινότοπο και το έκτακτο, οδηγώντας τα δεμένα προς την κορύφωση. Και μέσα από τον τονισμό του παιχνιδιού της θέασης, φεύγοντας αντιλαμβανόμαστε ποιο το εσωτερικό και ποιοι οι κάτοικοί του. 
___

Μωρίς Μαίτερλινκ, Εσωτερικό
Μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης
Σκηνοθεσία: Σοφία Μαραθάκη
Δραματουργία: Ελένη Τριανταφυλλοπούλου
Μουσική: Βασίλης Τζαβάρας
Σκηνικά: Εύα Μαραθάκη
Κοστούμια Ιωάννα Τσάμη
Κίνηση: Βρισηίδα Σολωμού
Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης
Παίζουν:
Αλεξάνδρα Ντεληθέου
Εύα Νικηφόρου
Νέστωρ Κοψιδάς
Φωτεινή Παπαχριστοπούλου
Σωτήρης Τσακομίδης
Κωνσταντίνος Παπαθεοδώρου

Η παράσταση παιζόταν στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, Δευτέρα και Τρίτη, μέχρι τις 15/4/2014

ΕΚΤΑΚΤΟ!

Ο πρόεδρος  του Δ.Σ. του Συλλογου ΜΑΣ απαγόρευσε την ανάρτηση στην ιστοσελίδα του ΣΣΤΕ, της επιστολής του εκπροσώπου των "ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ" στο ΔΣ, Κώστα Ευσταθίου!! 
Θέμα της επιστολής: η χορήγηση στοιχείων κίνησης λογαριασμών του Συλλόγου...
Θαυμάστε αντίληψη ενασχολούμενου με τα κοινά!!! Ιλαροτραγωδία! Γελάμε ή κλαίμε για την κατάντια...

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΕΖΟΔΡΟΜΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ

Η αποτυχία των πεζόδρομων

άρθρο της Σώτης Τριανταφύλλου 
(αναδημοσίευση Athens Voice, 4/6/21014)

Γιάννης Σταύρου, Ακαδημία, Πανεπιστημίου, λάδι σε καμβά

Οι πολλοί» απορούν γιατί υπάρχει διαφωνία στο σχέδιο της πεζοδρόμησης της Πανεπιστημίου. Γράφει, εύστοχα, ο γνωστός αρχιτέκτονας Αριστείδης Ρωμανός: «Ποιος δεν θέλει να κάθεται σε σκιερά υπόστεγα, μέσα σε πράσινο, χωρίς κυκλοφορία αυτοκινήτων παρά μόνο ποδηλάτων και τραμ, να πίνει τον καφέ του θαυμάζοντας τη Νεοκλασική Τριλογία και χαζεύοντας τους λοιπούς αργόσχολους πολίτες-τουρίστες στα γειτονικά τραπέζια; Με τέτοιες εικόνες άλλωστε –σε 3-D– μας βομβαρδίζει επί τόσα έτη ο ειδησεογραφικός οργασμός των ΜΜΕ. Είναι σαν να ρωτάς σε δημοσκόπηση: Σας αρέσει η βολή και η καλοπέραση; Τι απαντήσεις φαντάζεται κανείς ότι θα λάβει;»

Aλλά η πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου είναι επιβλαβής όχι μόνον επειδή βασίζεται στη φιλοσοφία του φραπέ, της πόλης-χουζούρι και ραχάτι· στην ουσία της κωμόπολης. Είναι επιβλαβής διότι αποτελεί ακριβώς αυτό που η αριστερά χαρακτήριζε «έργο βιτρίνας» πλην όμως εννοώντας τις απαραίτητες υποδομές ενός σύγχρονου κράτους (π.χ. αεροδρόμια). Να λοιπόν ένα πραγματικό έργο βιτρίνας το οποίο θα απορροφήσει πόρους που θα μπορούσαν να διοχευτευτούν σε πιο ουσιαστικά δημόσια έργα. Ποια είναι αυτά τα έργα: η ανάπλαση της ακτής της Αττικής είναι σίγουρα ένα από αυτά· η αναζωογόνηση της Σταδίου είναι ένα άλλο.

Όπως έγραφα σε προηγούμενο αρθρίδιο, στην πολεοδομία δεν πρέπει να πειράζουμε ό,τι λειτουργεί. Η Πανεπιστημίου λειτουργεί. Αν πεζοδρομηθεί, εκτός του ότι θα προκληθεί κυκλοφοριακή συμφόρηση, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να μαραζώσει ή να εκπέσει θλιβερά από αισθητική άποψη. Δηλαδή, να γίνει δυσλειτουργική ως προς το λιανικό εμπόριο και να απαξιωθούν τα εμβληματικά της κτίρια – κρατική τράπεζα, Πανεπιστήμιο, Βιβλιοθήκη, Ακαδημία, Ανώτατο Δικαστήριο: ήδη, τα Προπύλαια έχουν εξευτελιστεί, εφόσον, περιέργως, χρησιμεύουν ως χώρος διαδηλώσεων ή και ως κατασκήνωση απεργών. Η πεζοδρόμηση, μολονότι κίνηση «εξωραϊσμού» –και ακριβώς γι’ αυτό– θα μετατρέψει την Πανεπιστημίου σε προέκταση της Ομόνοιας, της Βάθης και του Μουσείου όπου, όπως είπαμε, έγινε η πιο παράλογη και κατά συνέπεια αποτυχημένη πεζοδρόμηση η οποία κατέληξε το τοπικό μας Needle Park.

Η Αθήνα δεν έχει ανάγκη από περισσότερους χώρους με καφέ και μπαρ. Η Αθήνα έχει ανάγκη από εργασία και από τον δυναμισμό που επιφέρει –και προϋποθέτει– η εργασία. Αναμφισβήτητα, πρέπει να διαπλατύνουμε όσα πεζοδρόμια μπορούν να διαπλατυνθούν (δεν μπορούμε να τα διαπλατύνουμε όλα), να κάνουμε δενδροφυτεύσεις και να εφαρμόσουμε τους νόμους για τα περιβόητα τραπεζάκια και τη στάθμευση τροχοφόρων. Όσο για το «πράσινο» γενικώς και αορίστως πιστεύω ότι πρόκειται για έμμονη ιδέα: οι Αθηναίοι φλυαρούν και γκρινιάζουν για το πράσινο, αλλά, εν τέλει, το αποφεύγουν. Είτε διότι δεν είναι σωστά οργανωμένο, είτε διότι προτιμούν να κάθονται στα προαναφερθέντα τραπεζάκια που σπανίως βρίσκονται μέσα στο «πράσινο».

Οι Αθηναίοι δεν μπορούν να γνωρίζουν σε βάθος ούτε τους πολεοδομικούς κανόνες, ούτε τους πολεοδομικούς κινδύνους. Και, όπως συμβαίνει με πολλές πρόσφατες ιδέες και αποφάσεις οι οποίες έχουν προπαγανδιστεί με τρομερή ένταση (π.χ. το κτίσιμο του τζαμιού, ο γάμος μεταξύ ομοφυλοφίλων) θεωρούν τις πεζοδρομήσεις «ανθρώπινες» και οικολογικές. Αλλά οι πεζοδρομήσεις, ιδιαίτερα εκείνη της Πανεπιστημίου, είναι ακριβώς το αντίθετο: απάνθρωπες, ρυπαντικές και αντιοικονομικές – εντυπωσιακό παράδειγμα είναι η οδός Μεσολογγίου, όπου, καθόλου τυχαία, σκοτώθηκε ο νεαρός Αλέξης Γρηγορόπουλος. Ακόμα και η πεζοδρομημένη Φωκίωνος Νέγρη που δεν θεωρείται πολεοδομική καταστροφή (αλλά είναι) κάθε άλλο παρά έχει «εξωραϊστεί»: ο συνδυασμός πεζοδρόμησης και ταξικής/φυλετικής έκπτωσης μετέτρεψαν μια ευχάριστη, αστική συνοικία (στην οποία μεγάλωσα) σε λαϊκή, δήθεν πολυφυλετική, όπου επικρατούν μεζεδοπωλεία, σουβλατζίδικα και πιτσαρίες χαμηλού γούστου. Τα παλιά, παραδοσιακά ζαχαροπλαστεία και τα ροκ κλαμπ έκλεισαν· στη θέση τους άνοιξαν ψησταριές· η γειτονιά μυρίζει κοψίδια. Όσο για την ασφάλεια των κατοίκων αποτελεί μακρά συζήτηση: το σίγουρο είναι ότι η πεζοδρόμηση δεν την ευνόησε.

