Όλο και περισσότεροι συμπολίτες μας επιλέγουν τη συμβίωση με γονείς, συγγενείς ή τη συγκατοίκηση με φίλους αλλά και αγνώστους με μοναδικό κριτήριο τη μείωση των εξόδω.
Τα λαϊκά άσματα αποδεικνύονται προφητικά: «Εφτά νομά σ' ένα δωμά» εξαιτίας της οικονομικής κρίσης! Όλο και περισσότεροι συμπολίτες μας επιλέγουν τη συμβίωση με γονείς, συγγενείς ή τη συγκατοίκηση με φίλους αλλά και αγνώστους με μοναδικό κριτήριο τη μείωση των εξόδων. Ακόμη και ιδιοκτήτες ακινήτων ψάχνουν να μοιραστούν το σπίτι τους με κάποιον άλλον, μπας και τους μείνει τίποτα για να πληρώσουν τον ΕΝΦΙΑ!
Η πραγματικότητα την οποία προφανώς αγνοούν οι «εθνοπατέρες μας» είναι θλιβερή. Οι ελληνικές οικογένειες στοιβάζονται σε λιγότερα διαμερίσματα και η «κατσαρόλα» πλέον είναι μία. Τα ζευγάρια των νεοελλήνων επιστρέφουν στα πατρικά τους σε… αναγκαστική συμβίωση με τους γονείς, την γιαγιά και τον παππού.
Αν και στις περισσότερες περιοχές της χώρας τα ενοίκια των σπιτιών έχουν πέσει από 17% έως και 40%, εκτιμήσεις της αγοράς αναφέρουν ότι οι ξενοίκιαστες κατοικίες πλησιάζουν το ένα εκατομμύριο! Τα μνημόνια σε συνδυασμό με την υψηλή φορολογία, τον ΕΝΦΙΑ, τους χαμηλούς μισθούς και την ανεργία έχει δημιουργήσει ένα νέο κοινωνικό φαινόμενο (διότι πλέον είναι κοινωνικό φαινόμενο), αυτό της αναγκαστικής συγκατοίκησης με ότι αυτό συνεπάγεται.
Την ώρα που ένα στα τρία σπίτια στη χώρα μας είναι άδεια, τα υπόλοιπα δύο είναι «παραγεμισμένα»! Σε ένα διαμέρισμα 100 τετραγωνικών είναι σύνηθες πια να μένουν ακόμη και 5 άτομα! Παιδιά, γονείς, παππούδες και ότι άλλο υπάρχει στην οικογένεια ή αλλιώς «εφτά νομά σ' ένα δωμά». Που να το φανταζόταν ο Ακης Πάνου όταν αρχές της δεκαετίας του '80 «οραματιζόταν» το αύριο με τους καθ' όλα προφητικούς και δη ταιριαστούς στίχους για την Ελλάδα του 2014: «Οι δυο δουλε απ' τους εφτά, από τα χρε τι να προφτά; Σαν τα τσουβά, σαν τα σκουπί, εφτά νομά χωρίς ελπί, σ' ένα δωμά μισογιαπί. Ποιος να φωνά και τι να πει;».
Αναζητώ συγκάτοικο!
Πλέον δεν αναζητούν μόνον οι φοιτητές κάποιον συγκάτοικο για να μοιραστούν τα έξοδα της φοιτητικής ζωής, αλλά οι περισσότεροι! Ακόμη και ιδιοκτήτες διαμερισμάτων ψάχνουν συγκάτοικο για να πληρώνουν λιγότερα, να μοιράζονται τα έξοδα με κάποιον άλλον μπας και τους μείνει τίποτα για να πληρώσουν τον ΕΝΦΙΑ.
Ειδικά τον τελευταίο μήνα έχουν αυξηθεί σημαντικά οι αγγελίες συγκατοίκησης σε διάφορες περιοχές της χώρας.
Αγγελίες σαν κι αυτήν υπάρχουν εκατοντάδες: «Ονομάζομαι Βασιλική και απευθύνομαι σε σοβαρά άτομα που μένουν στο κέντρο των Ιωαννίνων και έχουν διαμέρισμα ή κατοικία και θέλουν να τη μοιραστούν με ένα άλλο άτομο με σκοπό την οικονομική τους ελάφρυνση στο θέμα»...
Αρκετοί ερευνητές προσεγγίζουν το φαινόμενο με τον όρο «οικονομική συγκατοίκηση».
Ακόμη και συνταξιούχοι πια αναζητούν άλλους ανθρώπους κοντινής ηλικίας ώστε να μπορέσουν να ελαφρύνουν τα έξοδά τους.
