Ένα αντίο για τον ποιητή Γιάννη Κοντό...

Κι επειδή δεν υπάρχουν μόνο οι εκλογές...
Υπάρχουν και οι ποιητές. Αλίμονο, οι ποιητές που φεύγουν. Και η Ελλάδα γίνεται ανεπανόρθωτα φτωχότερη, αστήριχτη, ά-σχημη...
_______________________________________

Γιάννης Κοντός, τέλος

Όπως αντιλαμβάνεσθε,
όλα μαθηματικώς με οδηγούν
στην επόμενη στροφή που περιμένει:
ο γκρεμός, η θάλασσα, η απογείωση...

Γιάννης Κοντός (1943-21/1/2015)
Χαμήλωσε

Χαμήλωσε
Από ψηλά δεν ζωγραφίζονται τα όνειρα
Δε διακρίνεται η αλήθεια
Χαμήλωσε.

Μη σφίγγεις
Τα χρώματα, πολύ μη σφίγγεις μεσ’ στη χούφτα σου
Δε βλέπεις που το κόκκινο
Θέλει να δραπετεύσει ;

Ξεκρέμασε
Τις φλόγες απ’ τις υψικάμινους ξεκρέμασε
Και τη σκουριά των καραβιών
Γύρω απ’ το λαιμό σου

Και πήγαινε
Και πήγαινε ανάμεσά τους κατάλευκος
Με το πουκάμισό σου ανοιγμένο

Χαμήλωσε
Από ψηλά δεν ζωγραφίζονται τα όνειρα
Δε διακρίνεται η αλήθεια
Χαμήλωσε.

Πίσω από τα καθημερινά

Πίσω από τα καθημερινά τα πράγματα
Υπάρχει ένα καθημερινό όνειρο
Να πάρεις το λεωφορείο, να πιεις καφέ,
να αποστρέψεις τα μάτια από ψεύτικους ουρανούς,
πολιτικές εξουσίες,εξουσίες ξυράφια
από ψεύτικους ουρανούς

Η λέξη στο μαχαίρι, τα μυστικά στους δρόμους

Βρίσκεσαι σπίτι και προσπαθείς να στηρίξεις
το ταβάνι με τους καπνούς του τσιγάρου
Γυρνάς στη τσέπη ανάποδα και προσπαθείς
να αποστρέψεις τα μάτια από ψεύτικους ουρανούς

πολιτικές εξουσίες,εξουσίες ξυράφια
από ψεύτικους ουρανούς

Η λέξη στο μαχαίρι, τα μυστικά στους δρόμους.

Ράλι

Σήμερα οδηγώ πολύ νευρικά
και με μεγάλες ταχύτητες την πολυθρόνα μου.
Ήδη έχω σπάσει τρεις φορές
το φράγμα του νέφους.
Έχουν σακατευθεί, έχουν σκοτωθεί
πολλοί σωσίες μου. Έμεινα μόνος.
Μόνος οδηγώ αυτόν τον κίνδυνο.
Περνώ αστραπιαία και με κοιτούν
με απορία. Ούτε κατάλαβα ποτέ
γιατί τρέχω έτσι ακίνητος, αφηρημένος,
κοιτώντας αλλού την ησυχία.
Τα σήματα της τροχαίας κάποιος
τα έχει αλλάξει και δείχνουν συνέχεια μονόδρομο.
Πολλές φορές την πόλη την έχω δει ανάποδα
ή έχω πέσει σε βαθιά νερά.
Άλλες φορές οι λακούβες είναι στρωμένες
με μπαμπάκι, η ορατότητα αρίστη.
Όπως αντιλαμβάνεσθε,
όλα μαθηματικώς με οδηγούν
στην επόμενη στροφή που περιμένει:
ο γκρεμός, η θάλασσα, η απογείωση.