Οι πεζοδρομήσεις, εκτός του ότι απειλούν την εμπορική δραστηριότητα, δεν αποτελούν λύσεις ούτε για τις προβληματικές περιοχές: η υποβάθμιση της Βάθης, της Αττικής, του Αγίου Νικολάου, του Αγίου Παντελεήμονα, της Βικτωρίας, της Αμερικής και της Κολιάτσου δεν ανατρέπεται με πεζοδρομήσεις, αλλά με την ενθάρρυνση της επιχειρηματικής δραστηριότητας και της ελεύθερης κυκλοφορίας πεζών και τροχοφόρων. Όπου υπάρχει πλήθος που κινείται και εργάζεται, υπάρχει ζωή και ασφάλεια.

Γράφει ο Κωστής Χατζημιχάλης, καθηγητής  της οικονομικής γεωγραφίας και περιφερειακής ανάπτυξης στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο: «Η Πανεπιστημίου είναι σχεδιασμένη από το 19ο αιώνα ως ένα βασικό βουλεβάρτο-λεωφόρος της πόλης, ένας βασικός αστικός συντελεστής με ιστορικά χαρακτηριστικά διαμπερούς διέλευσης. Η μετατροπή του σε πεζόδρομο ανατρέπει τις ιστορικές καταβολές της λειτουργίας και του συμβολισμού της ως λεωφόρου και θα αναπαράγει το λάθος του πρόσφατου σχεδιασμού της Ομόνοιας που, από κυκλοφοριακός κόμβος-αναφορά της πόλης, έχει μετατραπεί σε αμήχανη, σκοτεινή διέλευση πεζών. [...] Ο ιστορικός σχεδιασμός της λεωφόρου έχει συνοδευτεί από χρήσεις δημόσιων κτιρίων και τραπεζών στα 2/3 του μήκους, με ελάχιστη κατοικία και εμπορικές χρήσεις. Αυτό σημαίνει ότι μετά το μεσημέρι αυτός ο φαρδύς δρόμος θα είναι έρημος. Φυσικά, η ιδιωτική πρωτοβουλία μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την επέλαση τραπεζοκαθισμάτων. Αλλά αξίζει αυτή τη χρήση η πλέον λαμπρή λεωφόρος της πόλης; Τα κυκλοφορικά προβλήματα στους γειτονικούς δρόμους θα είναι πολύ σοβαρά, γιατί η κάθοδος από την Ακαδημίας θα μεταφέρει κινήσεις ανόδου και διεξόδου προς Λ. Βασιλίσσης Σοφίας σε άλλους μικρότερους δρόμους. Προβλήματα θα έχουν και τα δημόσια μέσα μεταφοράς (διελεύσεις και αφετηρίες) […]

Υπάρχουν όμως και γενικότερα, εξίσου σοβαρά θέματα, που εγείρουν οι προτάσεις του Υπουργείου. Η πρόταση για την πεζοδρόμηση και ορισμένες από τις άλλες ιδέες για το κέντρο που έχουν δει τα φώτα της δημοσιότητας, εντάσσονται σε μια συνολικότερη αλλαγή υποδείγματος στην πολεοδομική πρακτική αλλά και στις σπουδές των αρχιτεκτόνων. Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια υποβαθμίζεται σταθερά το κοινωνικό και μεταρρυθμιστικό περιεχόμενο της πολεοδομίας και υπερτονίζεται η αρχιτεκτονική και αισθητική διάσταση. Η έμφαση δίνεται στην “ωραιοποίηση” της πόλης, αφήνοντας εκτός προβληματισμού τα κοινωνικά και καθημερινά λειτουργικά προβλήματα. Αντί για σχέδια μακρόπνοης συλλογικής χρησιμότητας τα σχέδια σήμερα μοιάζουν περισσότερο με πρότζεκτ-σημαίες ευκαιρίας, που στοχεύουν στην αξιοποίηση των κοινών για χρήσεις λάιφ στάιλ».

Συμφωνώ, λοιπόν. Οι πόλεις δεν είναι μόνο τα κτίρια, τα οικοδομικά τετράγωνα και οι πλατείες· είναι ζωντανά χωρο-κοινωνικά συστήματα. Τα προβλήματά τους δεν λύνονται μόνο με αρχιτεκτονικές και κυκλοφοριακές παρεμβάσεις. Καλούμαστε να αποφασίσουμε, όπως έγραφα σε προηγούμενο αρθρίδιο, τι λογής πόλη θέλουμε· στην ουσία, τι λογής οικονομία και κοινωνία: κοινωνία αργόσχολων «flâneurs» ή εργαζομένων σε δυναμικό και πολύβουο αστικό κέντρο.

Υπάρχουν πολλά που μπορούν και πρέπει να γίνουν στη θέση των πεζοδρομήσεων: εκσυγχρονισμός του συγκοινωνιακού δικτύου, διαχείριση των σκουπιδιών, εφαρμογή των νόμων σχετικά με τα τραπεζοκαθίσματα, αποκαταστάσεις κτιρίων, αναπαλαιώσεις, ανακαινίσεις, ανάδειξη γλυπτών (όχι ηρωικών ανδριάντων και μακάβριων μνημείων), αφαίρεση διαφημιστικών επιγραφών, επισκευή πεζοδρομίων και οδοστρωμάτων· κυρίως, χρειάζεται ανάπτυξη, θέσεις εργασίας, όχι ράβε-ξήλωνε, όχι νοοτροπία επαρχιακού συλλόγου. Αν η Αθήνα έχει στόχο να γίνει μητροπολιτικός δήμος χρειάζεται φυσιογνωμία μητρόπολης, όχι «κάτι το ωραίον» για χασομέρηδες.

Διαβάστε επίσης:
Η αποτυχία των πεζόδρομων 1
Η αποτυχία των πεζόδρομων 2

Τι πραγματικά συμβαίνει στην Θράκη - Τα αδιέξοδα και οι κίνδυνοι από την απουσία εθνικής πολιτικής στην περιοχή

Οι Ελληνες πολιτικοί διαχρονικά και διακομματικά εθελοτυφλούν και αδιαφορούν ενώ γνωρίζουν πολύ καλά τι συμβαίνει. Συμπεριφέρονται ωσαν να είναι πεπεισμένοι οτι μεσοπρόθεσμα η Θράκη θα αφαιρεθεί από τον εθνικό κορμό και επομένως δεν εχει νόημα η όποια προσπάθεια.

Αν η κατάσταση στο Ιράκ οδηγήσει σε τριχοτόμηση της χώρας και πλήρη ανεξαρτοποίηση του Ιρακινού Κουρδιστάν, τότε υπάρχει μεγάλη πιθανότητα αυτό να ενωθεί με το Συριακό Κουρδιστάν και να τεθεί θέμα ενσωμάτωσης και του Τουρκικού Κουρδιστάν σε μεταγενέστερο στάδιο.
Πώς τότε η Τουρκία θα αντισταθμίσει την σοβαρή απώλεια σημαντικού τμήματος της επικράτειάς της; Προφανώς διεκδικώντας την Δυτική Θράκη και ενδεχομένως το Καστελόριζο (γεωοικονομικής σημασίας, λόγω ΑΟΖ), αλλά και μερικά νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Αν ποτέ ξεκινήσει το domino των περιφερειακών εδαφικών ανακατατάξεων, η συνθηκη της Λωζάνης (που θα κλείσει σε 8 χρόνια, "ζωή" 100 ετών) de facto στην αρχή και  de jure στη συνέχεια θα καταργηθεί με οτι αυτό συνεπάγεται για την εδαφική μας ακεραιότητα.

Οι προσεκτικοί αναγνώστες Τουρκικών εφημερίδων θα έχουν διαβάσει για το σχέδιο EGEMON (μοιάζει με το ΗΓΕΜΩΝ) που προβλέπει ταυτόγχρονη προσβολή και κατάληψη 1-2 νήσων (ως αντιπερισπασμό αλλά και bargaining chip σε ενδεχόμενες διαπραγματεύσεις που θα ακολουθήσουν αναπόφευκτα) και συγχρόνως υπερκερατικό ελιγμό στο τριεθνές ορόσημο (Ελλάδα-Βουλγαρία-Τουρκία), διείσδυση στην βουλγαρία (η περιοχή κυριαρχείται και εκεί με ισχυρή Τουρκογενή Βουλγαρική μειονότητα) και από εκεί προσβολή από τον Βορρά της Ελληνικής μεθορίου που σε ένα σημείο κοντά στη λίμνη της Βιστωνίδας απέχει μόνο 15 χλμ απο τη θάλασσα.
Οι άνθρωποι δεν κρύβουν τις προθέσεις τους βασιζόμενοι στον ψοφοδεισμό μας (των πολιτικών μας για την ακρίβεια) και στην οικτρή οικονομική μας κατάσταση που αντανακλά στο αξιόμαχο του στρατεύματος.