Υπάρχουν δε και περιπτώσεις ιδιοκτητών μεγάλων διαμερισμάτων που αναζητούν όχι ένα αλλά πολλούς συγκατοίκους, όπως συμβαίνει με ένα ζευγάρι στο κέντρο της Αθήνας, οι οποίοι σε ανοιχτή πρόσκληση προς κάθε ενδιαφερόμενο κάνουν λόγο ακόμη και για «αυτοδιαχείρηση» του σπιτιού. Στην αγγελία που δημοσιεύουν και περιγράφουν τους χώρους του σπιτιού θέτουν και ορισμένους περιορισμούς... «Ταράτσα με υπέροχη θέα, κοινόχρηστη (αλλά κυρίως δική μας)».
Ευτυχισμένοι(;) μαζί
Είναι γεγονός ότι κυρίως την τελευταία τριετία το οικογενειακό μοντέλο έχει επιστρέψει σε συνθήκες περασμένων δεκαετιών, μεταλλαγμένο όμως ως προς τις συνήθειες. Για αρκετούς απ' όσους τολμηρούς πια αποφασίζουν να παντρευτούν την εποχή των Μνημονίων, η συγκατοίκηση με γονείς- πεθερικά είναι σχεδόν μονόδρομος. Ειδικά, μάλιστα, στην περίπτωση που οι γονείς είναι συνταξιούχοι που σημαίνει ότι έχουν λαμβάνειν κάθε τέλος του μήνα.
Είναι το μοντέλο της οικονομικής συγκατοίκησης ή της επιστροφής στην πατρική εστία, ένας νέος τρόπος ζωής; Οι ειδικοί απαντούν όχι. Απλά είναι μία διέξοδος μείωσης του κόστους ζωής. Το φοιτητικό μοντέλο της συγκατοίκησης της δεκαετίας του ΄80 και του ΄90, πλέον έχει εξαπλωθεί.
Όμως, η επιστροφή στο... σπίτι λόγω οικονομικής αδυναμίας δεν είναι και το καλύτερο δυνατό λιθαράκι που αυτή η πολιτεία μπορεί να βάλει στο χτίσιμο των επόμενων γενεών, στο χτίσιμο μιας κοινωνίας νέων ανθρώπων που θέλουν αλλά και πρέπει να ανοίξουν τα φτερά τους. Κοινώς τα Μνημόνια και η ανεργία λειτουργούν ως τροχοπέδη στα όνειρα μιας γενιάς που και άνεργη είναι και απαισιόδοξη για το μέλλον.
Σε μελέτη του Ιόνιου Πανεπιστημίου με τον κατατοπιστικό τίτλο: «Συγκρούσεις προς τον δρόμο της Αυτονόμησης» διαβάζουμε μεταξύ άλλων: «Επιστρέφεις ενήλικας πια, η οικογένεια σου όμως βλέπει στο πρόσωπό σου το παιδί που αποχωρίστηκε για λόγους σπουδών πριν από κάποια χρόνια. Προσδοκάς να σε αντιμετωπίσουν όπως πραγματικά έχεις ανάγκη ενώ εκείνοι προσδοκούν να τους θυμίσεις το παιδί που στερήθηκαν όλο αυτό το διάστημα. Και στο σημείο αυτό έρχεται η σύγκρουση των προσδοκιών σας που προκαλεί αναστάτωση στη μεταξύ σας σχέση».
Λειτουργεί η αναγκαστική συμβίωση λόγω έλλειψης χρημάτων ως ένας συγκρουσιακός μηχανισμός ή ως ωρολογιακή βόμβα στο υπάρχον οικογενειακό περιβάλλον; Οι ειδικοί απαντούν ναι. Άραγε τι συνεπάγεται αυτό για τις νέες γενιές; Τι συνεπάγεται αυτό για την κοινωνία; Μήπως παραγωγή μιας ευνουχισμένης νέας γενιάς;
Έρευνα στις αρχές της κρίσης διαπίστωνε πως το 10% των νέων επέστρεψε στην οικογενειακή εστία. Πλέον το ποσοστό αυτό έχει εκτοξευθεί! Τον περασμένο Μάρτιο στοιχεία από έρευνα του Eurofund (Ευρωπαϊκό Ίδρυμα για τη Βελτίωση των Συνθηκών Ζωής και Εργασίας) διαπίστωνε πως το 48%(!) των νέων (18-29) στην Ευρώπη μένει με τους γονείς του! Το αντίστοιχο ποσοστό στη χώρα μας εκτιμάται στο 47% από 37% που ήταν το 2007 πριν η κρίση χτυπήσει την πόρτα μας!
