Στην άσχημη, λεηλατημένη και κατακρεουργημένη Αθήνα, οι πνευματικοί άνθρωποι δολοφονούνται...
Νεκρός, με εμφανείς μώλωπες στον λαιμό και το πρόσωπο, βρέθηκε στη 01:00 τα ξημερώματα του Σαββάτου, στο διαμέρισμά του επί της οδού Ζακύνθου 3 στην Κυψέλη, ο γνωστός συγγραφέας Μένης Κουμανταρέας. Τον συγγραφέα εντόπισε νεκρό ο ανιψιός του, ο οποίος ειδοποίησε τις αρχές.
Σ' αυτά τα 52 χρόνια ο Μένης Κουμανταρέας μας χάρισε μερικά από τα σημαντικότερα κείμενα της σύγχρονης ελληνικής πεζογραφίας: «Βιοτεχνία υαλικών», «Η κυρία Κούλα», «Το κουρείο», «Ο ωραίος λοχαγός», «Η φανέλα με το εννιά», «Πλανόδιος σαλπιγκτής», «Η συμμορία της άρπας», «Η μυρωδιά τους με κάνει να κλαίω», «Η μέρα για τα γραπτά κι η νύχτα για το σώμα», «Δυο φορές Ελληνας», και πολλά άλλα. Είκοσι τέσσερα συνολικά μυθιστορήματα. Τα περισσότερα κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις «Κέδρος» και τα δύο τελευταία («Θάνατος στο Βαλπαραΐζο» και «Ο θησαυρός του χρόνου») από τις εκδόσεις «Πατάκης». Ο Μένης Κουμανταρέας είχε τιμηθεί με κρατικά βραβεία το 1967 (για «Το Αρμένισμα»), το 1976 (για τη «Βιοτεχνία υαλικών») και το 2002 (για το «Δυο φορές Ελληνας»).
Οσοι είχαμε τη χαρά και την τύχη να τον γνωρίσουμε όχι μόνο μέσα από τις σελίδες των βιβλίων του, θα θυμόμαστε έναν ευγενικό άρχοντα, που αγάπησε πολύ αυτή την πόλη, αγάπησε πολύ την αγαπημένη σύντροφο της ζωής του που χάθηκε πριν από δύο μόλις χρόνια, την αγαπητή σε όλους κυρία Λιλή (στο εξώφυλλο του τελευταίου του βιβλίου ήταν η μορφή της) και υπερασπίστηκε με ευγένεια και σθένος τις προσωπικές του επιλογές.
Ο Αθηναίος Μένης Κουμανταρέας
(Αποσπάσματα από συνέντευξη του στο LIFO):
...Η κρίση μάς έκοψε τον υπερκαταναλωτισμό. Αρχίζουμε και συνειδητοποιούμε ότι δεν είμαστε μια μηχανή που καταναλώνει μόνο και χρησιμοποιεί το πλαστικό χρήμα. Οι πιστωτικές είναι μια βραδυφλεγής βόμβα στις τσέπες μας που έχουν σκλαβώσει κυρίως τις γυναίκες. Πρέπει να μάθουμε πώς να ξοδεύουμε, ανεξάρτητα από το αν είμαστε σπάταλοι ή τσιγκούνηδες. Εγώ είμαι σπάταλος. Δεν υπάρχει ένα μέτρο. Πρέπει να κατανοήσουμε τα ελαττώματά μας και να μην υπερβάλουμε με τα προτερήματά μας....
...Θεωρώ ότι είναι ανόητο αυτό που λένε για τη σιωπή των πνευματικών ανθρώπων. Δεν είναι δουλειά μας να βγαίνουμε στην τηλεόραση και να κάνουμε αφορισμούς. Δουλειά μας είναι να στηρίζουμε αυτό που ονομάζεται πνευματική ζωή στον τόπο. Παρεξηγεί ο κόσμος εύκολα. Ακόμα και οι διαμαρτυρίες που μας ζητούν να υπογράψουμε είναι εκ του πονηρού. Το κλισέ που λέει ότι δεν υπάρχουν πνευματικοί άνθρωποι σήμερα είναι μια μαλακία. Θα υπάρξουν, μοιραία. Κάθε εποχή έχει και τους ανθρώπους της. Λέγαμε για το θέατρο και την Κοτοπούλη. Υπάρχουν και σήμερα πολλές «Κοτοπούλες»...
...Ο χρόνος είναι μια εφεύρεση των ανθρώπων. Ένα παιχνιδάκι. Περνάει πάρα πολύ γρήγορα. Είναι σαν τα λεωφορεία που αργούν να έρθουν και τελικά έρχονται πάντα πιο γρήγορα απ' ό,τι τα περιμένεις. Όταν βρίσκεσαι σε μια άλλη εποχή, πρέπει να προσαρμόζεσαι. Δεν πρέπει να προσπαθείς να νιώθεις νέος. Τα χρόνια που έχουν περάσει σε έχουν πλουτίσει με κάτι. Αυτός ο θησαυρός πρέπει να ξοδευτεί στη Γη. Ούτε κάτω από το χώμα, ούτε στον ουρανό ξοδεύεται...
