άρθρο του Ευάγγελου Ραφτόπουλου
Σήμερα, όπως και κάθε χρόνο γιορτάζεται η ημέρα της γυναίκας, μια γιορτή αδόκιμη, άδοξη, αναποτελεσματική, μια γιορτή όπου γιορτάζει ο μισός πληθυσμός της γης, πράγμα ασύλληπτο και παράδοξο, λανθασμένο και αποτυχημένο.
Η γυναίκα, σαν άνθρωπος, μητέρα, σύζυγος, θυγατέρα, αδελφή, ερωμένη, εργαζόμενη αποτελεί το σημαντικότερο όν του πλανήτη με ανυπολόγιστη προσφορά, αντοχή, ανοχή, αυτοθυσία.
Με εμφανή την αδικία από τα χρόνια των πρωτόπλαστων, υποδεέστερη του άνδρα ακόμη και τώρα, στοχευμένη σε χώρες τριτοκοσμικές, είναι απίστευτη η δύναμη που αντλεί για να επιβιώσει, να κινηθεί διακριτικά, πίσω συνήθως από πετυχημενο σύντροφο, να αφοσιωθεί στα παιδιά της, να συνδράμει τους γονείς της.
Εξαρτημένη οικονομικά από πατέρα και σύζυγο, εκδιδόμενη από σωματέμπορους, θύμα του trafficking και του βιασμού, κουρέλι προς πώληση, προς ομηρία.
Οι σπουδαιότερες, από τη αρχαία εποχή, γυναίκες, μέσα σε ένα φαλλοκρατικό παραλήρημα, ήταν εταίρες, γυναίκες που πρόσφεραν σωματική απόλαυση σε βασιλείς, φιλοσόφους, επώνυμους.
Καμμία άλλη ιδιότητα-ως επί το πλείστον- δεν αναφέρεται , με τα πλούσια προσόντα της θαμμένα στην βοή της άγριας ιστορίας.
Η πρόσβαση στις διακεκριμένες δημόσιες θέσεις της γυναίκας είναι σχεδόν αδύνατη, σε βουλευτικούς και υπουργικούς θώκους δυσανάλογη με το ποσοστό που στον πληθυσμό διαθέτει.
Οι πολλαπλοί ρόλοι που αναγκάζεται να διεκπεραιώνει-εργασία, φροντίδα σπιτιού και οικογένειας κλπ- πάντοτε με επιτυχία, την κάνουν ευάλωτη, με αποτέλεσμα την αύξηση των ασθενειών της και του κινδύνου θανάτου.
Όλες αυτές οι γυναίκες πρέπει να τύχουν μεγαλύτερου σεβασμού από το άλλο μισό του πληθυσμού, μεγαλύτερης διάκρισης, αναγνώρισης, δικαίωσης.
Ασφαλώς η σημερινή ημέρα δεν προσφέρεται για πανηγύρια, χορούς και εξαλλοσύνες.
Είναι η απαρχή της συνειδητοποίησης της αξίας της γυναίκας, η πίστη της για διεκδίκηση καλλίτερων και αξιοζήλευτων θέσεων, ο αγώνας που πρέπει να κάνει για πρόοδό της.
Η γυναίκα πρέπει να λειτουργήσει πιο δυναμικά, να συγκρουσθεί, να ενεργήσει επιθετικά.
Φυσικά στον αντίποδα, υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό που αρκείται και επιδιώκει τον εύκολο προσπορισμό, που θεωρεί την ανοησία επίτευγμα, την σωματική εμφάνιση μοναδικό προσόν, το κενόν του εγκεφάλου πλεονέκτημα.
Στις καταναλωτικές κοινωνίες η γυναίκα-εμπόρευμα πουλάει, η διαφθορά και η εκμετάλλευση προέχουν, η αξιοπρέπεια και η ηθική καταβυθίζονται.
Φταίει και η ίδια η γυναίκα γι αυτό;
Ιδού το ερώτημα.