Αυτή είναι μία ακόμη επιτυχία του ΔΝΤ το οποίο σε αγαστή συνεργασία με την κυβέρνηση κατάφεραν να δημιουργήσουν μία γενιά ενήλικων και ταυτόχρονα «ανήλικων» ανθρώπων που μένουν εγκλωβισμένοι είτε διότι είναι άνεργοι, είτε διότι το επίπεδο της ζωής τους έχει προσδιοριστεί στα 400 ευρώ μισθό. Κι αυτό αν τον πάρουν.
Η πραγματικότητα την οποία προφανώς αγνοούν οι «εθνοπατέρες μας» είναι θλιβερή. Οι ελληνικές οικογένειες στοιβάζονται σε λιγότερα διαμερίσματα και η «κατσαρόλα» πλέον είναι μία. Τα ζευγάρια των νεοελλήνων επιστρέφουν στα πατρικά τους σε… αναγκαστική συμβίωση με τους γονείς, την γιαγιά και τον παππού.
Αν και στις περισσότερες περιοχές της χώρας τα ενοίκια των σπιτιών έχουν πέσει από 17% έως και 40%, εκτιμήσεις της αγοράς αναφέρουν ότι οι ξενοίκιαστες κατοικίες πλησιάζουν το ένα εκατομμύριο! Τα μνημόνια σε συνδυασμό με την υψηλή φορολογία, τον ΕΝΦΙΑ, τους χαμηλούς μισθούς και την ανεργία έχει δημιουργήσει ένα νέο κοινωνικό φαινόμενο (διότι πλέον είναι κοινωνικό φαινόμενο), αυτό της αναγκαστικής συγκατοίκησης με ότι αυτό συνεπάγεται.
Την ώρα που ένα στα τρία σπίτια στη χώρα μας είναι άδεια, τα υπόλοιπα δύο είναι «παραγεμισμένα»! Σε ένα διαμέρισμα 100 τετραγωνικών είναι σύνηθες πια να μένουν ακόμη και 5 άτομα! Παιδιά, γονείς, παππούδες και ότι άλλο υπάρχει στην οικογένεια ή αλλιώς «εφτά νομά σ' ένα δωμά». Που να το φανταζόταν ο Ακης Πάνου όταν αρχές της δεκαετίας του '80 «οραματιζόταν» το αύριο με τους καθ' όλα προφητικούς και δη ταιριαστούς στίχους για την Ελλάδα του 2014: «Οι δυο δουλε απ' τους εφτά, από τα χρε τι να προφτά; Σαν τα τσουβά, σαν τα σκουπί, εφτά νομά χωρίς ελπί, σ' ένα δωμά μισογιαπί. Ποιος να φωνά και τι να πει;».
Αναζητώ συγκάτοικο!
Πλέον δεν αναζητούν μόνον οι φοιτητές κάποιον συγκάτοικο για να μοιραστούν τα έξοδα της φοιτητικής ζωής, αλλά οι περισσότεροι! Ακόμη και ιδιοκτήτες διαμερισμάτων ψάχνουν συγκάτοικο για να πληρώνουν λιγότερα, να μοιράζονται τα έξοδα με κάποιον άλλον μπας και τους μείνει τίποτα για να πληρώσουν τον ΕΝΦΙΑ.
Ειδικά τον τελευταίο μήνα έχουν αυξηθεί σημαντικά οι αγγελίες συγκατοίκησης σε διάφορες περιοχές της χώρας.
Αγγελίες σαν κι αυτήν υπάρχουν εκατοντάδες: «Ονομάζομαι Βασιλική και απευθύνομαι σε σοβαρά άτομα που μένουν στο κέντρο των Ιωαννίνων και έχουν διαμέρισμα ή κατοικία και θέλουν να τη μοιραστούν με ένα άλλο άτομο με σκοπό την οικονομική τους ελάφρυνση στο θέμα»...
Αρκετοί ερευνητές προσεγγίζουν το φαινόμενο με τον όρο «οικονομική συγκατοίκηση».
Ακόμη και συνταξιούχοι πια αναζητούν άλλους ανθρώπους κοντινής ηλικίας ώστε να μπορέσουν να ελαφρύνουν τα έξοδά τους.
Υπάρχουν δε και περιπτώσεις ιδιοκτητών μεγάλων διαμερισμάτων που αναζητούν όχι ένα αλλά πολλούς συγκατοίκους, όπως συμβαίνει με ένα ζευγάρι στο κέντρο της Αθήνας, οι οποίοι σε ανοιχτή πρόσκληση προς κάθε ενδιαφερόμενο κάνουν λόγο ακόμη και για «αυτοδιαχείρηση» του σπιτιού. Στην αγγελία που δημοσιεύουν και περιγράφουν τους χώρους του σπιτιού θέτουν και ορισμένους περιορισμούς... «Ταράτσα με υπέροχη θέα, κοινόχρηστη (αλλά κυρίως δική μας)».