Τι πραγματικά συμβαίνει στην Θράκη
Τα αδιέξοδα και οι κίνδυνοι από την απουσία εθνικής πολιτικής στην περιοχή
Βασίλης Μαγκλάρας 05/06/2014

Περίληψη: 
Η μειονότητα της Θράκης δεν είναι ενιαία, όπως πολλοί εξακολουθούν να πιστεύουν. Το γεγονός αυτό, η σημασία του οποίου αγνοείται ακόμη και από την επίσημη ελληνική πολιτεία, μπορεί να βοηθήσει στην αποτελεσματική ενσωμάτωση αρκετών από τους ανθρώπους της μειονότητας και να ακυρώσει τα όποια σχέδια της Άγκυρας για την περιοχή. Αρκεί να αναληφθούν απλές και συγκεκριμένες δράσεις.
(Ο Βασίλης Μαγκλάρας διδάσκει Πολιτική και Κοινωνική Θεωρία στο ΕΑΠ.)

Οι μικρές κοινωνίες με διαφορετικά χαρακτηριστικά συγχωνεύονται στην κυρίαρχη κουλτούρα και οι περιπέτειες ή οι δυσκολίες της συγχώνευσης γίνονται για τη νέα γενιά μια ιστορία των παππούδων, εφόσον βέβαια η κυρίαρχη κουλτούρα το επιθυμεί και πράξει τα αυτονόητα για την εξυπηρέτηση αυτού του σκοπού.

Η ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων υπήρξε ανέκαθεν, με κορύφωση τον 19ο αιώνα ένας τέτοιος χώρος υψηλών παθών, λόγω και της εθνοτικής ανομοιογένειας ορισμένων εκ των νέων κρατών που προέκυψαν από αλλεπάλληλες συγκρούσεις και πολέμους την ίδια περίοδο. Αυτό το πρόβλημα ευτυχώς δεν αφορούσε την Ελλάδα, παρότι συμμετείχε σε όλους τους πολέμους. Τα σύνορα άλλαξαν αρκετές φορές λόγω αυτών των συγκρούσεων και, μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο που τα ίδια εθνικιστικά πάθη οδήγησαν την ανθρωπότητα στο χείλος της καταστροφής, υπήρξε, με ελάχιστες εξαιρέσεις, μια άτυπη Ευρωπαϊκή σιγή των όπλων. Αυτή η περίοδος όμως, όπως δείχνουν και τα γεγονότα στην Ουκρανία φαίνεται να πέρασε οριστικά. Λόγω, μεταξύ άλλων, και της εξόφθαλμης αδυναμίας της ΕΕ να παίξει τον καθοριστικό της γεωστρατηγικό ρόλο, αλλά και της κατάρρευσης της ιδιότυπης ισορροπίας μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων που είχε δημιουργηθεί με τον Ψυχρό Πόλεμο.
Η χώρα μας, όπως πάντα, φαίνεται να είναι απροετοίμαστη σ’ αυτό που έρχεται. Όπως έκανε και πριν την οικονομική κρίση έχει σταυρώσει τα χέρια και περιμένει από την «μάνα» Ευρώπη να εγγυηθεί την ευημερία και την εθνική της ακεραιότητα. Η πρώτη ψευδαίσθηση, αυτή της ευημερίας, χάθηκε. Οι Έλληνες διαπίστωσαν μέσα στην κρίση ότι οι Γερμανοί και οι Ολλανδοί, μεταξύ άλλων Ευρωπαίων, έχουν διαφορετικά συμφέροντα με τα δικά μας και η ομπρέλα της ΕΕ δεν είναι αρκετή γι’ αυτούς ώστε να δημιουργηθεί μια κοινή ευρωπαϊκή ταυτότητα συμφερόντων. Οι Έλληνες πράγματι έπεσαν από την αιώρα της ευημερίας. Γι’ αυτό οφείλουμε να είμαστε προετοιμασμένοι ώστε να μην πέσουμε και από την αιώρα της εθνικής κυριαρχίας. Η αντίδραση των Ευρωπαίων στην κρίση της Ουκρανίας έδειξε μάλλον τι θα συμβεί σε περίπτωση μιας εθνικής περιπέτειας της χώρας μας. Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής θα αναλάβει δράση: Θα στείλει στη χώρα μας πενήντα εκατομμύρια ευρώ, τις ευχές του και μια σκληρή δήλωση, και θα κάνει τα πάντα για να διασφαλίσει την ομαλή συνέχιση του εμπορίου με την Τουρκία. Μπορεί και να μην γίνει έτσι, και η παραπάνω σκέψη να αποτελεί μια υπερβολική ή και φοβική αντίδραση απέναντι σε κάτι ανύπαρκτο. Ποιος θέλει, όμως, να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει ένα τέτοιο σενάριο απροετοίμαστος;

Η χώρα, λοιπόν, οφείλει να είναι έτοιμη σε όλα τα επίπεδα. Και ετοιμότητα δεν σημαίνει μόνο αποτρεπτική ικανότητα. Σημαίνει πολύ περισσότερα, ώστε να μην χρειαστεί ποτέ να αποδείξει την αποτρεπτική της ικανότητα. Άλλωστε, το σενάριο των όπλων είναι σε κάθε περίπτωση το χειρότερο δυνατό. Έχει δυστυχία, αίμα και αβεβαιότητα όσον αφορά το αποτέλεσμα. Στόχος πρέπει να είναι πάντα η ειρήνη, η σταθερότητα και η ευημερία.
Τι κάνουμε όμως για αυτά ως χώρα; Ποια είναι η εθνική μας πολιτική; Απ’ ό,τι φαίνεται στον τομέα αυτόν δεν είμαστε καθόλου αποτελεσματικοί. Την ίδια στιγμή, η «φίλη» και «σύμμαχός» μας στο ΝΑΤΟ, η Τουρκία, ανοίγει προξενεία, εξαγοράζει συνειδήσεις και ετοιμάζει την επόμενη μέρα χτίζοντας τα δικά της εθνικά συμφέροντα πάνω –και- στην δική μας ανικανότητα. Οι γκρεμισμένες γέφυρες και οι μπάρες που δυστυχώς ήταν η πολιτική μας για πολλές δεκαετίες ευτυχώς ξαναχτίστηκαν και ξανασηκώθηκαν. Δημιούργησαν, όμως, το σύνδρομο του κρατούμενου στους μειονοτικούς Έλληνες πολίτες στην Θράκη που υπέστησαν αυτές τις πολιτικές. Πολλοί από αυτούς θα ήθελαν για τον εαυτό τους κάτι άλλο. Η Ελλάδα δεν τους χειρίστηκε με σωφροσύνη. Τους ονόμασε Έλληνες πολίτες αλλά δεν τους ενσωμάτωσε πραγματικά. Σε όλο τον κόσμο, οι διαφορετικές παραδόσεις και ως εκ τούτου οι άνθρωποι που συμμετέχουν σ’ αυτές τείνουν να συγχωνεύονται προς την κυρίαρχη κουλτούρα και σταδιακά η δεύτερη και τρίτη γενιά τείνει να ξεχνάει τις αρχικές καταβολές και συμπεριφορές της.
Εμείς βοηθήσαμε ειρηνικά προς αυτό; Βοηθήσαμε αυτούς τους ανθρώπους «να γίνουν ένα» με τον τόπο στον οποίο ζουν; Μάλλον όχι. Απ’ ό,τι φαίνεται κάνουμε τα πάντα για να συμβεί το αντίθετο. Αποδεχόμαστε σκοταδιστικές θρησκευτικές πρακτικές, όπως την σαρία, που ούτε οι ίδιοι οι Τούρκοι δεν τις αποδέχονται στην χώρα τους. Μαθαίνουμε σε όλους ανεξαιρέτως -και τους Πομάκους και τους Ρομά- την τουρκική γλώσσα και δεν κάνουμε τίποτα εν γένει ώστε να υπάρξει κοινωνική κινητικότητα και οι νέες γενιές της περιοχής να φύγουν από την κλειστή τους κοινωνία προς αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής. Όπως, π.χ. τα υπόλοιπα ελληνόπουλα άφησαν την περιφέρεια (επαρχία) και συγχωνεύθηκαν στα μεγάλα αστικά κέντρα. Αντ’ αυτού προσπαθούμε να επιβάλλουμε σε τρεις διαφορετικές κοινότητες μια ενιαία συνείδηση, που εκτός του πραγματικού γεγονότος ότι αυτή η συνείδηση δεν είναι καθόλου αληθινή για το μεγαλύτερο κομμάτι αυτής της κοινότητας, δεν εξυπηρετεί και σε τίποτα τα εθνικά μας συμφέροντα. Και εθνικό συμφέρον είναι το συμφέρον όλων των Ελλήνων πολιτών για ασφάλεια και ευημερία, για ειρήνη και πρόοδο.

