άρθρο του Ευάγγελου Ραφτόπουλου
Κατά τον κοινωνιολόγο Λεμπέση δύο εγκέφαλοι για να συνεννοηθούν πρέπει να είναι ή και οι δύο πλήρεις ή και οι δύο κενοί.
Αυτό όμως που συμβαίνει στην Ελληνική πραγματικότητα είναι ακραίο, πρωτοφανές, ασύλληπτο.
Ο ΑΙΝΣΤΑΙΝ πρώτος θεώρησε ότι η βλακεία υπερίπταται σε αξία, σε δύναμη, σε διάρκεια, είναι άπειρη, ακαταμάχητη, είναι ανώτερη όλων των άλλων αρετών και αξιών.
Πολλοί διανοητές που ασχολήθηκαν με την συγγραφή της έννοιας, των συνεπειών, της έντονης εμφάνισης της βλακείας στην κοινωνία και την ταχύτητα-δίκην επιδημίας- με την οποία αυτή μεταδίδεται , υποκλίθηκαν στο μεγαλείο της, όπως και στην χρησιμότητά της.
Οι βλάκες συνενώνονται, συσπειρώνονται, οργανώνονται και σαν πλειοψηφία διεκδικούν θέσεις-κλειδιά σε όλους τους τομείς της κοινωνικής, πολιτικής, πολιτιστικής, οικονομικής ζωής του τόπου.
Και αλλοίμονο σε όποιους ελάχιστους περίεργους διαφοροποιούνται.
Αυτοί οι παράξενοι πρέπει να τιμωρηθούν, να περιθωριοποιηθούν, να απομακρυνθούν από στελεχειακές θέσεις.
Ο έξυπνος άνθρωπος κατά την επιστήμη θεωρείται έντιμος, γιατί προφανώς αντιλαμβάνεται ότι κανείς δεν ξεφεύγει από την τσιμπίδα του νόμου, γιατί κανείς δεν έμεινε ασύλληπτος από την πρωτοεμφάνιση του εγκλήματος.
Όμως στην Ελλάδα, που βρίθει βλακών, η βλακεία, όταν συνδυάζεται με την διαφθορά, το αποτέλεσμα είναι εκθαμβωτικό, τα δε προβλήματα δεν αθροίζονται, αλλά πολλαπλασιάζονται.
Ισόβιοι εγκληματίες αποφυλακίζονται, υπουργοί δίνουν ρεσιτάλ βλακείας και διαφθοράς, αποφυλακισθέντες φλερτάρουν με δημαρχιακούς και περιφερειακούς θώκους, επώνυμοι υπεράνω υποψίας συνωστίζονται σε θέσεις έκδοσης στην ΤΟΥΡΚΙΑ, την ΑΓΓΛΙΑ, την ΓΕΡΜΑΝΙΑ, όπως και παλαιότερα στα ΣΚΟΠΙΑ και την ΡΟΥΜΑΝΙΑ.
Το οικονομικό επιτελείο της Κυβέρνησης πανηγυρίζει για τα επιτεύγματα και την ευημερία των αριθμών με βλακώδη συνέπεια, βουλευτές ανατρέπουν φιλοδοξίες των αρχηγών τους, σύμμαχοι αλληλοκατηγορούνται, πρόεδροι, επιχειρηματίες λεηλατούν δημόσιο χρήμα και πολίτες επευφημούν και χειροκροτούν, ευελπιστώντας και αυτοί σε παράνομες απολαβές
Δεν δηλώνει, παρά βλακεία, η άθλια συμπεριφορά μας στους δρόμους, δεν εκφράζει παρά διαφθορά η κλοπή από δημόσιους λειτουργούς, το φακελάκι από μεγαλογιατρούς, η ανατροπή του συστήματος από μεγαλοδημοσιογράφους του συστήματος, η τρομολαγνεία από την τηλεοπτική βαρώνη.
Το πέπλο που σκεπάζει την χώρα, μείγμα βλακείας και διαφθοράς, είναι ακαθόριστο, αόρατο, αφανές, αλλά υπαρκτό, αυξανόμενο, μοναδικό, εξαγώγιμο.
Ίσως η εξαγωγή αυτού του μείγματος να αποφέρει τεράστια έσοδα, δεδομένης και της αποτυχίας είσπραξης εσόδων από την εξαγωγή πολιτισμού.-
