Άρθρο του Ευάγγελου Ραφτόπουλου
Γιάννης Σταύρου, Αγνάντεμα, λάδι σε καμβά
Αν και τα περισσότερα από τα ανθρώπινα όντα πλάθονται και προσαρμόζονται στα πρότυπα και στη κατ εικόνα και ομοίωση των ηγετών του έθνους, οικονομικών, πολιτικών, θρησκευτικών, είναι προφανές ότι κάποια από αυτά περιθωριοποιούνται, είτε από ιδιορρυθμία, είτε από ιδεολογία, είτε από παράδοση σε κάποιες-έστω και απαρχαιωμένες- αρχές και αξίες που τα καθηλώνουν σε στερεότυπα ακλόνητα και ζημιογόνα για την ίδια την ύπαρξή τους.
Είναι αλήθεια ότι η προσαρμογή στα καινούργια δεδομένα που αναπόφευκτα σημειώνονται, αυξάνει τη μακροζωία, εντάσσει τα άτομα σε ένα ασφαλές περιβάλλον, απλοποιεί τις ανάγκες και ικανοποιεί τις επιθυμίες, αντίθετα η έλλειψή της εξαφανίζει, δυσχεραίνει, περιπλέκει τα πράγματα, δημιουργεί αδιέξοδα.
Οι άνθρωποι αυτοί αποστασιοποιούνται από τον πιθηκισμό των υπολοίπων που δίκην ερασιτεχνών διπλωματών συναινούν, συμφωνούν, αποποιούνται της προηγούμενης σκέψης και άποψής τους και έρποντας υιοθετούν τις νέες εντολές των αρχόντων, ποδηγετούνται αμέσως, μετατρεπόμενοι σε φερέφωνα της εξουσίας, πολλές δε φορές μεταβάλλονται σε βασιλικότερους των βασιλέων.
Και οι διαφορετικοί, οι απροσάρμοστοι, οι εξαιρέσεις αυτοαποβάλλονται, αυτοεξορίζονται σε μία απέραντη μοναξιά, σε άνυδρο περιβάλλον, σε μονοπάτι δύσβατο και αδιέξοδο, με μοναδικά όπλα τη χαλύβδωση του εαυτού τους, τη σφυρηλάτηση του εγώ τους, την έλλειψη υποταγής, την ελευθερία..
Είναι όμως αρκετή η αυτοεκτίμηση που νοιώθουν για να γλυκάνει τη πορεία τους, είναι δυνατό το άτοπο και άχρονο της ζωής τους να μεταβληθεί σε ισχυρό κίνητρο, σε ουσία στην ανούσια ύπαρξή τους, σε νόημα βαθύ, σε ενδιαφέρον;
Αν και τα περισσότερα από τα ανθρώπινα όντα πλάθονται και προσαρμόζονται στα πρότυπα και στη κατ εικόνα και ομοίωση των ηγετών του έθνους, οικονομικών, πολιτικών, θρησκευτικών, είναι προφανές ότι κάποια από αυτά περιθωριοποιούνται, είτε από ιδιορρυθμία, είτε από ιδεολογία, είτε από παράδοση σε κάποιες-έστω και απαρχαιωμένες- αρχές και αξίες που τα καθηλώνουν σε στερεότυπα ακλόνητα και ζημιογόνα για την ίδια την ύπαρξή τους.
Είναι αλήθεια ότι η προσαρμογή στα καινούργια δεδομένα που αναπόφευκτα σημειώνονται, αυξάνει τη μακροζωία, εντάσσει τα άτομα σε ένα ασφαλές περιβάλλον, απλοποιεί τις ανάγκες και ικανοποιεί τις επιθυμίες, αντίθετα η έλλειψή της εξαφανίζει, δυσχεραίνει, περιπλέκει τα πράγματα, δημιουργεί αδιέξοδα.
Οι άνθρωποι αυτοί αποστασιοποιούνται από τον πιθηκισμό των υπολοίπων που δίκην ερασιτεχνών διπλωματών συναινούν, συμφωνούν, αποποιούνται της προηγούμενης σκέψης και άποψής τους και έρποντας υιοθετούν τις νέες εντολές των αρχόντων, ποδηγετούνται αμέσως, μετατρεπόμενοι σε φερέφωνα της εξουσίας, πολλές δε φορές μεταβάλλονται σε βασιλικότερους των βασιλέων.
Και οι διαφορετικοί, οι απροσάρμοστοι, οι εξαιρέσεις αυτοαποβάλλονται, αυτοεξορίζονται σε μία απέραντη μοναξιά, σε άνυδρο περιβάλλον, σε μονοπάτι δύσβατο και αδιέξοδο, με μοναδικά όπλα τη χαλύβδωση του εαυτού τους, τη σφυρηλάτηση του εγώ τους, την έλλειψη υποταγής, την ελευθερία..
Είναι όμως αρκετή η αυτοεκτίμηση που νοιώθουν για να γλυκάνει τη πορεία τους, είναι δυνατό το άτοπο και άχρονο της ζωής τους να μεταβληθεί σε ισχυρό κίνητρο, σε ουσία στην ανούσια ύπαρξή τους, σε νόημα βαθύ, σε ενδιαφέρον;