* (αναδημοσίευση από το ιστολόγιο http://yannisstavrou.blogspot.com): 


___________________________________

Μια από τις πιο δυναμικές και πρωτοποριακές φωνές των ελληνικών γραμμάτων, ο διακεκριμένος ποιητής και λογοτέχνης Γιάννης Κοντός, έφυγε από τη ζωή τα ξημερώματα της Τετάρτης, 21/1/15, σε ηλικία 72 ετών. Τους τελευταίους μήνες νοσηλευόταν στο Αττικό Νοσοκομείο.
Η κηδεία του θα γίνει το Σάββατο στις 12.30 μ.μ. από το νεκροταφείο Παπάγου.

Αφήνοντας το δικό του αποτύπωμα στα ελληνικά γράμματα για σχεδόν μισό αιώνα, μια εξέχουσα μορφή της «γενιάς του 1970», ο Γιάννης Κοντός εξέδωσε ποιητικές συλλογές, βιβλία με πεζά κείμενα και τρία βιβλία για παιδιά. Ελαβε πολλές διακρίσεις και το 1998 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για την ποιητική συλλογή «ο αθλητής του τίποτα».

Ο Γιάννης Κοντός ήταν ένας άνθρωπος που ξεχώριζε. Εγραφε πεισματικά με μολύβι - «για λόγους αντιστάσεως» έλεγε. Δεν είχε κινητό τηλέφωνο ούτε αυτοκίνητο - «αυτό που βλέπουμε κάθε μέρα, οι πάντες με ένα τηλέφωνο στο αυτί να λένε σχεδόν βλακείες, είναι φλυαρία» είχε πει σε συνέντευξή του το 2008 στο bookbar.gr. Στην ίδια είχε περιγράψει σχεδόν προφητικά τα συμπτώματα που θα οδηγούσαν στην κρίση:
«Το απαισιόδοξο είναι ότι οι συμπολίτες μας μεταπολεμικά, καταναλώνουν τρελά, αγοράζουν συνεχώς αυτοκίνητα, κάνουν ταξίδια άνευ λόγου και αιτίας. Εξ ου και αυτά τα δάνεια των Χριστουγέννων. Ποια είναι η υπαρξιακή αγωνία ενός μέσου ή και κατώτερα αμειβόμενου να παίρνει δάνειο και να πηγαίνει στη Χονολουλού; Να κάνει τι; Καταλήγει κωμικό...

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ Νο 22

"ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ" ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΤΡΑΠΕΖΗΣ ΤΗ ΕΛΛΑΔΟΣ

Ιστολόγιο  http://endrasi-ste.blogspot.com 

Email  endrasi.ste@gmail.com

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ Νο 22

 ΙΣΗ ΣΥΝΤΑΞΗ 
 ΓΙΑ ΙΔΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ ΚΑΙ ΙΔΙΟ ΒΑΘΜΟ 

Συνάδελφοι,

Σήμερα το 30% και πλέον των Ελλήνων, ζει κάτω από το όριο φτώχειας. Πρόκειται για ένα ποσοστό με έντονη προοπτική αύξησης και αδιευκρίνιστη δυναμική. Μάλιστα, στη σημερινή περίοδο, η φτώχεια δεν αφορά το περιθώριο της κοινωνίας, αλλά έχει διεισδύσει στο πυρήνα της, με θύματα τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους άνεργους και τους νέους. Δυστυχώς  σε  αυτό το 30 %  υπάρχουν και συνταξιούχοι της ΤτΕ, όχι μόνο μητέρες που έφυγαν με 20 χρόνια υπηρεσίας, αλλά και συνάδελφοι που εργάστηκαν τριάντα και πλέον χρόνια στην Τράπεζα, είχαν υψηλό βαθμό και συνταξιοδοτήθηκαν πριν από 15 ή και περισσότερο χρόνια. Όλοι αυτοί οι συνάδελφοι εργάστηκαν σκληρά, αν θυμηθούμε πως η ΤτΕ είχε αποκλειστικά κάποιες εργασίες όπως συνάλλαγμα, εισαγωγές, εξαγωγές κ.λ.π. και χωρίς μάλιστα τη βοήθεια που προσφέρει σήμερα η τεχνολογία.

Υπάρχει λοιπόν σοβαρό θέμα ανισότητας, ως προς το εισπραττόμενο ποσό της σύνταξης, μεταξύ συνάδελφων με τα ίδια ασφαλιστικά χρόνια υπηρεσίας και τον ίδιο βαθμό, αλλά με μοναδική διαφορά το χρόνο συνταξιοδότησής τους.