Σήμερα, όπως και κάθε χρόνο γιορτάζεται η ημέρα της γυναίκας, μια γιορτή αδόκιμη, άδοξη, αναποτελεσματική, μια γιορτή όπου γιορτάζει ο μισός πληθυσμός της γης, πράγμα ασύλληπτο και παράδοξο, λανθασμένο και αποτυχημένο.
Η γυναίκα, σαν άνθρωπος, μητέρα, σύζυγος, θυγατέρα, αδελφή, ερωμένη, εργαζόμενη αποτελεί το σημαντικότερο όν του πλανήτη με ανυπολόγιστη προσφορά, αντοχή, ανοχή, αυτοθυσία.
Με εμφανή την αδικία από τα χρόνια των πρωτόπλαστων, υποδεέστερη του άνδρα ακόμη και τώρα, στοχευμένη σε χώρες τριτοκοσμικές, είναι απίστευτη η δύναμη που αντλεί για να επιβιώσει, να κινηθεί διακριτικά, πίσω συνήθως από πετυχημενο σύντροφο, να αφοσιωθεί στα παιδιά της, να συνδράμει τους γονείς της.
Εξαρτημένη οικονομικά από πατέρα και σύζυγο, εκδιδόμενη από σωματέμπορους, θύμα του trafficking και του βιασμού, κουρέλι προς πώληση, προς ομηρία.
Οι σπουδαιότερες, από τη αρχαία εποχή, γυναίκες, μέσα σε ένα φαλλοκρατικό παραλήρημα, ήταν εταίρες, γυναίκες που πρόσφεραν σωματική απόλαυση σε βασιλείς, φιλοσόφους, επώνυμους.
Καμμία άλλη ιδιότητα-ως επί το πλείστον- δεν αναφέρεται , με τα πλούσια προσόντα της θαμμένα στην βοή της άγριας ιστορίας.
Η πρόσβαση στις διακεκριμένες δημόσιες θέσεις της γυναίκας είναι σχεδόν αδύνατη, σε βουλευτικούς και υπουργικούς θώκους δυσανάλογη με το ποσοστό που στον πληθυσμό διαθέτει.
Οι πολλαπλοί ρόλοι που αναγκάζεται να διεκπεραιώνει-εργασία, φροντίδα σπιτιού και οικογένειας κλπ- πάντοτε με επιτυχία, την κάνουν ευάλωτη, με αποτέλεσμα την αύξηση των ασθενειών της και του κινδύνου θανάτου.
Όλες αυτές οι γυναίκες πρέπει να τύχουν μεγαλύτερου σεβασμού από το άλλο μισό του πληθυσμού, μεγαλύτερης διάκρισης, αναγνώρισης, δικαίωσης.
Ασφαλώς η σημερινή ημέρα δεν προσφέρεται για πανηγύρια, χορούς και εξαλλοσύνες.
Είναι η απαρχή της συνειδητοποίησης της αξίας της γυναίκας, η πίστη της για διεκδίκηση καλλίτερων και αξιοζήλευτων θέσεων, ο αγώνας που πρέπει να κάνει για πρόοδό της.
Η γυναίκα πρέπει να λειτουργήσει πιο δυναμικά, να συγκρουσθεί, να ενεργήσει επιθετικά.
Φυσικά στον αντίποδα, υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό που αρκείται και επιδιώκει τον εύκολο προσπορισμό, που θεωρεί την ανοησία επίτευγμα, την σωματική εμφάνιση μοναδικό προσόν, το κενόν του εγκεφάλου πλεονέκτημα.
Στις καταναλωτικές κοινωνίες η γυναίκα-εμπόρευμα πουλάει, η διαφθορά και η εκμετάλλευση προέχουν, η αξιοπρέπεια και η ηθική καταβυθίζονται.
Φταίει και η ίδια η γυναίκα γι αυτό;
Ιδού το ερώτημα.