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΘΡΑΚΗ

Τι συμβαίνει, όμως, πραγματικά στην Θράκη; Στην περιοχή εκτός των Ελλήνων χριστιανών που είναι σχεδόν διπλάσιοι σε αριθμό, γύρω στις 220.000 σε σύνολο 330.000, έχουμε κάπου μεταξύ 100.000 με 110.000 μειονοτικούς, δηλαδή Έλληνες πολίτες Μουσουλμάνους. Αυτή η γενική ομάδα ανθρώπων χωρίζεται σε τρείς διαφορετικές υπο-ομάδες - εάν εξαιρέσουμε έναν μικρό αριθμό Αλεβιτών (περίπου 3.000 άτομα).
Στην πρώτη υπο-ομάδα ανήκουν οι Πομάκοι Έλληνες πολίτες που κατοικούν ως επί το πλείστον σε ορεινές περιοχές και το φυσικό τους παρουσιαστικό διαφέρει από αυτό των άλλων δύο υπο-ομάδων. Η γλώσσα τους είναι σλαβογενής και ο αριθμός τους είναι κατά τι μικρότερος από εκείνον των τουρκογενών, γύρω στις 40.000 άτομα. Μάλιστα, στην κοινότητα των Πομάκων υπάρχουν εφτά διαφορετικές διάλεκτοι. Οι Πομάκοι είναι σλαβογενές φύλο, αρχικά Χριστιανικό, το οποίο εξισλάμισαν οι Οθωμανοί και το φυσικό τους παρουσιαστικό προσιδιάζει περισσότερο σ’ αυτό των βορείων Ευρωπαίων (ξανθοί, γαλανά μάτια, κ.λπ.).
Η δεύτερη υπο-ομάδα είναι αυτή των Ρομά Ελλήνων πολιτών. Κατοικούν στα πεδινά και είναι περίπου 15.000 άτομα. Οι Ρομά της Ξάνθης (γιατί στην Κομοτηνή έχει και Χριστιανούς) είναι κατ’ όνομα Μουσουλμάνοι, αλλά στην πράξη παγανιστές.
Και, τέλος, υπάρχει η υπο-ομάδα των αυτο-αποκαλούμενων τουρκογενών Ελλήνων πολιτών που αριθμούν γύρω στις 45.000 άτομα, καθώς ένα σημαντικό κομμάτι αυτού του πληθυσμού έφυγε τις δεκαετίες τού 1960 και 1970. Οι Τουρκογενείς είναι Σουνίτες Μουσουλμάνοι (εκτός από τους Αλεβίτες, οι οποίοι ανήκουν σε μια Σιιτική αίρεση και δεν έχουν πολλά κοινά πολιτισμικά χαρακτηριστικά μ’ αυτά των Σουνιτών).
Παρά τις τεράστιες διαφορές μεταξύ αυτών των υπο-ομάδων, το επίσημο ελληνικό κράτος και οι πολιτικοί μας τους αποκαλούν συνήθως ως «τουρκική μειονότητα» και, μάλιστα, λαμβάνουν ως δεδομένο ότι όλοι επιθυμούν και πρέπει να μάθουν την τουρκική γλώσσα. Δηλαδή, φαίνεται ως εάν η εθνική μας πολιτική να είναι ο …εκτουρκισμός συνολικά αυτής της ομάδας, είτε αυτή το θέλει είτε όχι. Τούτο, εκτός από παραβίαση της εθνικής κοινής λογικής, αποτελεί και παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τουλάχιστον των δυο εκ των τριών ομάδων, που όχι μόνο αυτοπροσδιορίζονται ως διαφορετικές αλλά είναι διαφορετικές.
Θα αναρωτηθεί κανείς επίσης ότι, αφού το μεγαλύτερο κομμάτι της μειονότητας δεν είναι τουρκογενές, γιατί τα πολιτικά κόμματα επιλέγουν υποψηφίους από το μικρότερο κομμάτι της μειονότητας; Σ’ αυτόν τον τομέα φαίνεται πως υπάρχει ανάγκη να υπάρξει μια απο-ιδεολογικοποιημένη συμφωνία μεταξύ όλων των κομμάτων, ώστε να μην γίνεται η μειονότητα της μειονότητας πεδίο ψηφοθηρικού ανταγωνισμού, που δεν βοηθάει την χώρα και ενισχύει τον ρόλο τού τουρκικού προξενείου να παίζει πολιτικά παιχνίδια εις βάρος μας.

ΑΠΛΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ

Ας δούμε, όμως, επί του πρακτέου μερικές πολιτικές που θα μπορούσαμε να ασκήσουμε, προκειμένου να λύσουμε -πάντα ειρηνικά και προς όφελος όλων- αυτό το εθνικό πρόβλημα:
- Αναγνώριση της πολυσυλλεκτικότητας της μειονότητας και δημιουργία εξατομικευμένων πολιτικών στην εκπαίδευση. Οι Πομάκοι και οι Ρομά δεν χρειάζεται να μαθαίνουν την τουρκική γλώσσα εφόσον δεν το επιθυμούν και στους αυτοπροσδιοριζόμενους ως τουρκογενείς Έλληνες πολίτες να δίνεται η δυνατότητα να φοιτούν σε ελληνικά σχολεία, πάντα εφόσον το επιθυμούν. Είναι ενδεικτικό της κατάστασης που επικρατεί ότι, το ένα τρίτο περίπου των πολιτών της Θράκης δεν μιλούν καλά ελληνικά και οι περισσότεροι εξ αυτών είναι αναλφάβητοι, δηλαδή δεν μπορούν παρά να παραμείνουν εντός των «τειχών» της μικρής τους κοινότητας ως γεωργοί και εργάτες, παρότι γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Ελλάδα. Αυτό καταδεικνύει την ένδεια και την αστοχία των ελληνικών πολιτικών όσον αφορά το ζήτημα της εκπαίδευσης αυτών των Ελλήνων πολιτών, με την απουσία ελληνικών δημόσιων σχολείων και με την εκπαίδευση των νέων της μειονότητας να γίνεται σχεδόν αποκλειστικά στην τουρκική γλώσσα. Αντιστοίχως, όσον αφορά τους Πομάκους και τους Ρομά, απουσιάζει μια συνολική εκπαιδευτική πολιτική που να τους διαχωρίζει από τον τουρκογενή πληθυσμό και να τους δίνει την δυνατότητα να μαθαίνουν την γλώσσα τους, παρότι δεν υπάρχει σε πλήρως αναπτυγμένη μορφή -ειδικά για τους Ρομά-, αντί να μαθαίνουν με το ζόρι την τουρκική γλώσσα. Και βέβαια να τους δίνεται η δυνατότητα να μαθαίνουν και την ελληνική γλώσσα ώστε να μπορούν να ενσωματωθούν ισοτίμως στην ελληνική κοινωνία και οικονομία.
- Δημιουργία νέων δημόσιων ολοήμερων σχολείων σε όλες τις ευαίσθητες περιοχές με υψηλό επίπεδο δραστηριοτήτων, μόρφωσης και σίτισης των παιδιών. Αν το ελληνικό κράτος αδυνατεί να αναλάβει αυτόν τον απλό ρόλο, ας επιδοτήσει ιδιώτες σχολάρχες να ανοίξουν υψηλού επιπέδου ιδιωτικά ολοήμερα σχολεία με σίτιση. Όλοι οι Ρομά, Πομάκοι και τουρκογενείς να μπορούν να φοιτούν σε αυτά τα μοντέρνα ευρωπαϊκά σχολεία και να έχουν έτσι δυνατότητα επιλογής, αντί να πηγαίνουν στα μειονοτικά σχολεία που διαιωνίζουν την περιθωριοποίησή τους. Φαίνεται απίστευτο πως το ελληνικό κράτος απουσιάζει από αυτόν τον ευαίσθητο χώρο και απωθεί κάθε ιδέα ενσωμάτωσης αυτών των πληθυσμών στην κυρίαρχη ελληνική κουλτούρα και γλώσσα. Για παράδειγμα, η περιοχή Δροσερό έχει περίπου 2.000 παιδιά και μια σχολική υποδομή που δεν μπορεί να φιλοξενήσει ούτε το ένα πέμπτο αυτών των παιδιών, με αποτέλεσμα να διαιωνίζεται ο αναλφαβητισμός και η περιθωριοποίηση του τοπικού μειονοτικού πληθυσμού.
- Εξασφάλιση ελεύθερης εισόδου όλων των παιδιών της μειονότητας στα ελληνικά πανεπιστήμια της Αθήνας, της Πελοποννήσου και της Κρήτης, και επιδότηση των σπουδών τους ώστε να μπορούν να μένουν σ’ αυτές τις πόλεις μακριά από το σπίτι τους. Εξασφάλιση, σε όλους ανεξαιρέτως, υποτροφίας για σπουδές στην αλλοδαπή και δημιουργία, σε συνεργασία με τον απόδημο ελληνισμό, κέντρου ανεύρεσης εργασίας στο εξωτερικό για τους Έλληνες πολίτες της μειονότητας, εφόσον το επιθυμούν να συνεχίσουν τη ζωή τους εκτός της χώρας.
- Σε όσους δεν σπουδάσουν, εξασφάλιση θέσεων εργασίας στο δημόσιο, ειδικά στους Δήμους και τις Υπηρεσίες της Περιφέρειας, σε περιοχές εκτός του νομού καταγωγής τους.
- Για τους απόφοιτους πανεπιστημίων της μειονότητας που θα οδηγηθούν σε ένα ελεύθερο επάγγελμα, κάλυψη των πρώτων εξόδων για την επιχείρησή τους (ιατρείο, οδοντιατρείο, δικηγορικό γραφείο, κ.λπ.) σε μεγάλα αστικά κέντρα και επιπλέον εξασφάλιση ορισμένων συμβάσεων με το δημόσιο κατά την διάρκεια της πρώτης δύσκολης επαγγελματικής τους περιόδου.
- Εξασφάλιση συντάξεων για όλους τους μειονοτικούς, ώστε να αποκοπεί ο ομφάλιος λώρος της οικονομικής τους εξάρτησης από το τουρκικό προξενείο και να υπάρξει η αναγκαία γι’ αυτούς κοινωνική κινητικότητα εκτός των ορίων της μικρής τους κοινότητας.
- Ισχυρά οικονομικά κίνητρα για μετεγκατάσταση χωριών σε άλλες περιοχές τού Νομού ή της χώρας, ειδικά για τα ορεινά και απομονωμένα χωριά, με δωρεάν γη, πρόγραμμα οικοδόμησης νέων κατοικιών, αύξηση των προνομιών και των συντάξεων όσων επιλέξουν αυτόν τον δρόμο.
- Ισχυρά κίνητρα σε άλλους Έλληνες πολίτες που θέλουν να εγκατασταθούν στην περιοχή. Όσοι θα επιλέξουν να μετεγκατασταθούν θα έχουν εξασφαλισμένη θέση σε δημόσια υπηρεσία χωρίς το δικαίωμα απόσπασης ή μετάθεσης πουθενά και για κανέναν λόγο, διπλασιασμό των δικαιωμάτων μητρότητας, αυξημένα οικογενειακά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα. Επιπλέον, παροχή δωρεάν στέγης από πρόγραμμα οικοδόμησης νέων κατοικιών.
- Σταδιακή απαγόρευση της σαρία και κάθε εξωδικαιϊκού και σκοταδιστικού θρησκευτικού κανόνα εξουσίας, που αντιβαίνει στο ελληνικό Σύνταγμα και το Ευρωπαϊκό δικαιϊκό κεκτημένο.
- Δημιουργία υπηρεσίας οικογενειακής πρόνοιας και προγραμματισμού, ώστε ένας κοινωνικός λειτουργός να μπει σε κάθε σπίτι και να κοινωνικοποιήσει τα μέλη της οικογένειας στους μοντέρνους οικογενειακούς κανόνες συμβίωσης, αλλά και να μπορεί να δώσει πραγματική διέξοδο στις κακοποιημένες γυναίκες.
- Έλεγχο των παράνομων χρηματοδοτήσεων από το προξενείο και εν τέλει εφόσον επιτευχθεί σε βάθος χρόνου η ενσωμάτωση των μειονοτικών Ελλήνων πολιτών της Θράκης, κλείσιμο ή μεταφορά του. Άλλωστε η Τουρκία μάς «χρωστάει» ένα προξενείο, την στιγμή που η χώρα μας έχει τρία προξενεία στην Τουρκία και η Τουρκία τέσσερα στην Ελλάδα (Ψυχικό, Ρόδο, Θεσσαλονίκη, Κομοτηνή). Η χώρα μας μπορεί νομιμότατα να κλείσει ένα εκ των τεσσάρων προξενείων και να συνδέσει το κλείσιμό του με μια αφορμή που σίγουρα θα μας δώσει η Τουρκία στο μέλλον.
- Συγκρότηση νέου αναπτυξιακού νόμου για την περιοχή με την υποχρέωση οι νέες επιχειρήσεις που θα επιδοτηθούν να έχουν μέρος τού προσωπικού τους από την μειονότητα. Πρέπει, βεβαίως, να αποφευχθούν τα λάθη και η διαφθορά τού παρελθόντος που χαρακτήρισαν τον παλαιότερο αναπτυξιακό νόμο στην περιοχή. Επίσης, το νέο σχέδιο πρέπει να αφορά μια πλειάδα εξωστρεφών και μοντέρνων επενδύσεων και να επικεντρώνεται στον τουρισμό και την βιομηχανική παραγωγή.
- Δημιουργία υποσταθμού αναμετάδοσης των ελληνικών τηλεοπτικών σταθμών. Φαίνεται απίστευτο οι ελληνικές τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές συχνότητες να μην φτάνουν σε όλη την Θράκη και η μειονότητα να παρακολουθεί μόνο τουρκικούς σταθμούς, με φημολογούμενη επιδότηση της δορυφορικής κάλυψης για όλα τα σπίτια από το προξενείο. Το ίδιο ισχύει και με τις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας οι οποίες καλύπτουν το 100% π.χ. της Μυκόνου αλλά απουσιάζουν από αυτήν την ευαίσθητη περιοχή αφήνοντας στα τουρκικά δίκτυα όλη την επικοινωνία. Τι είδους πολιτική είναι αυτή που επιβάλλει τον αποκλεισμό αυτών των ανθρώπων από την υπόλοιπη ελληνική επικράτεια;
- Επέκταση σχεδίου πόλης της Ξάνθης και της Κομοτηνής ώστε να μπορέσουν να απογκετοποιηθούν οι Πομάκοι από τις ορεινές περιοχές, να κατέβουν προς τα πεδινά και να ενσωματωθούν με τον υπόλοιπο πληθυσμό. Αυτό θα εξυπηρετούσε και την προοπτική δημιουργίας καλύτερων σχολικών μονάδων, εκτός του ότι θα συμβάλλει στην αστικοποίηση και την πρόοδο του πληθυσμού.
- Η εκκλησία να αναλάβει ρόλο αντίβαρου του τουρκικού προξενείου, παρέχοντας περαιτέρω απροϋπόθετη αρωγή στον τοπικό πληθυσμό.
Στον σχεδιασμό και την εφαρμογή των παραπάνω πολιτικών θα μπορούσε να βοηθήσει και η συγκρότηση ενός Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας, με κανονιστικές αρμοδιότητες και προϋπολογισμό, που θα προσδώσει διάρκεια και συνέχεια στις εφαρμοζόμενες εθνικές πολιτικές.

ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΚΟΣΤΟΣ

Κάποιος θα σκεφτεί ότι όλα αυτά στοιχίζουν. Στοιχίζουν, όμως, πολύ λιγότερο από οτιδήποτε άλλο θα χρειαστεί να κάνουμε στο μέλλον, και είναι σίγουρο το αποτέλεσμά τους. Επιπλέον, τιμούν την ανθρώπινη ζωή και βοηθούν την ευημερία όλων των Ελλήνων πολιτών. Πρόκειται για μια σειρά πολιτικών που ορίζονται ως θετικές διακρίσεις, όπως έγινε στις ΗΠΑ με τους έγχρωμους Αμερικανούς από την δεκαετία τού 1970 και εντεύθεν. Διότι, η νοοτροπία του γκέτο και της κλειστής κοινωνίας που αναπαράγεται σε αντιπαράθεση με τους ευρωπαϊκούς και μοντέρνους κανόνες ζωής, δεν τιμά την χώρα μας και βέβαια δεν βοηθάει ούτε τους ανθρώπους σ’ αυτές τις περιοχές ούτε την εθνική μας ακεραιότητα. Επιπλέον, μέρος αυτών των δαπανών θα μπορούσαν να ενταχθούν σε ευρωπαϊκή χρηματοδότηση από λιμνάζοντες πόρους, αλλά, το κυριότερο, θα πρέπει να εξασφαλιστεί ότι όλοι αυτοί οι πόροι θα πάνε εκεί που πρέπει μέχρι το τελευταίο ευρώ και όχι στις τσέπες μεσαζόντων και εργολάβων. Η διαφθορά σε αυτό τον χώρο θαπρέπει να ταυτιστεί με την εσχάτη προδοσία και να αντιμετωπιστεί ως τέτοια.
Είναι σίγουρο ότι οι «εργάτες όλου του κόσμου» έχουν πολλά κοινά μεταξύ τους. Το ίδιο σίγουρο, όμως, είναι ότι τουλάχιστον για το άμεσο μέλλον αυτή η διαπίστωση δεν εξυπηρετεί κανέναν εθνικό σκοπό που να αφορά την ειρήνη και την ευημερία του τόπου μας. Ακόμα καλύτερο για όλους μας θα ήταν να υπήρχε ένας κόσμος χωρίς σύνορα και οι άνθρωποι να ζούσαν όλοι ευτυχισμένοι. Αυτές οι ευγενείς σκέψεις ουδόλως βοηθούν, όμως, στην παρούσα φάση την χώρα μας και, παρότι ευγενείς, κινούνται στη σφαίρα του πολιτικού ρομαντισμού. Και εάν, μάλιστα, γίνουν το σημείο αναφοράς της πραγματικής, εμπειρικά νοούμενης, εθνικής πολιτικής, κινούνται μάλλον στην σφαίρα της εθνικής μειοδοσίας. Τούτο διότι, λαμβάνοντας υπόψη την πραγματική κατάσταση έτσι όπως έχει διαμορφωθεί σε παγκόσμιο και ειδικά σε περιφερειακό επίπεδο, η εφαρμογή πολιτικών με βάση τον ρομαντισμό και -ακόμα χειρότερα- η αδράνεια, θα οδηγήσουν σε εθνική καταστροφή. Η Ελλάδα σίγουρα δεν χρειάζεται ρομαντικές και διεθνιστικές πολιτικές. Το ίδιο σίγουρο, όμως, είναι πως δεν χρειάζεται και τις υπερ-εθνικιστές αντιλήψεις. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τις μεγαλύτερες ήττες στην ιστορία της η χώρα μας τις υπέστη έχοντας σε θέσεις εξουσίας «υπερπατριώτες» εθνικιστές.

Η Ελλάδα για να επιβιώσει μακροπρόθεσμα θα πρέπει να παραμείνει μια κοινότητα αξιών στην οποία να μπορούν να ευημερήσουν όλοι χωρίς εξαιρέσεις, αλλά ως ένα «ενιαίο ελληνικό πράμα». Η επίλυση των εθνικών θεμάτων δεν περνάει ούτε πάνω από μπάρες ούτε μέσα από αριστερίζοντα ή εθνικιστικά λογύδρια, αλλά μέσα από πραγματικές πολιτικές με συγκεκριμένες στοχεύσεις και διάρκεια. Περνάει μέσα από την συγκρότηση ενός νέου, ειρηνικού, πατριωτικού φρονήματος. 

(Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στο τεύχος Μαΐου τού Foreign Affairs, The Hellenic Edition)

Ο κορυφαίος ερευνητής - εφευρέτης στην Ευρώπη είναι Ελληνοκύπριος..!

Κρις Τουμάζου: Ο κορυφαίος ερευνητής - εφευρέτης στην Ευρώπη είναι Ελληνοκύπριος

Ο ελληνοκυπριακής καταγωγής, Βρετανός πλέον, επιστήμονας και ερευνητής Χριστόφορος (Κρις) Τουμάζου, ανακηρύχθηκε Ευρωπαίος εφευρέτης της χρονιάς, καθώς τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο «European Inventor Award 2014» στο πεδίο της έρευνας. Το βραβείο απονέμεται από το Ευρωπαϊκό Γραφείο Ευρεσιτεχνιών (EPO) και η σχετική τελετή έλαβε χώρα χθες στο Βερολίνο.

Ο 53χρονος Τουμάζου, ο οποίος είναι καθηγητής μηχανικής του Imperial College του Λονδίνου και επικεφαλής επιστήμων στο Ινστιτούτο Βιοϊατρικής Μηχανικής (που ο ίδιος δημιούργησε το 2003), βραβεύτηκε για την εφεύρεση μιας γρήγορης γενετικής εξέτασης. Το καινοτομικό τεστ DNA μπορεί σε λιγότερα από 30 λεπτά να αποκωδικοποιήσει το γενετικό υλικό ενός ανθρώπου, χωρίς πλέον να χρειάζονται χρονοβόρες εργαστηριακές αναλύσεις.

Η καινοτομία του βασίζεται σε ένα «τσιπάκι» το οποίο αμέσως ανιχνεύει τις αποκλίσεις σε ένα ανθρώπινο γονιδίωμα. Μάλιστα, το «τσιπ» είναι δυνατό να ενσωματωθεί σε ένα «στικάκι» USB και έτσι μπορεί κανείς να δει τα γενετικά ευρήματα σε οποιονδήποτε υπολογιστή. Η συσκευή («εργαστήριο-σε-τσιπ») επιτρέπει σε έναν γιατρό να συμπεράνει αν ένας άνθρωπος έχει γενετική προδιάθεση για κάποια κληρονομική αρρώστια ή αν ο οργανισμός τού ασθενούς θα μεταβολίσει σωστά κάποιο φάρμακο.

Παραλαμβάνοντας το βραβείο του, ο Τουμάζου δήλωσε ότι η εφεύρεσή του αφιερώνεται «στους γιατρούς του μέλλοντος, τον γιό μου Μάρκο και τη σύζυγό μου Μέλανι» ενώ επισήμανε πως «το μέλλον έχει ήδη φθάσει. Απλώς δεν έχει κατανεμηθεί ομοιόμορφα ακόμη».

Ο Τουμάζου -ένα από τα πέντε παιδιά δύο ελληνο-κυπρίων μεταναστών στη Βρετανία που δημιούργησαν αλυσίδα καταστημάτων εστίασης- έχει αποκτήσει ευρεσιτεχνίες για πάνω από 50 συσκευές ιατρικών διαγνώσεων και άλλες, σύμφωνα με τις βρετανικές «Γκάρντιαν» και «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς».

Σπούδασε ηλεκτρολόγος μηχανικός στο Πολυτεχνείο της Οξφόρδης (σήμερα Πανεπιστήμιο Oxford Brookes) όπου έκανε και το διδακτορικό του, ενώ στη συνέχεια πραγματοποίησε μετα-διδακτορική έρευνα στο Imperial College, όπου σταδιακά αναρριχήθηκε σε ολοένα υψηλότερες θέσεις, όπως διευθυντής του Τμήματος Εμβιομηχανικής το 2001. Υπήρξε μάλιστα το 1995, σε ηλικία 33 ετών, ο νεαρότερος καθηγητής στο τμήμα ηλεκτρολόγων μηχανικών που είχε ποτέ το Imperial.

Τα κατοπινά προβλήματα υγείας του 22χρονου σήμερα νεφροπαθούς γιου του τον οδήγησαν τελικά να εστιάσει την έρευνά του στη βιοϊατρική τεχνολογία, όπου θεωρείται πρωτοπόρος διεθνώς. Όπως δήλωσε ο εκπρόσωπος του Ευρωπαϊκού Γραφείου Ευρεσιτεχνιών, ο Τουμάζου έχει αποκτήσει τη φήμη ανθρώπου που σκέπτεται έξω από την πεπατημένη, πετυχαίνοντας γρήγορα αποτελέσματα με πρακτικό όφελος. Μεταξύ άλλων, η έρευνά του έχει οδηγήσει σε κοχλιακά εμφυτεύματα για κωφούς, ένα τεχνητό πάγκρεας για διαβητικούς, μία «έξυπνη» συσκευή νευρικής διέγερσης για την καταπολέμηση της παχυσαρκίας κ.α.

Είναι μέλος της Βασιλικής Εταιρίας Επιστημών και της Βασιλικής Ακαδημίας Μηχανικής της Βρετανίας, καθώς και της Ακαδημίας Ιατρικών Επιστημών. Έχει κατ' επανάληψη διατελέσει τεχνικός σύμβουλος της βρετανικής κυβέρνησης (και του υπουργείου Άμυνας). Έχει πάρει πολλά ακόμη βραβεία και έχει επίσης ιδρύσει αρκετές εταιρείες για να προωθήσει εμπορικά τις εφευρέσεις του.