Οι συνάδελφοι αυτοί έχουν υποστεί τις συνέπειες των κυβερνητικών αποφάσεων που απαγορεύουν εδώ και χρόνια τις αυξήσεις στις συντάξεις, που ίσχυαν παλαιότερα και ήταν αντίστοιχες με τις αυξήσεις των εν ενεργεία συναδέλφων, με βάση τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Την κατάσταση επέτεινε και η περικοπή των Δώρων (Χριστουγέννων και Πάσχα) και των Επιδομάτων (΄Αδειας και Ισολογισμού). Σύντομα και όσοι συνταξιοδοτηθήκαμε τα τελευταία χρόνια θα βρεθούμε στην ίδια κατάσταση ένδειας των παλαιών συνταξιούχων, λόγω καθήλωσης των συντάξεων και αύξησης του κόστους διαβίωσης.

Οι “ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ” Συνταξιούχοι, έχουμε επισημάνει αυτή την ανισότητα και έχουμε ήδη συμπεριλάβει την ενίσχυση των χαμηλοσυνταξιούχων στους διεκδικητικούς μας στόχους στην ιδρυτική Διακήρυξη Αρχών και Στόχων της Κίνησής μας. Εκείνοι οι συνδικαλιστές που μας επιτίθενται για τη θέση μας αυτή, έχουν αλήθεια ασχοληθεί ποτέ σοβαρά με το θέμα αυτό; ΄Η το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το πώς θα παραδώσουν στους σύγχρονους Λαιστρυγόνες των ασφαλιστικών εταιρειών ασφαλιστικά δικαιώματα του προσωπικού της ΤτΕ (συνταξιούχων και εν ενεργεία);

Θεωρούμε το ίδιο σημαντικό, με το να παραμείνουν όλα μας τα δικαιώματα εντός της Τράπεζας, και τον εκ νέου υπολογισμό των συντάξεων, ώστε σταδιακά  όλοι οι συνταξιούχοι με τον ίδιο βαθμό και τα ίδια  ασφαλιστικά χρόνια υπηρεσίας, να δικαιούνται την ίδια σύνταξη. Δεν θα είμαστε ειλικρινείς απέναντι στους συναδέλφους μας, αν υποσχεθούμε πως αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί άμεσα και συνολικά. Είναι όμως δυνατό να εντοπιστούν οι διαφορές κατά περίπτωση και θεσμοθετώντας ένα ποσοστό εξομάλυνσης των μειώσεων να εξαλειφθούν σταδιακά οι ανισότητες.

Συνάδελφοι,

Το αίτημα για ΙΣΗ ΣΥΝΤΑΞΗ ΓΙΑ ΤΑ ΙΔΙΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΒΑΘΜΟ, δεν είναι απλά ένα οικονομικό αίτημα, αλλά αίτημα για την αρραγή ενότητα όλων των συνταξιούχων μας, σε μια εποχή που η ατομικότητα και η προσφυγή στις λογικές των ασφαλιστικών προϊόντων της ελεύθερης αγοράς,  διαλύουν τη συνοχή και την αλληλεγγύη μας.

Με συναδελφικούς χαιρετισμούς,

Η ΟΜΑΔΑ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ

Αναγνωστοπούλου Δήμητρα, Βαξεβανάκη Έλλη, Δεληπέτρος Δημήτρης, Ευσταθίου Κώστας, Καραγιάννης Ιπποκράτης, Καραφωτιά Φωφώ, Κουλούρης Γιώργος, Κουρκουτσάκη Τίνα, Κωνστανταράκη Εύα, Λεμπέσης Παναγιώτης, Μαγκλάρας Κώστας, Μελισσείδου Ελένη, Μπαλαούρας Μάκης, Μοσχονησίου Βάσω, Μουτσάκη Μάρθα, Μπουλαλά Αγγελική, Νέστoρας Γιώργος, Παπαμάργαρης Χάρης, Πατσιλίβα Μαργαρίτα, Χατούπη Μαρία, Χρηστίδης Απόστολος.