Ευτυχισμένοι(;) μαζί
Είναι γεγονός ότι κυρίως την τελευταία τριετία το οικογενειακό μοντέλο έχει επιστρέψει σε συνθήκες περασμένων δεκαετιών, μεταλλαγμένο όμως ως προς τις συνήθειες. Για αρκετούς απ' όσους τολμηρούς πια αποφασίζουν να παντρευτούν την εποχή των Μνημονίων, η συγκατοίκηση με γονείς- πεθερικά είναι σχεδόν μονόδρομος. Ειδικά, μάλιστα, στην περίπτωση που οι γονείς είναι συνταξιούχοι που σημαίνει ότι έχουν λαμβάνειν κάθε τέλος του μήνα.
Είναι το μοντέλο της οικονομικής συγκατοίκησης ή της επιστροφής στην πατρική εστία, ένας νέος τρόπος ζωής; Οι ειδικοί απαντούν όχι. Απλά είναι μία διέξοδος μείωσης του κόστους ζωής. Το φοιτητικό μοντέλο της συγκατοίκησης της δεκαετίας του ΄80 και του ΄90, πλέον έχει εξαπλωθεί.
Όμως, η επιστροφή στο... σπίτι λόγω οικονομικής αδυναμίας δεν είναι και το καλύτερο δυνατό λιθαράκι που αυτή η πολιτεία μπορεί να βάλει στο χτίσιμο των επόμενων γενεών, στο χτίσιμο μιας κοινωνίας νέων ανθρώπων που θέλουν αλλά και πρέπει να ανοίξουν τα φτερά τους. Κοινώς τα Μνημόνια και η ανεργία λειτουργούν ως τροχοπέδη στα όνειρα μιας γενιάς που και άνεργη είναι και απαισιόδοξη για το μέλλον.
Σε μελέτη του Ιόνιου Πανεπιστημίου με τον κατατοπιστικό τίτλο: «Συγκρούσεις προς τον δρόμο της Αυτονόμησης» διαβάζουμε μεταξύ άλλων: «Επιστρέφεις ενήλικας πια, η οικογένεια σου όμως βλέπει στο πρόσωπό σου το παιδί που αποχωρίστηκε για λόγους σπουδών πριν από κάποια χρόνια. Προσδοκάς να σε αντιμετωπίσουν όπως πραγματικά έχεις ανάγκη ενώ εκείνοι προσδοκούν να τους θυμίσεις το παιδί που στερήθηκαν όλο αυτό το διάστημα. Και στο σημείο αυτό έρχεται η σύγκρουση των προσδοκιών σας που προκαλεί αναστάτωση στη μεταξύ σας σχέση».
Λειτουργεί η αναγκαστική συμβίωση λόγω έλλειψης χρημάτων ως ένας συγκρουσιακός μηχανισμός ή ως ωρολογιακή βόμβα στο υπάρχον οικογενειακό περιβάλλον; Οι ειδικοί απαντούν ναι. Άραγε τι συνεπάγεται αυτό για τις νέες γενιές; Τι συνεπάγεται αυτό για την κοινωνία; Μήπως παραγωγή μιας ευνουχισμένης νέας γενιάς;
Έρευνα στις αρχές της κρίσης διαπίστωνε πως το 10% των νέων επέστρεψε στην οικογενειακή εστία. Πλέον το ποσοστό αυτό έχει εκτοξευθεί! Τον περασμένο Μάρτιο στοιχεία από έρευνα του Eurofund (Ευρωπαϊκό Ίδρυμα για τη Βελτίωση των Συνθηκών Ζωής και Εργασίας) διαπίστωνε πως το 48%(!) των νέων (18-29) στην Ευρώπη μένει με τους γονείς του! Το αντίστοιχο ποσοστό στη χώρα μας εκτιμάται στο 47% από 37% που ήταν το 2007 πριν η κρίση χτυπήσει την πόρτα μας!
Αυτή είναι μία ακόμη επιτυχία του ΔΝΤ το οποίο σε αγαστή συνεργασία με την κυβέρνηση κατάφεραν να δημιουργήσουν μία γενιά ενήλικων και ταυτόχρονα «ανήλικων» ανθρώπων που μένουν εγκλωβισμένοι είτε διότι είναι άνεργοι, είτε διότι το επίπεδο της ζωής τους έχει προσδιοριστεί στα 400 ευρώ μισθό. Κι αυτό αν τον πάρουν.
Read more: http://www.newsbomb.gr/koinwnia/story/502369/pano-apo-1000000-ta-xenoikiasta-spitia-oi-neoi-gyrizoyn-piso#ixzz3FKoX86xk
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου