Η ιστορία της προέλευσής τους ξεκινά από την ελληνική αρχαιότητα..!
Καλή σταδιοδρομία: αυτή η φράση έχει την προέλευσή της από το δρόμο του ενός σταδίου των Αρχαίων στην Ολυμπία, εκεί που γίνονταν οι ολυμπιακοί αγώνες.
Είμαι απίκο: η λέξη είναι ιταλική και σημαίνει :όρθιος στην πρύμνη για να ρίξω την άγκυρα.
Έγινε Λούης: λέγεται για κάποιον που εξαφανίζεται τρέχοντας γρήγορα .Ο Σπύρος Λούης ήταν ολυμπιονίκης στο μαραθώνιο δρόμο στους πρώτους Ολυμπιακούς αγώνες που έγιναν στην Αθήνα το 1896 και ήρθε όχι μόνο πρώτος αλλά έφερε για την εποχή του περίφημο χρόνο.
Είναι μανίκι αυτή η υπόθεση: πρόκειται δηλαδή για μια δύσκολη υπόθεση. Η έκφραση αυτή λέγεται γιατί το μανίκι είναι το δυσκολότερο μέρος, κατά το ράψιμο, του κουστουμιού ή του φορέματος, είναι , δηλαδή δύσκολη η εφαρμογή του.
Είναι πακτωλός: η φράση λέγεται για κάποιον που βγάζει συνεχώς πολλά χρήματα. Πακτωλός είναι ένα μικρό ποτάμι κοντά στις Σάρδεις της Λυδίας, που κατέβαζε και χρυσάφι μαζί με την άμμο του από τότε που, καθώς πίστευαν , λούστηκε σ’ αυτό ο Μίδας, για ν’ απαλλαχτεί από τη δύναμή του να κάνει χρυσάφι ό,τι άγγιζε.
Μη στέκεσαι σαν το μπάστακα από πάνω μου: «μπάστακας θα πει φύλακας και προέρχεται από την ιταλική λέξη «basta».
Θα σε κάνω τ’ αλατιού: η φράση αυτή βγήκε από τον τρόπο που γίνονται οι σαρδέλες και γενικά όλα τα ψάρια ,όταν παστώνονται με αλάτι. Ζαρώνουν και χάνουν την όμορφη εμφάνισή τους. Έτσι , λοιπόν, θα τον κάνει όταν τον δείρει, όπως το ψάρι στο αλάτι.
Τον λάδωσε: δηλαδή τον δωροδόκησε. Η φράση μεταφέρθηκε από το λάδωμα του τροχού, που για να δουλέψει καλά πρέπει να λαδωθεί.
Δε μύρισα τα νύχια μου: στην αρχαία Ολυμπία, λίγο προτού οι αθλητές μπουν στο στίβο, πολλοί θεατές απ’ έξω από το Στάδιο έβαζαν μεγάλα στοιχήματα, για τον ένα ή τον άλλο αθλητή. Πολλοί ακόμη πήγαιναν στα διάφορα μαντεία, για να μάθουν το νικητή. Οι «μάντισσες» βουτούσαν τότε τα νύχια τους σ’ ένα υγρό, καμωμένο από δαφνέλαιο, ύστερα τα έβαζαν κοντά στη μύτη τους κι έπεφταν σ’ ένα είδος καταληψίας. Τότε ακριβώς έλεγαν και το όνομα του νικητή. Τη φράση αυτή τη λέμε σήμερα συνήθως όταν μας ρωτούν για κάποιο γνωστό συμβάν το οποίο εμείς δεν έχουμε μάθει.
Δουλειές με φούντες: κάποτε έγινε σκέψη να βάλουν στα καπέλα των Ελλήνων ναυτών μια μπλε φούντα, όπως το γαλλικό ναυτικό έχει κόκκινη. Έγιναν τότε πολλά συμβούλια, ώσπου να καταλήξουν σε μια απόφαση, που στο τέλος όμως στάθηκε αρνητική. Απ΄ αυτό βγήκε η φράση: «δουλειές με φούντες», που την έλεγαν οι αξιωματικοί-αυτοί που έπαιρναν μέρος στα συμβούλια-, όταν ήθελαν να αστειευτούν μεταξύ τους.
Είναι σκνίπα στο μεθύσι: όταν κάποιος είναι πολύ μεθυσμένος. Οι σκνίπες όταν είναι πάνω από το ξεσκέπαστο κρασί ζαλίζονται και πέφτουν μέσα.
Κατά φωνή κι ο γάιδαρος: οι Αρχαίοι θεωρούσαν τους γαϊδάρους σα σύμβολο πολλών αρετών και σαν ιερά ζώα. Όταν ένας γάιδαρος φώναζε, προτού αρχίσει μια μάχη, νόμιζαν ότι οι θεοί τους προειδοποιούσαν για τη νίκη. Κάποτε ο Φωκίωνας ετοιμαζόταν να επιτεθεί στους Μακεδόνες του Φιλίππου, αλλά δεν ήταν και τόσο βέβαιος για το αποτέλεσμα, επειδή οι στρατιώτες του ήταν λίγοι. Τότε αποφάσισε να αναβάλλει για μερικές μέρες την επίθεση, ώσπου να του στείλουν τις επικουρίες, που του είχαν υποσχεθεί οι Αθηναίοι. Πάνω , όμως , που ήταν έτοιμος να διατάξει υποχώρηση, άκουσε ξαφνικά τη φωνή ενός γαϊδάρου στο στρατόπεδό του.
Κατά φωνή κι ο γάιδαρος ! έκανε ενθουσιασμένος.
Και διέταξε ν’ αρχίσει η επίθεση, με την οποία νίκησε τους Μακεδόνες. Από τότε ο λόγος έμεινε, και τον λέμε συχνά, όταν βλέπουμε ξαφνικά κάποιο φίλο μας, που δεν τον περιμέναμε.
Πήρε το κρίμα στο λαιμό του: στη βυζαντινή εποχή , όταν κάποιος πλούσιος καταδικαζόταν να μείνει στη φυλακή, είχε δικαίωμα να βάλει κάποιον άλλον στη θέση του, τον οποίο , βέβαια πλήρωνε πλουσιοπάροχα. Φυσικά, το δικαίωμα αυτό το είχαν μόνο όσοι καταδικάζονταν λιγότερο από ένα χρόνο. Οι άνθρωποι αυτοί , που δέχονταν να μπουν στη φυλακή, ονομάζονταν «κριματάρηδες», επειδή έπαιρναν τα αμαρτήματα των άλλων πάνω τους. Από τότε έμεινε και η φράση: «πήρε το κρίμα στο λαιμό του».
Είμαι απίκο: η λέξη είναι ιταλική και σημαίνει :όρθιος στην πρύμνη για να ρίξω την άγκυρα.
Έγινε Λούης: λέγεται για κάποιον που εξαφανίζεται τρέχοντας γρήγορα .Ο Σπύρος Λούης ήταν ολυμπιονίκης στο μαραθώνιο δρόμο στους πρώτους Ολυμπιακούς αγώνες που έγιναν στην Αθήνα το 1896 και ήρθε όχι μόνο πρώτος αλλά έφερε για την εποχή του περίφημο χρόνο.
Είναι μανίκι αυτή η υπόθεση: πρόκειται δηλαδή για μια δύσκολη υπόθεση. Η έκφραση αυτή λέγεται γιατί το μανίκι είναι το δυσκολότερο μέρος, κατά το ράψιμο, του κουστουμιού ή του φορέματος, είναι , δηλαδή δύσκολη η εφαρμογή του.
Είναι πακτωλός: η φράση λέγεται για κάποιον που βγάζει συνεχώς πολλά χρήματα. Πακτωλός είναι ένα μικρό ποτάμι κοντά στις Σάρδεις της Λυδίας, που κατέβαζε και χρυσάφι μαζί με την άμμο του από τότε που, καθώς πίστευαν , λούστηκε σ’ αυτό ο Μίδας, για ν’ απαλλαχτεί από τη δύναμή του να κάνει χρυσάφι ό,τι άγγιζε.
Μη στέκεσαι σαν το μπάστακα από πάνω μου: «μπάστακας θα πει φύλακας και προέρχεται από την ιταλική λέξη «basta».
Θα σε κάνω τ’ αλατιού: η φράση αυτή βγήκε από τον τρόπο που γίνονται οι σαρδέλες και γενικά όλα τα ψάρια ,όταν παστώνονται με αλάτι. Ζαρώνουν και χάνουν την όμορφη εμφάνισή τους. Έτσι , λοιπόν, θα τον κάνει όταν τον δείρει, όπως το ψάρι στο αλάτι.