Για πλήρη ενημέρωση σχετικά με τις θέσεις και τις τακτικές συναντήσεις των “ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ”, καθώς και για επικοινωνία:

Ιστολόγιο (Blog): http://endrasi-ste.blogspot.com       Email: endrasi.ste@gmail.com

22/1/15 - Παρουσίαση του βιβλίου της συν. Ιωάννας Τόμπρου

Μια ιδιότυπη παράσταση- παρουσίαση 
του μυθιστορήματος "Βαλίτσα παρά πόδα", 
της συναδέλφου Ιωάννας Τόμπρου, 
θα πραγματοποιηθεί στις 22 Ιανουαρίου 2015
ημέρα Πέμπτη και ώρα 18.30
στη Λέσχη του Συλλόγου μας Λέκκα 23-25 β' όροφος

...δεν θάναι μια παρουσίαση συνηθισμένη...
Πραγματικά θα χαρείτε την πρωτοτυπία και τη ζωντάνια της! Επίσης, το ίδιο το μυθιστόρημά της αξίζει: πλούσιο σε λόγο, αίσθηση και εναλλαγή καταστάσεων...

Για το μυθιστόρημα της Ιωάννας Τόμπρου "Βαλίτσα παρά πόδα"
(εκδ. Γαβριηλίδη)

Του Κώστα Δρουγαλά

Το Βαλίτσα παρά πόδα είναι το τέταρτο βιβλίο της Κορίνθιας Ιωάννας Τόμπρου πέντε περίπου χρόνια μετά το αστυνομικό μυθιστόρημα Καμίκο. Ο τίτλος του βιβλίου αποτελεί παράφραση του «όπλα παρά πόδα» του Νίκου Ζαχαριάδη, γραμματέα τότε του ΚΚΕ, ύστερα από την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού το 1949. Το μυθιστόρημα αποτελεί στην πραγματικότητα μαρτυρία μιας γυναίκας για τη βιαιότητα των παλιών λυγμών.

Η αφήγηση ξεκινά με τη Δήμητρα να φεύγει από το σπίτι της για να βρει στο βουνό τον έρωτά της· ο φόβος πως οι αντάρτες θα έχαναν τον πόλεμο και θα κατέφευγαν στις γειτονικές χώρες Αλβανία, Βουλγαρία και Γιουγκοσλαβία αναγκάζει τη Δήμητρα να φύγει κρυφά από το σπίτι της για να βρεθεί κοντά στον Νώντα. Ο Νώντας είναι ένας ιδεολόγος που έγινε αντάρτης εγκαταλείποντας την ιατρική· η Δήμητρα πάλι μυείται στην κομμουνιστική ιδεολογία σπό υπερβολική αγάπη για τον Νώντα.

    Ο Νώντας είναι ένας ιδεολόγος που έγινε αντάρτης εγκαταλείποντας την ιατρική· η Δήμητρα μυείται στην κομμουνιστική ιδεολογία σπό υπερβολική αγάπη για τον Νώντα.

Μέχρι όμως να εξαπολυθεί η επιχείρηση «Πυρσός», που σήμανε και την οριστική ήττα των δυνάμεων του Δημοκρατικού Στρατού, μαθαίνουμε προσωπικές ιστορίες από τη ζωή στο βουνό: για τον ατίθασο Γάτη και το κλαρίνο του που ήταν προικιό του παππού του· για τη μητέρα που αρνήθηκε να παραδώσει στους αντάρτες το βρέφος που βύζαινε· για τον Μάριο, που έκοψε τις φλέβες του με το κονσερβοκούτι της αφηγήτριας, όταν η τελευταία κοιμόταν. Αλλά και μετά, στον δρόμο για τα ξένα λίγα πράγματα αλλάζουν: μαθαίνουμε για τη Σπυριδούλα, που λίγο πριν το καράβι πλησιάσει στο λιμάνι του Γκντανσκ, θα πηδήξει στη θάλασσα φορώντας το νυφικό της· την Αννούλα που ζούσε σαν αγρίμι, αλλά η ανάγνωση από τα Σταφύλια της οργής την έκανε πιο δεκτική στο ανθρώπινο άγγιγμα.

Η αφηγήτρια αναφέρεται κυρίως στην καινούργια ζωή στην Πολωνία: στο Ζγκόρζελετς θα βρει εστία η έγκυος Δήμητρα μαζί με τον Νώντα. Εκεί θα εργαστεί ως δασκάλα που θα αναζητά πολλά στα μάτια των παιδιών και σε μια χελιδονοφωλιά. Όπως και οι υπόλοιποι Έλληνες πρόσφυγες έτσι και η Δήμητρα ποτέ δεν πίστεψε πως η παραμονή της στην Πολωνία θα ήταν μόνιμη: «Καλή Πατρίδα» ήταν η μόνιμη ευχή που ακουγόταν σε γιορτές, με τη βαλίτσα της επιστροφής στο «παρά πόδα», για μια παλιννόστηση που όλο αργούσε. Όλοι οι πρόσφυγες να ζουν μια ζωή κομμένη στα δύο, με το σώμα να εξαντλείται στην Πολωνία, και τον νου να έχει ετοιμάσει ξανά τις βαλίτσες για Ελλάδα.

Στην Πολωνία, τη χώρα που θρήνησε έξι εκατομμύρια νεκρούς στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, θα γεννήσει η Δήμητρα την Ανατολή, την οποία θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει για χάρη του Κόμματος όσο ήταν ακόμη μωρομάνα: η Δήμητρα θα πρέπει να επιστρέψει στην Ελλάδα με εντολή της κομματικής ηγεσίας. Στην Αθήνα θα συναντηθεί με στελέχη του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ, θα κρυφτεί εξαιτίας των αντικομμουνιστικών διώξεων, αλλά κυρίως θα φέρνει στον νου της τη μικρή Ανατολή που άφησε σε μια άλλη χώρα. Όταν επιστρέψει, τίποτα δεν θα είναι το ίδιο· η Ανατολή δεν θα την εμπιστεύεται· η Δήμητρα θα περάσει πολλά για να κερδίσει το χαμένο έδαφος. Μετά από λίγα χρόνια θα χάσει οριστικά την κόρη της από ασθένεια· λίγο πιο πριν είχε αρχίσει να αναθεωρεί για αρκετές από τις πρακτικές του Κόμματος.

Το τσουνάμι της Ιστορίας

    Μέσα από το μυθιστόρημα διαφαίνονται όλα εκείνα τα ιστορικά στοιχεία που καθόρισαν τις ζωές όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στις Λαϊκές Δημοκρατίες και τον δυτικό κόσμο.

Μέσα από το μυθιστόρημα της Τόμπρου διαφαίνονται όλα εκείνα τα ιστορικά στοιχεία που καθόρισαν τις ζωές όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στις Λαϊκές Δημοκρατίες και τον δυτικό κόσμο: η ασαφής θέση του ΚΚΕ περί αυτοδιάθεσης των μειονοτήτων· η εμπλοκή του Στάλιν για διακοπή του αντάρτικου στην Ελλάδα· η στρατιωτική επέμβαση πέντε χωρών του Συμφώνου της Βαρσοβίας στην Τσεχοσλοβακία με αφορμή την «Άνοιξη της Πράγας»· οι χιλιάδες διώξεις Πολωνοεβραίων που πήραν πολιτική θέση για τον Αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1967· η σύγκριση που έκανε η Πολωνή νομπελίστρια Σιμπόρσκα μεταξύ του Στάλιν και του Γέτι, του θρυλικού Χιονάνθρωπου των Ιμαλαΐων.

