ΠΟΣΟ Μ΄ ΑΡΕΣΕΙΣ ΤΕΛΕΒΙΖΙΟΝ

Άρθρο του σ. Ευάγγελου Ραφτόπουλου

           

Στη σύγχρονη μικρή οθόνη, το μοναδικό  για πολλούς μέσο διασκέδασης, άτομα  με ιδιαιτερότητες  παρελαύνουν από το πρωί μέχρι το βράδυ σε όλα ανεξαιρέτως τα κανάλια, με μόνο προσόν αυτή την ιδιαιτερότητά τους, ζευγάρια αναλαμβάνουν να μας ψυχαγωγήσουν, εκπομπές παρουσιάζουν την ανωμαλία σαν φυσιολογική και το ομαλό σαν ανώμαλο.

Και οι πολιτικές αναλύσεις δίνουν και παίρνουν.

Άτομα ανίδεα, οσφυοκάμπτες της κακιάς ώρας, δημοσιογράφοι υποταγμένοι στα αφεντικά τους, ρεπόρτες αγράμματοι μας κρατούν συντροφιά, μας ανεβάζουν την πίεση, σκέφτονται και αποφασίζουν πριν από μας για μας, απαλλάσσοντάς μας από την χρονοβόρα και μαρτυρική σκέψη και απόφαση.

Πολιτικοί διαγκωνίζονται για την μεγαλύτερη καναλιακή προβολή, πετάγονται σαν πουλιά από το ένα κανάλι στο άλλο, συγκεντρώνουν ψήφους, καλύπτουν το κενό τους, θαυμάζουν τη ξύλινη γλώσσα τους και τις ασυνάρτητες και βλακώδεις απαντήσεις τους.

Προγράμματα εκπαιδευτικά, έξυπνα παιχνίδια, εξαιρετικές συζητήσεις έχουν υποκατασταθεί από τον Γιώργο, τη Φέη, τον Πέτρο και την Τζένη, τον Φώτη και την Μαρία σε μια ανούσια αερολογία, σε ένα ρεσιτάλ αστρολογίας, μαγειρικής, ονυχοπλαστικής και περιττολογίας.

Ηθοποιοί, γνωστοί από ανόητα σίριαλ γίνονται βουλευτές και υφυπουργοί, μεταγραφές γνωστών και προβεβλημένων τηλεοπτικών αστέρων αδειάζουν τα ταμεία των ιδιοκτητών τους, μη διστάζοντας όμως να ανησυχούν για τον πόνο και την ένδοια των ανέργων και των απολυμένων.

Και συνεχίζουμε να διασκεδάζουμε με μαγνητοσκοπημένα γλέντια, πάλι μέσω τρίτων που χαίρονται ανθ΄ημών, μεθ΄ημών, θεωρούμε τον λόγο και τη τηλεοπτική πληροφορία θέσφατα, την εμφάνιση στη τηλεόραση -έστω και τυχαία- ευλογία, τους παρουσιαστές τους εκλαμβάνουμε σαν υπερμεγέθεις γίγαντες, πανηδονιστές, αδώνιδες και αφροδίτες, ίσους με τον Αινστάιν σε ευφυία.

Στη κακή μας ζωή  η τηλεόραση παίζει ένα ακόμη κάκιστο ρόλο, μας τρομοκρατεί καθημερινά με ένα πλήθος πολέμων, αυτοκτονιών, δολοφονιών, απολύσεων, φόρων, ελέγχων, αποφεύγει συστηματικά ευχάριστες ειδήσεις, αυξάνει τη θλίψη μας και προετοιμάζει -αν δεν συντελεί- τη κατάθλιψή μας.

Όλοι μας λαχταρούμε να περάσουν γρήγορα τα χρόνια, να γίνουμε συνταξιούχοι, να γεράσουμε, ελπίζοντας σε καλλίτερα χρόνια που γνωρίζουμε ότι δεν θα έρθουν ποτέ.

Αλλά είμαστε ελεύθεροι να λέμε ό,τι σκεφτόμαστε.

Μήπως όμως δεν είμαστε ελεύθεροι να σκεφτόμαστε;