Πηγή: ΗΜΕΡΗΣΙΑ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ Νο 8

"ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ" ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΤΡΑΠΕΖΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
 
Ιστολόγιο http://endrasi-ste.blogspot.com   
Email endrasi.ste@gmail.com 


ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ Νο 8

Αθήνα, 19.6.2014

ΕΚΦΡΑΣΗ ΟΡΓΗΣ ΚΑΙ ΔΥΣΦΟΡΙΑΣ

Συνάδελφοι,

Τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών πιστοποίησαν τη μεγάλη οργή και δυσφορία της κοινωνικής πλειοψηφίας, απέναντι στις μνημονιακές πολιτικές και τα κόμματα της συγκυβέρνησης που τις εφαρμόζουν. Η ευφορία της  συγκυβέρνησης, περί του τέλους του μνημονιακού δράματος, δεν αφορά τα εκατομμύρια θύματα της τετράχρονης μνημονιακής επέλασης της υπερφορολόγησης των μισθωτών και συνταξιούχων, της περικοπής των συντάξεων και της καθιέρωσης μισθών των 400 ευρώ για 10ωρη εργασία, της συνεχιζόμενης ύφεσης και της ανεργίας, που στους νέους έχει υπερβεί το 56%. Η έκθεση του Δ.Ν.Τ., που είδε πρόσφατα το φως της δημοσιότητας, οι εκτιμήσεις για πολύ μεγαλύτερες ανάγκες ανακεφαλαιοποίησης  των Τραπεζών, μετά τα stress tests της ΕΚΤ, όπως και τα χρηματοδοτικά κενά των ετών 2015-2016 δημιουργούν κινδύνους νέων μνημονιακών δεσμεύσεων της χώρας. Και αυτά ενώ είναι εμφανές, πως όχι μόνο η μεγάλη πλειοψηφία του λαού δεν έχει πλέον άλλες αντοχές για επιβολή νέων πολιτικών λιτότητας και φορολογικής λεηλασίας, αλλά και είναι αμφίβολη η δυνατότητα εφαρμογής μέτρων που έχουν ήδη αποφασισθεί.

ΑΝΤΙ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΩΝ ΕΠΙΜΟΝΗ ΣΤΗΝ ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ ...

Όταν έχουμε μπροστά μας τέτοιες δυσκολίες και ελλοχεύουν σοβαροί κίνδυνοι για τις συντάξεις μας, θα περίμενε κανείς πως η «ΠΑΣΚΕ Συνταξιούχων ΤτΕ», που κρύβεται πίσω από τον τίτλο της «Νέας Συνδικαλιστικής Ενότητας», θα έβγαζε συμπεράσματα και θα εγκατέλειπε την αλαζονεία και τον αυταρχισμό που περιβάλλει την άσκηση της πολιτικής της. Φαίνεται όμως πως η λαϊκή παροιμία ¨όποιος μικρομάθει δεν γερονταφήνει¨ ταιριάζει απόλυτα στην περίπτωσή τους.

Με την ανακοίνωσή τους, της 5.6.2014, σπεύδουν να διατρανώσουν την πλήρη αποδοχή, από μέρους τους και έμμεσα από το Προεδρείο του Σ.Σ.Τ.Ε., των όσων ήδη εφαρμόζονται και των όσων σχεδιάζονται στο πεδίο των συντάξεων, κύριων και επικουρικών, που  μετατρέπουν τους συνταξιούχους  της χώρας σε επαίτες. Δυστυχώς, αποδεικνύουν ότι δεν μπορούν να ξεφύγουν από τον κομματικό και παραταξιακό πατριωτισμό, που ακολούθησαν ως εν ενεργεία συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕπροκειμένου να στηρίζουν την ασκούμενη για δεκαετίες, στο χώρο της ΤτΕ, αδιαφανή πολιτική της διαπλοκής και της αναξιοκρατίας. Φαίνεται πως πήραν μεν σύνταξη από την ΤτΕ, αλλά όχι και από τις πρακτικές της ΠΑΣΚΕ.

Χωρίς αιδώ υιοθετούν δημόσια την πρωτοφανή, θεσμικά και νομικά, άποψη πως η ανεξαρτησία της ΤτΕ δεν αφορά τα εργασιακά, οικονομικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα του προσωπικού της, αλλά μόνο τις σχέσεις των Διοικήσεων έναντι των Κυβερνήσεων! Έχουν όμως τόσο ασθενή μνήμη;

• Γιατί η ΤτΕ ανέλαβε τα Ταμεία;
• Η σχετική «Γνώμη» (Opinion) της ΕΚΤ, που υποστήριξε ακριβώς ότι το καθεστώς αυτονομίας της ΤτΕ καλύπτει και το προσωπικό της, δεν έχει καμία αξία για  τους τρείς συμβούλους της ΠΑΣΚΕ στο Δ.Σ του Σ.Σ.Τ.Ε.;

Μόνο για έλλειψη συνείδησης των πραττομένων τους μπορούμε να τους κατηγορήσουμε. Ουσιαστικά δεν διστάζουν να παραδώσουν άνευ όρων την περιουσία του προσωπικού της ΤτΕ, που με τη θέλησή του εκχώρησε στην ΤτΕ με αντάλλαγμα την ανάληψη της καταστατικής ευθύνης της καταβολής μισθών και συντάξεων στο προσωπικό της. Η ανεξαρτησία της ΤτΕ καλύπτει και το σύνολο των εσωτερικών σχέσεων, που έχουν καθιερωθεί με το Καταστατικό της, τους Νόμους και τις Συλλογικές Συμβάσεις μεταξύ της ΤτΕ και του προσωπικού της. Η θέση αυτή είναι δεδομένη και απολύτως απαραίτητη για τη διατήρηση της ανεξαρτησίας της ΤτΕ σε σχέση με την εκάστοτε Κυβέρνηση, πολύ δε περισσότερο μετά την ένταξη της ΤτΕ στο Ευρωσύστημα. 

ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΟΕΛΛΑΔΙΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΑΝΩ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ

Ακόμα και αν οι συγκεκριμένοι νόμοι των συνταξιοδοτικών περικοπών δεν κηρύσσονταν ήδη αντισυνταγματικοί από τα Ελληνικά  Δικαστήρια, μετά  από προσφυγές κλάδων εργαζομένων, η εφαρμογή των προβλεπομένων, καταστατικά και με συλλογικές συμβάσεις, για τα εργασιακά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα του προσωπικού της ΤτΕ, δεν υπερβαίνει τους νόμους, όταν είναι σε όλους γνωστό πως, στο πλαίσιο της ανεξαρτησίας της, η ΤτΕ είναι η ίδια αποκλειστικά υπόχρεη έναντι του προσωπικού της και δεν επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό.

Άραγε γιατί υποστηρίζουν πως αν το πρόσφατο Πρόγραμμα Μετεργασιακής Παροχής, ως προϊόν συμφωνίας ενοχικού δικαίου μεταξύ της ΤτΕ και του προσωπικού της, οδηγηθεί σε ασφαλιστική εταιρεία «κινείται εντός των νόμων», ενώ η συνέχιση της καταβολής του Μερίσματοςαπό την ΤτΕ, που θεσπίσθηκε ως μετεργασιακή παροχή με τις συλλογικές συμβάσεις του 1948 και 1951, όπως πρέπει να γίνεται, και συμβαίνει αντίστοιχα και στην ΕΤΕ, είναι υπεράνω των νόμων;

Γιατί καθησυχάζονται οι συνάδελφοί μας, σχετικά με τις γενικότερες εξελίξεις και σχεδιασμούς στις συντάξεις, κύριες και επικουρικές, όταν οι ίδιοι στην ανακοίνωσή τους τις αποδέχονται και μάλιστα ορισμένες, όπως τη μείωση των εισφορών, τις θεωρούν και θετικές; Αλήθεια, μετά από την τετραετή μνημονιακή λαίλαπα δικαιούται κάποιος να είναι αποπροσανατολιστικά καθησυχαστικός; Δεν είναι οι ίδιοι που διακήρυτταν, πριν τις εκλογές του Σ.Σ.Τ.Ε., την αντίθεσή τους στην ενσωμάτωση της ΤτΕ στις διαδικασίες της Η.ΔΙ.Κ.Α.;

Και σήμερα ουσιαστικά μας λένε να εγκαταλείψουμε την κύρια και επικουρική σύνταξη στον Εθνικό Φορέα Απονομής Σύνταξης, περιοριζόμενοι στο Πρόγραμμα Μετεργασιακής Παροχής «που έχει θωρακιστεί, στο μέτρο του δυνατού» από τα συνεχή αντιασφαλιστικά μέτρα!