Το βιβλίο ασφαλώς και θα μπορούσε να είναι μικρότερο σε μέγεθος: κάποια περιστατικά καλύπτουν έκταση μεγαλύτερη της αναμενόμενης (π.χ. η παραμονή της Δήμητρας στην Αθήνα), ενώ κάποια πολύ ενδιαφέροντα γεγονότα συμπυκνώνονται στην αφήγηση (π.χ. ο Σαρακατσαναίος Σπύρος με την εκπαιδευμένη κουκουβάγια του). Όσον αφορά στο βασικό ερώτημα, για το αν και τι προσθέτει το συγκεκριμένο βιβλίο στην ήδη υπάρχουσα βιβλιογραφία, αυτό μπορεί να απαντηθεί από δύο βασικά στοιχεία του βιβλίου. Πρώτον η αναδιήγηση του ταξιδιού στην Πολωνία, ενός ταξιδιού για το οποίο μαθαίνουμε πολλά: εκεί ο χρόνος κυλάει αργά για τους εξόριστους αντάρτες, που από τη μία βρίσκουν αγαπημένους ανθρώπους και από την άλλη χάνουν τους εαυτούς τους. Δεύτερον, εντυπωσιακή είναι η σταδιακή αλλαγή στα μάτια της αφηγήτριας· ό,τι δεν μπορεί να το αλλάξει, αποφασίζει να το γκρεμίσει: ακόμη κι εκείνο το παλιό όνειρο του κομμουνιστικού ιδεώδους που μεταμορφώθηκε στον εφιάλτη του κρατικοποιημένου μαρξισμού.

ΚΩΣΤΑΣ ΔΡΟΥΓΑΛΑΣ

Περιεχόμενα
Της ζωής μου είναι
Το πεπρωμένο της νυστεριάς
Τα χελιδόνια που βογγούν
Χωρίς ωδίνες, δεν γεννιέται τίποτα
Στις στάχτες των μυστικών μας γεννήθηκαν τα φαντάσματα. Τράφηκαν με τις σιωπές
Ο άνθρωπος που ψάρευε μαύρους γλάρους
Στη γκρεμισμένη τους φωλιά απάνω κελαηδούνε. Γι' αυτό ζηλεύω τα πουλιά, όχι γιατί πετούνε
Οι τριζάτες ψυχούλες
Ήταν σπουργίτια· έπρεπε να φυλαχτούν μέχρι να μεγαλώσουν
Σου 'φερα απόψε το φεγγάρι
Πολλά κόκαλα ψαριού μέσα στο πορτοφόλι
Το σύρμα δεν καίει τα πουλιά, μονάχα τα παιδιά μας
Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν από το χάραμα
Καμιά νίκη δεν είναι αμετάκλητη. Καμιά ήττα δεν είναι οριστική
Η περίεργη φυλή των Ζεκ
Δώρα άδωρα
ΕΠΙΛΟΓΟΣ: Τη στιγμή που η ανατολή ανταμώνει τη δύση
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

_______________________________________________

Η Ιωάννα Τόμπρου γεννήθηκε στην Κόρινθο το 1953. Σπούδασε Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Περιφερειακή Ανάπτυξη στο Ινστιτούτο Μεταπτυχιακών Σπουδών του Παντείου Πανεπιστημίου. Εργάσθηκε στην Τράπεζα της Ελλάδος από το 1976 ως το 1999. Το πρώτο της μυθιστόρημα ήταν το "Εγώ Ζωή θα σε φωνάζω".

Τίτλοι στη βάση Βιβλιονέτ
(2014)     Βαλίτσα παρά πόδα, Γαβριηλίδης
(2009)     Καμίκο, Βιβλιοπωλείον της Εστίας
(2006)     Η ευγενής απάτη, Βιβλιοπωλείον της Εστίας
(2002)     Εγώ Ζωή θα σε φωνάζω, Βιβλιοπωλείον της Εστίας

Οι αρετές χάνονται μέσα στο συμφέρον, όπως οι ποταμοί στη θάλασσα...

Εκλογές, εκλογές, εκλογές...
Προεκλογικός πυρετός σε όλα τα μέτωπα...Και πανελλαδική κινητοποίηση!
Μέχρι και στον Σύλλογο Συνταξιούχων θάχουμε εκλογές σε ένα-δυο μήνες...!!
Λοιπόν...μερικές συμβουλές:
Ψυχραιμία, νηφαλιότητα και μακριά από φανατισμούς. Επίσης, λίγη φιλοσοφική ενατένιση γύρω από τα ανθρώπινα δεν βλάπτει. Αντίθετα, οδηγεί σε λελογισμένη δράση όσον αφορά τα οράματά μας αλλά και τα πιο απτά συμφέροντά μας...