Νεκρός, με εμφανείς μώλωπες στον λαιμό και το πρόσωπο, βρέθηκε στη 01:00 τα ξημερώματα του Σαββάτου, στο διαμέρισμά του επί της οδού Ζακύνθου 3 στην Κυψέλη, ο γνωστός συγγραφέας Μένης Κουμανταρέας. Τον συγγραφέα εντόπισε νεκρό ο ανιψιός του, ο οποίος ειδοποίησε τις αρχές.
Σ' αυτά τα 52 χρόνια ο Μένης Κουμανταρέας μας χάρισε μερικά από τα σημαντικότερα κείμενα της σύγχρονης ελληνικής πεζογραφίας: «Βιοτεχνία υαλικών», «Η κυρία Κούλα», «Το κουρείο», «Ο ωραίος λοχαγός», «Η φανέλα με το εννιά», «Πλανόδιος σαλπιγκτής», «Η συμμορία της άρπας», «Η μυρωδιά τους με κάνει να κλαίω», «Η μέρα για τα γραπτά κι η νύχτα για το σώμα», «Δυο φορές Ελληνας», και πολλά άλλα. Είκοσι τέσσερα συνολικά μυθιστορήματα. Τα περισσότερα κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις «Κέδρος» και τα δύο τελευταία («Θάνατος στο Βαλπαραΐζο» και «Ο θησαυρός του χρόνου») από τις εκδόσεις «Πατάκης». Ο Μένης Κουμανταρέας είχε τιμηθεί με κρατικά βραβεία το 1967 (για «Το Αρμένισμα»), το 1976 (για τη «Βιοτεχνία υαλικών») και το 2002 (για το «Δυο φορές Ελληνας»).
Οσοι είχαμε τη χαρά και την τύχη να τον γνωρίσουμε όχι μόνο μέσα από τις σελίδες των βιβλίων του, θα θυμόμαστε έναν ευγενικό άρχοντα, που αγάπησε πολύ αυτή την πόλη, αγάπησε πολύ την αγαπημένη σύντροφο της ζωής του που χάθηκε πριν από δύο μόλις χρόνια, την αγαπητή σε όλους κυρία Λιλή (στο εξώφυλλο του τελευταίου του βιβλίου ήταν η μορφή της) και υπερασπίστηκε με ευγένεια και σθένος τις προσωπικές του επιλογές.
Ο Αθηναίος Μένης Κουμανταρέας
(Αποσπάσματα από συνέντευξη του στο LIFO):
...Η κρίση μάς έκοψε τον υπερκαταναλωτισμό. Αρχίζουμε και συνειδητοποιούμε ότι δεν είμαστε μια μηχανή που καταναλώνει μόνο και χρησιμοποιεί το πλαστικό χρήμα. Οι πιστωτικές είναι μια βραδυφλεγής βόμβα στις τσέπες μας που έχουν σκλαβώσει κυρίως τις γυναίκες. Πρέπει να μάθουμε πώς να ξοδεύουμε, ανεξάρτητα από το αν είμαστε σπάταλοι ή τσιγκούνηδες. Εγώ είμαι σπάταλος. Δεν υπάρχει ένα μέτρο. Πρέπει να κατανοήσουμε τα ελαττώματά μας και να μην υπερβάλουμε με τα προτερήματά μας....
...Θεωρώ ότι είναι ανόητο αυτό που λένε για τη σιωπή των πνευματικών ανθρώπων. Δεν είναι δουλειά μας να βγαίνουμε στην τηλεόραση και να κάνουμε αφορισμούς. Δουλειά μας είναι να στηρίζουμε αυτό που ονομάζεται πνευματική ζωή στον τόπο. Παρεξηγεί ο κόσμος εύκολα. Ακόμα και οι διαμαρτυρίες που μας ζητούν να υπογράψουμε είναι εκ του πονηρού. Το κλισέ που λέει ότι δεν υπάρχουν πνευματικοί άνθρωποι σήμερα είναι μια μαλακία. Θα υπάρξουν, μοιραία. Κάθε εποχή έχει και τους ανθρώπους της. Λέγαμε για το θέατρο και την Κοτοπούλη. Υπάρχουν και σήμερα πολλές «Κοτοπούλες»...
...Ο χρόνος είναι μια εφεύρεση των ανθρώπων. Ένα παιχνιδάκι. Περνάει πάρα πολύ γρήγορα. Είναι σαν τα λεωφορεία που αργούν να έρθουν και τελικά έρχονται πάντα πιο γρήγορα απ' ό,τι τα περιμένεις. Όταν βρίσκεσαι σε μια άλλη εποχή, πρέπει να προσαρμόζεσαι. Δεν πρέπει να προσπαθείς να νιώθεις νέος. Τα χρόνια που έχουν περάσει σε έχουν πλουτίσει με κάτι. Αυτός ο θησαυρός πρέπει να ξοδευτεί στη Γη. Ούτε κάτω από το χώμα, ούτε στον ουρανό ξοδεύεται...
