Οι τελευταίες ανακοινώσεις (ειδικά οι 40 και 41) του Προεδρείου είναι γραμμένες από χέρια που άκουγαν και ένοιωθαν το τρίξιμο της καρέκλας τους.
Η, με πολλές μορφές, διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας από την κίνηση των Εν Δράσει τους πανικοβάλλει για πιθανή απώλεια της εξουσίας. Το όνομα Ευσταθίου έχει στοιχειώσει την καθημερινότητα και τους εφιάλτες τους, ειδικότερα όταν δεν έχουν «βγάλει άχνα» για την υπεράσπιση μας.
Υπάρχει εξουσία που δεν φοβάται το τρίξιμο της καρέκλας; Ναι υπάρχει! Είναι η εξουσία με στόχο να ελευθερώσει και όχι καθυποτάξει! Είναι άσκηση μη εξουσίας που μεταμορφώνεται σε υπηρεσία!! Προφανώς εδώ δεν μιλάμε για την ακατανόητη και ακατόρθωτη από τους ανθρώπους Αγία Υπηρεσία.
Μιλάμε για εμάς τους μικρούς στο μικρούτσικο χώρο της ΤτΕ. Είναι το είδος της εξουσίας που δεν θέλει να ανταγωνιστεί γιατί βιώνεται σαν Ευθύνη. Είναι αυτή που θέλει να μιμηθεί την εξουσία των πρώτων συνδικαλιστών, εκείνων που έφτιαξαν το καταστατικό μας και υπέγραψαν τις ΣΣΕ. Εκείνων που έχοντας ζήσει τη φρίκη του Πολέμου, τη φρίκη του Θανάτου επιθύμησαν την Ζωή, την Αλληλεγγύη, την Αξιοπρέπεια την Ισορροπία. Έτσι δημιούργησαν ένα καταστατικό, χωρίς μεγάλες διακρίσεις μεταξύ του προσωπικού (εν ενεργεία και συνταξιούχων) της ΤτΕ. Είναι αυτό που έδινε η δυνατότητα στους προηγούμενους συνταξιούχους να ζήσουν εξασφαλισμένα γηρατειά, με αξιοπρέπεια.
Αλήθεια πως και γιατί τα ξεχάσαμε όλα αυτά; Γιατί δεν θέλουμε ούτε καν να ακούσουμε για το περιεχόμενο τους;
Ποιό μεγάλο ή μικρό κίνητρο μπορεί να ωθεί κάποιον να παζαρεύει αυτά που δεν παζαρεύονται, τη Ζωή και την Αξιοπρέπεια;
Είναι σχεδόν βέβαιο ότι για τους εμπλεκόμενους σε ένα παρόμοιο παζάρεμα, δεν θα υπάρξει ευκαιρία επανόρθωσης.
Εύα Κωνστανταράκη
28 Δεκεμβρίου 2020