Τον λάδωσε: δηλαδή τον δωροδόκησε. Η φράση μεταφέρθηκε από το λάδωμα του τροχού, που για να δουλέψει καλά πρέπει να λαδωθεί.
Δε μύρισα τα νύχια μου: στην αρχαία Ολυμπία, λίγο προτού οι αθλητές μπουν στο στίβο, πολλοί θεατές απ’ έξω από το Στάδιο έβαζαν μεγάλα στοιχήματα, για τον ένα ή τον άλλο αθλητή. Πολλοί ακόμη πήγαιναν στα διάφορα μαντεία, για να μάθουν το νικητή. Οι «μάντισσες» βουτούσαν τότε τα νύχια τους σ’ ένα υγρό, καμωμένο από δαφνέλαιο, ύστερα τα έβαζαν κοντά στη μύτη τους κι έπεφταν σ’ ένα είδος καταληψίας. Τότε ακριβώς έλεγαν και το όνομα του νικητή. Τη φράση αυτή τη λέμε σήμερα συνήθως όταν μας ρωτούν για κάποιο γνωστό συμβάν το οποίο εμείς δεν έχουμε μάθει.
Δουλειές με φούντες: κάποτε έγινε σκέψη να βάλουν στα καπέλα των Ελλήνων ναυτών μια μπλε φούντα, όπως το γαλλικό ναυτικό έχει κόκκινη. Έγιναν τότε πολλά συμβούλια, ώσπου να καταλήξουν σε μια απόφαση, που στο τέλος όμως στάθηκε αρνητική. Απ΄ αυτό βγήκε η φράση: «δουλειές με φούντες», που την έλεγαν οι αξιωματικοί-αυτοί που έπαιρναν μέρος στα συμβούλια-, όταν ήθελαν να αστειευτούν μεταξύ τους.
Είναι σκνίπα στο μεθύσι: όταν κάποιος είναι πολύ μεθυσμένος. Οι σκνίπες όταν είναι πάνω από το ξεσκέπαστο κρασί ζαλίζονται και πέφτουν μέσα.
Κατά φωνή κι ο γάιδαρος: οι Αρχαίοι θεωρούσαν τους γαϊδάρους σα σύμβολο πολλών αρετών και σαν ιερά ζώα. Όταν ένας γάιδαρος φώναζε, προτού αρχίσει μια μάχη, νόμιζαν ότι οι θεοί τους προειδοποιούσαν για τη νίκη. Κάποτε ο Φωκίωνας ετοιμαζόταν να επιτεθεί στους Μακεδόνες του Φιλίππου, αλλά δεν ήταν και τόσο βέβαιος για το αποτέλεσμα, επειδή οι στρατιώτες του ήταν λίγοι. Τότε αποφάσισε να αναβάλλει για μερικές μέρες την επίθεση, ώσπου να του στείλουν τις επικουρίες, που του είχαν υποσχεθεί οι Αθηναίοι. Πάνω , όμως , που ήταν έτοιμος να διατάξει υποχώρηση, άκουσε ξαφνικά τη φωνή ενός γαϊδάρου στο στρατόπεδό του.
Κατά φωνή κι ο γάιδαρος ! έκανε ενθουσιασμένος.
Και διέταξε ν’ αρχίσει η επίθεση, με την οποία νίκησε τους Μακεδόνες. Από τότε ο λόγος έμεινε, και τον λέμε συχνά, όταν βλέπουμε ξαφνικά κάποιο φίλο μας, που δεν τον περιμέναμε.
Πήρε το κρίμα στο λαιμό του: στη βυζαντινή εποχή , όταν κάποιος πλούσιος καταδικαζόταν να μείνει στη φυλακή, είχε δικαίωμα να βάλει κάποιον άλλον στη θέση του, τον οποίο , βέβαια πλήρωνε πλουσιοπάροχα. Φυσικά, το δικαίωμα αυτό το είχαν μόνο όσοι καταδικάζονταν λιγότερο από ένα χρόνο. Οι άνθρωποι αυτοί , που δέχονταν να μπουν στη φυλακή, ονομάζονταν «κριματάρηδες», επειδή έπαιρναν τα αμαρτήματα των άλλων πάνω τους. Από τότε έμεινε και η φράση: «πήρε το κρίμα στο λαιμό του».