• Όταν και ο ίδιος ο Νομοθέτης, αναγνωρίζοντας τη θεσμική ανεξαρτησία της ΤτΕ,  εκχωρεί την άσκηση της κοινωνικής ασφάλισης του προσωπικού της στην ίδια την Τράπεζα, χωρίς να τη θεωρεί Φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης, είναι τουλάχιστον απαράδεκτο, οι ίδιοι σαν συνδικαλιστές, να θεωρούν την ΤτΕ ως Φ.Κ.Α.  
• Όταν η ΤτΕ έναντι των υποχρεώσεων που ανέλαβε προς το προσωπικό της, ενσωμάτωσε στον Ισολογισμό της την κινητή και ακίνητη περιουσία των πρώην Ταμείων του προσωπικού της και όταν τα ακίνητα αυτά δεν περιλαμβάνονται στην ΕΣΤΙΑ (ενιαία βάση ακίνητης περιουσίας Φ.Κ.Α), σε αντίθεση με ότι συνέβη στους Φ.Κ.Α., που η ακίνητη περιουσία τους έχει καταγραφεί στην ΕΣΤΙΑ, την οποία ενημερώνουν εντός μηνός για κάθε μεταβολή σε αυτά (μισθώσεις, εργολαβίες, πωλήσεις), είναι τουλάχιστον περίεργο συνδικαλιστές να υιοθετούν αντιλήψεις περί υπέρβασης των νόμων, όταν απαιτούμε την τήρησή τους και μάλιστα νόμων διεθνούς ισχύος όπως είναι το Καταστατικό της ΤτΕ.
• Όταν με νόμο η ΤτΕ ανέλαβε η ίδια τη χρηματοδότηση του συστήματος ασφάλισης του προσωπικού της, είναι λυπηρό κατάντημα των συντακτών της ανακοίνωσης, να ισχυρίζονται πως η περιφρούρηση της ανεξαρτησίας της ΤτΕ στο σύνολό της, οδηγεί σε υπέρβαση των νόμων !!!

Οι εξωφρενικές ¨νομικές¨ απόψεις προέρχονται προφανέστατα από δικηγόρους, που κρύβονται πίσω από τους συνδικαλιστές και ελπίζουν να πουλήσουν εκδουλεύσεις με τις τόσο ¨περίεργες¨ απόψεις τους για ασφαλιστικές εταιρείες, που θα διαχειρισθούν το Πρόγραμμα Μετεργασιακών Παροχών και αμφισβητούν την αυτονομία της ΤτΕ. Ποιοί τους κατευθύνουν; Μήπως κάποιοι που ο ρόλος τους έχει ήδη  αποκαλυφθεί; Οι φράσεις που εμπεριέχονται στην ανακοίνωση :«αυτό κατ’ αρχήν είναι θετικό για τους ασφαλισμένους της ΤτΕ», «φαίνεται πιθανή ως νομοθετική επιλογή», «θα διασώζεται η μετεργασιακή παροχή», «δεν φαίνεται να καταλαμβάνει την Τράπεζα της Ελλάδος» κ. ά., είναι φράσεις από νομική άποψη ελαφρά καθησυχαστικές, δεν αποσαφηνίζουν όμως τη μη εμπλοκή της ΤτΕ και των ασφαλισμένων της στα επερχόμενα, και, για αυτό το λόγο, είναι επικίνδυνα παραπλανητικές.

Τέλος στην ενότητα«Μηνύματα των καιρών», αναφέρονται τα θέματα που σκοπεύουν, όχι η «Νέα Συνδικαλιστική Ενότητα» αλλά,  ο Σ.Σ.Τ.Ε. από κοινού με τον ΣΥΤΕ  να θέσουν στη νέα Διοίκηση, που μάλιστα τα θεωρούν υλοποίηση υπεσχημένων του απερχόμενου Διοικητή.

Φυσικά οφείλουν να εξηγήσουν δημόσια στους συναδέλφους:

• Γιατί θεωρούν δεδομένη την απώλεια καταβολής  του ποσού των δώρων και του επιδόματος αδείας στο Μέρισμα και μάλιστα χωρίς καμιά διεκδικητική προσπάθεια προς την νέα Διοίκηση και έναντι αυτού προτείνουν «τη δυνατότητα χορήγησης μικρού χαμηλότοκου ή άτοκου δανείου»; Και άλλο δάνειο και άλλη μείωση της σύνταξης! 
•  Με ποιόν συζήτησαν και ποιοί δεσμεύθηκαν με τον προηγούμενο Διοικητή; Τουλάχιστον στο Δ.Σ. του Σ.Σ.Τ.Ε. δεν έχει αναφερθεί οτιδήποτε σχετικό, ούτε έχουν παρθεί αντίστοιχες αποφάσεις.

Επίσης αναρωτιόμαστε αν τις απόψεις αυτής της ανακοίνωσης, εκτός  από τους συμβούλους της ΠΑΣΚΕ,  τις υιοθετεί και η πλειοψηφία του ΣΥΤΕ.

Η ΝΕΑ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΘΑ ΚΡΙΘΕΙ ΣΤΑ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ…

Ο νέος Διοικητής έχει γνώση και άποψη του χώρου της ΤτΕ, λόγω της πολυετούς υπηρεσίας του σε αυτόν. Ταυτόχρονα, δεν ήταν απών από την πολιτική και οικονομική ζωή της χώρας. Ευελπιστούμε πως θα λειτουργήσειως Κεντρικός Τραπεζίτης, ηγούμενος της προσπάθειας του συνόλου του προσωπικού της ΤτΕ για μια Κεντρική, Ανεξάρτητη Τράπεζα της αξιοπρέπειας και της αξιοκρατίας, κατοχυρώνοντας τα καταστατικά και συλλογικά δικαιώματα του προσωπικού και δεν θα υποκύψει στους εμφανείς πειρασμούς, με πονηρούς σκοπούς, της διαπλεκόμενης παραεξουσίας για συνδιοίκηση και συνδιαχείριση μαζί της.

Η Κίνησή μας, ¨ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ¨ Συνταξιούχοι ΤτΕ, είναι ευνόητο πως θα καθορίσει  την τελική της θέση απέναντι στη νέα Διοίκηση  όχι από γενικότητες και ιδιοτελείς ατομικές ή παραταξιακές προσδοκίες, αλλά από το σεβασμό της τελευταίας στο θεσμικό ρόλο της ΤτΕ και στα δικαιώματα του συνόλου του προσωπικού της χωρίς διακρίσεις και διαχωρισμούς. Η περίοδος του αμοραλισμού, της ευνοιοκρατίας, της αναξιοκρατίας και της επικράτησης διαφόρων παράκεντρων εξουσίας, ελπίζουμε να παρέλθει ανεπιστρεπτί με τη στάση του νέου Διοικητή.

Από αυτή την άποψη και με αυτή μας τη στάση, απαντάμε ταυτόχρονα και στα όσα ανεπιτυχώς επιχειρεί για λόγους αποπροσανατολισμού να θέσει η ανακοίνωση της «ΠΑΣΚΕ συνταξιούχων ΤτΕ», ανατρέχοντας σε ανακοίνωση που δεν αφορά τους συνταξιούχους συναδέλφους, ούτε και την Κίνηση των ¨ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ¨ Συνταξιούχων ΤτΕ. Η προσπάθεια να αναχθούν οι σοβαρές πολιτικές και συνδικαλιστικές διαφωνίες της Κίνησής μας με το προεδρείο του Σ.Σ.Τ.Ε., σε θέματα δήθεν προσωπικών διαφορών των οποιονδήποτε συνδικαλιστικών στελεχών, δεν πρόκειται να γίνει αποδεκτή από εμάς. Και μόνο η χρέωση μιας ανακοίνωσης του 2012, η οποία υπογράφεται από το Δ.Σ. του ΣΥΤΕ, στον σημερινό μας εκπρόσωπο στο Δ.Σ. του Σ.Σ.Τ.Ε., αποδεικνύει το μέγεθος της αδυναμίας τους. 

Με συναδελφικούς χαιρετισμούς,

Η ΟΜΑΔΑ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ

Αναγνωστοπούλου Δήμητρα, Βαξεβανάκη Έλλη, Δεληπέτρος Δημήτρης, Ευσταθίου Κώστας, Καραγιάννης Ιπποκράτης, Καραφωτιά Φωφώ, Κουλούρης Γιώργος, Κουρκουτσάκη Τίνα, Κωνστανταράκη Εύα,  Μαγκλάρας Κώστας, Μελισσείδου Ελένη, Μπαλαούρας Μάκης, Μοσχονησίου Βάσω, Μουτσάκη Μάρθα, Μπουλαλά Αγγελική, Νέστωρας Γιώργος, Παπαμάργαρης Χάρης, Πατσιλίβα Μαργαρίτα, Χατούπη Μαρία, Χρηστίδης Απόστολος.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: 

Μετά την απόφαση των συναδέλφων να στείλουν στο καλάθι των αχρήστων τις αναποτελεσματικές, αντιδημοκρατικές και αντικαταστατικές μεθοδεύσεις του Προεδρείου για την τροποποίηση του Καταστατικού του Σ.Σ.Τ.Ε., δεν έχει πλέον έννοια και νομικό αντικείμενο η  τακτική δικάσιμος της 25.6.2014.