Κι επειδή δεν υπάρχουν μόνο οι εκλογές...
Υπάρχουν και οι ποιητές. Αλίμονο, οι ποιητές που φεύγουν. Και η Ελλάδα γίνεται ανεπανόρθωτα φτωχότερη, αστήριχτη, ά-σχημη...
_______________________________________
Γιάννης Κοντός, τέλος
Όπως αντιλαμβάνεσθε,
όλα μαθηματικώς με οδηγούν
στην επόμενη στροφή που περιμένει:
ο γκρεμός, η θάλασσα, η απογείωση...
Γιάννης Κοντός (1943-21/1/2015)
Χαμήλωσε
Χαμήλωσε
Από ψηλά δεν ζωγραφίζονται τα όνειρα
Δε διακρίνεται η αλήθεια
Χαμήλωσε.
Μη σφίγγεις
Τα χρώματα, πολύ μη σφίγγεις μεσ’ στη χούφτα σου
Δε βλέπεις που το κόκκινο
Θέλει να δραπετεύσει ;
Ξεκρέμασε
Τις φλόγες απ’ τις υψικάμινους ξεκρέμασε
Και τη σκουριά των καραβιών
Γύρω απ’ το λαιμό σου
Και πήγαινε
Και πήγαινε ανάμεσά τους κατάλευκος
Με το πουκάμισό σου ανοιγμένο
Χαμήλωσε
Από ψηλά δεν ζωγραφίζονται τα όνειρα
Δε διακρίνεται η αλήθεια
Χαμήλωσε.
Πίσω από τα καθημερινά
Πίσω από τα καθημερινά τα πράγματα
Υπάρχει ένα καθημερινό όνειρο
Να πάρεις το λεωφορείο, να πιεις καφέ,
να αποστρέψεις τα μάτια από ψεύτικους ουρανούς,
πολιτικές εξουσίες,εξουσίες ξυράφια
από ψεύτικους ουρανούς
Η λέξη στο μαχαίρι, τα μυστικά στους δρόμους
Βρίσκεσαι σπίτι και προσπαθείς να στηρίξεις
το ταβάνι με τους καπνούς του τσιγάρου
Γυρνάς στη τσέπη ανάποδα και προσπαθείς
να αποστρέψεις τα μάτια από ψεύτικους ουρανούς
πολιτικές εξουσίες,εξουσίες ξυράφια
από ψεύτικους ουρανούς
Η λέξη στο μαχαίρι, τα μυστικά στους δρόμους.
Ράλι
Σήμερα οδηγώ πολύ νευρικά
και με μεγάλες ταχύτητες την πολυθρόνα μου.
Ήδη έχω σπάσει τρεις φορές
το φράγμα του νέφους.
Έχουν σακατευθεί, έχουν σκοτωθεί
πολλοί σωσίες μου. Έμεινα μόνος.
Μόνος οδηγώ αυτόν τον κίνδυνο.
Περνώ αστραπιαία και με κοιτούν
με απορία. Ούτε κατάλαβα ποτέ
γιατί τρέχω έτσι ακίνητος, αφηρημένος,
κοιτώντας αλλού την ησυχία.
Τα σήματα της τροχαίας κάποιος
τα έχει αλλάξει και δείχνουν συνέχεια μονόδρομο.
Πολλές φορές την πόλη την έχω δει ανάποδα
ή έχω πέσει σε βαθιά νερά.
Άλλες φορές οι λακούβες είναι στρωμένες
με μπαμπάκι, η ορατότητα αρίστη.
Όπως αντιλαμβάνεσθε,
όλα μαθηματικώς με οδηγούν
στην επόμενη στροφή που περιμένει:
ο γκρεμός, η θάλασσα, η απογείωση.
* (αναδημοσίευση από το ιστολόγιο http://yannisstavrou.blogspot.com):
___________________________________
Μια από τις πιο δυναμικές και πρωτοποριακές φωνές των ελληνικών γραμμάτων, ο διακεκριμένος ποιητής και λογοτέχνης Γιάννης Κοντός, έφυγε από τη ζωή τα ξημερώματα της Τετάρτης, 21/1/15, σε ηλικία 72 ετών. Τους τελευταίους μήνες νοσηλευόταν στο Αττικό Νοσοκομείο.
Η κηδεία του θα γίνει το Σάββατο στις 12.30 μ.μ. από το νεκροταφείο Παπάγου.
Αφήνοντας το δικό του αποτύπωμα στα ελληνικά γράμματα για σχεδόν μισό αιώνα, μια εξέχουσα μορφή της «γενιάς του 1970», ο Γιάννης Κοντός εξέδωσε ποιητικές συλλογές, βιβλία με πεζά κείμενα και τρία βιβλία για παιδιά. Ελαβε πολλές διακρίσεις και το 1998 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για την ποιητική συλλογή «ο αθλητής του τίποτα».
Ο Γιάννης Κοντός ήταν ένας άνθρωπος που ξεχώριζε. Εγραφε πεισματικά με μολύβι - «για λόγους αντιστάσεως» έλεγε. Δεν είχε κινητό τηλέφωνο ούτε αυτοκίνητο - «αυτό που βλέπουμε κάθε μέρα, οι πάντες με ένα τηλέφωνο στο αυτί να λένε σχεδόν βλακείες, είναι φλυαρία» είχε πει σε συνέντευξή του το 2008 στο bookbar.gr. Στην ίδια είχε περιγράψει σχεδόν προφητικά τα συμπτώματα που θα οδηγούσαν στην κρίση:
«Το απαισιόδοξο είναι ότι οι συμπολίτες μας μεταπολεμικά, καταναλώνουν τρελά, αγοράζουν συνεχώς αυτοκίνητα, κάνουν ταξίδια άνευ λόγου και αιτίας. Εξ ου και αυτά τα δάνεια των Χριστουγέννων. Ποια είναι η υπαρξιακή αγωνία ενός μέσου ή και κατώτερα αμειβόμενου να παίρνει δάνειο και να πηγαίνει στη Χονολουλού; Να κάνει τι; Καταλήγει κωμικό...
Υπάρχουν και οι ποιητές. Αλίμονο, οι ποιητές που φεύγουν. Και η Ελλάδα γίνεται ανεπανόρθωτα φτωχότερη, αστήριχτη, ά-σχημη...
_______________________________________
Γιάννης Κοντός, τέλος
Όπως αντιλαμβάνεσθε,
όλα μαθηματικώς με οδηγούν
στην επόμενη στροφή που περιμένει:
ο γκρεμός, η θάλασσα, η απογείωση...
Γιάννης Κοντός (1943-21/1/2015)
Χαμήλωσε
Χαμήλωσε
Από ψηλά δεν ζωγραφίζονται τα όνειρα
Δε διακρίνεται η αλήθεια
Χαμήλωσε.
Μη σφίγγεις
Τα χρώματα, πολύ μη σφίγγεις μεσ’ στη χούφτα σου
Δε βλέπεις που το κόκκινο
Θέλει να δραπετεύσει ;
Ξεκρέμασε
Τις φλόγες απ’ τις υψικάμινους ξεκρέμασε
Και τη σκουριά των καραβιών
Γύρω απ’ το λαιμό σου
Και πήγαινε
Και πήγαινε ανάμεσά τους κατάλευκος
Με το πουκάμισό σου ανοιγμένο
Χαμήλωσε
Από ψηλά δεν ζωγραφίζονται τα όνειρα
Δε διακρίνεται η αλήθεια
Χαμήλωσε.
Πίσω από τα καθημερινά
Πίσω από τα καθημερινά τα πράγματα
Υπάρχει ένα καθημερινό όνειρο
Να πάρεις το λεωφορείο, να πιεις καφέ,
να αποστρέψεις τα μάτια από ψεύτικους ουρανούς,
πολιτικές εξουσίες,εξουσίες ξυράφια
από ψεύτικους ουρανούς
Η λέξη στο μαχαίρι, τα μυστικά στους δρόμους
Βρίσκεσαι σπίτι και προσπαθείς να στηρίξεις
το ταβάνι με τους καπνούς του τσιγάρου
Γυρνάς στη τσέπη ανάποδα και προσπαθείς
να αποστρέψεις τα μάτια από ψεύτικους ουρανούς
πολιτικές εξουσίες,εξουσίες ξυράφια
από ψεύτικους ουρανούς
Η λέξη στο μαχαίρι, τα μυστικά στους δρόμους.
Ράλι
Σήμερα οδηγώ πολύ νευρικά
και με μεγάλες ταχύτητες την πολυθρόνα μου.
Ήδη έχω σπάσει τρεις φορές
το φράγμα του νέφους.
Έχουν σακατευθεί, έχουν σκοτωθεί
πολλοί σωσίες μου. Έμεινα μόνος.
Μόνος οδηγώ αυτόν τον κίνδυνο.
Περνώ αστραπιαία και με κοιτούν
με απορία. Ούτε κατάλαβα ποτέ
γιατί τρέχω έτσι ακίνητος, αφηρημένος,
κοιτώντας αλλού την ησυχία.
Τα σήματα της τροχαίας κάποιος
τα έχει αλλάξει και δείχνουν συνέχεια μονόδρομο.
Πολλές φορές την πόλη την έχω δει ανάποδα
ή έχω πέσει σε βαθιά νερά.
Άλλες φορές οι λακούβες είναι στρωμένες
με μπαμπάκι, η ορατότητα αρίστη.
Όπως αντιλαμβάνεσθε,
όλα μαθηματικώς με οδηγούν
στην επόμενη στροφή που περιμένει:
ο γκρεμός, η θάλασσα, η απογείωση.
* (αναδημοσίευση από το ιστολόγιο http://yannisstavrou.blogspot.com):
___________________________________
Μια από τις πιο δυναμικές και πρωτοποριακές φωνές των ελληνικών γραμμάτων, ο διακεκριμένος ποιητής και λογοτέχνης Γιάννης Κοντός, έφυγε από τη ζωή τα ξημερώματα της Τετάρτης, 21/1/15, σε ηλικία 72 ετών. Τους τελευταίους μήνες νοσηλευόταν στο Αττικό Νοσοκομείο.
Η κηδεία του θα γίνει το Σάββατο στις 12.30 μ.μ. από το νεκροταφείο Παπάγου.
Αφήνοντας το δικό του αποτύπωμα στα ελληνικά γράμματα για σχεδόν μισό αιώνα, μια εξέχουσα μορφή της «γενιάς του 1970», ο Γιάννης Κοντός εξέδωσε ποιητικές συλλογές, βιβλία με πεζά κείμενα και τρία βιβλία για παιδιά. Ελαβε πολλές διακρίσεις και το 1998 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για την ποιητική συλλογή «ο αθλητής του τίποτα».
Ο Γιάννης Κοντός ήταν ένας άνθρωπος που ξεχώριζε. Εγραφε πεισματικά με μολύβι - «για λόγους αντιστάσεως» έλεγε. Δεν είχε κινητό τηλέφωνο ούτε αυτοκίνητο - «αυτό που βλέπουμε κάθε μέρα, οι πάντες με ένα τηλέφωνο στο αυτί να λένε σχεδόν βλακείες, είναι φλυαρία» είχε πει σε συνέντευξή του το 2008 στο bookbar.gr. Στην ίδια είχε περιγράψει σχεδόν προφητικά τα συμπτώματα που θα οδηγούσαν στην κρίση:
«Το απαισιόδοξο είναι ότι οι συμπολίτες μας μεταπολεμικά, καταναλώνουν τρελά, αγοράζουν συνεχώς αυτοκίνητα, κάνουν ταξίδια άνευ λόγου και αιτίας. Εξ ου και αυτά τα δάνεια των Χριστουγέννων. Ποια είναι η υπαρξιακή αγωνία ενός μέσου ή και κατώτερα αμειβόμενου να παίρνει δάνειο και να πηγαίνει στη Χονολουλού; Να κάνει τι; Καταλήγει κωμικό...