Σας παρουσιάζουμε τον Λα Ροσφουκώ, τον μεγαλύτερο γνωμικογράφο όλων των εποχών. Άνθρωπο τόσο της δράσης όσο και της νοητικής διεργασίας:

Λα Ροσφουκώ - François de La Rochefoucauld  (1613-1680)
Αποφθέγματα

Αν φανερώνονταν τα κίνητρά μας, τότε θα ντρεπόμασταν για τις καλές μας πράξεις.

Η προσωπική ικανότητα κερδίζει τον σεβασμό των αληθινών ανδρών, η τύχη αυτόν του πλήθους.

Περηφανευόμαστε πως έχουμε ελαττώματα τα αντίθετα από τα πραγματικά μας: Όταν είμαστε αδύναμοι, καυχιόμαστε πως είμαστε πεισματάρηδες.

Ποτέ δεν ομολογούμε τα ελαττώματά μας παρά μονάχα από ματαιοδοξία.

Για τους περισσότερους ανθρώπους, δικαιοσύνη σημαίνει, απλά, ελπίδα για περισσότερες χάρες.

Δεν γίνεται κανείς γελοίος με τις ιδιότητες που έχει, αλλά με τις ιδιότητες που προσποιείται ότι έχει.

Οι πιο ενοχλητικοί ηλίθιοι είναι αυτοί που διαθέτουν πνεύμα.

Δεν θα έπρεπε να εκπλήσσεται κανείς με τίποτα εκτός από τη δυνατότητα να μπορεί ακόμα να εκπλήσσεται...

Οι πονηριές και οι προδοσίες οφείλονται αποκλειστικά σε έλλειψη ικανότητας.

Πώς έχουμε την αξίωση να κρατήσει το μυστικό μας ένας άλλος, αν δεν μπορούμε να το κρατήσουμε εμείς οι ίδιοι;

Η μεταμέλεια δεν είναι τόσο λύπη για το κακό που κάναμε, όσο φόβος για εκείνο που μπορεί να πάθουμε εξαιτίας του.

Πραγματικά αξιοπρεπής είναι αυτός που δεν καυχιέται για τίποτα.

Κανείς δεν αξίζει να επαινεθεί για την καλοσύνη του αν δεν έχει τη δύναμη να είναι κακός. Κάθε άλλη καλοσύνη είναι συνήθως οκνηρία και αδύναμη θέληση.

Εύκολα ξεχνάμε τα λάθη μας όταν είμαστε οι μόνοι που τα ξέρουμε.

Αν κρίνουμε την αγάπη από τα αποτελέσματά της, τότε μοιάζει περισσότερο με μίσος παρά με φιλία.

Μόνο στους μεγάλους ανθρώπους ταιριάζει να έχουν μεγάλα ελαττώματα.

Αν δεν είχαμε ελαττώματα, δεν θα αισθανόμασταν τόση ευχαρίστηση να τα παρατηρούμε στους άλλους.

Οι αρετές χάνονται μέσα στο συμφέρον, όπως οι ποταμοί στη θάλασσα.

Είναι πιο εύκολο να αγαπάμε αυτούς που μας μισούν παρά αυτούς που μας αγαπούν περισσότερο απ’ όσο θέλουμε.

Ποτέ δεν είναι κανείς τόσο ευτυχισμένος ή τόσο δυστυχισμένος, όσο φαντάζεται.

Αγαπούμε πάντα αυτούς που μας θαυμάζουν και δεν αγαπούμε πάντα αυτούς που θαυμάζουμε.

Όταν τα πάθη μας εγκαταλείπουν, κολακευόμαστε να πιστεύουμε ότι τα εγκαταλείπουμε εμείς.

Η τύχη και η ψυχική διάθεση κυβερνούν τον κόσμο.

Η σωματική εργασία μας απαλλάσσει από την ασχολία του μυαλού και αυτό είναι που κάνει τους φτωχούς ευτυχισμένους.

Για να πετύχεις, πρέπει να επωφελείσαι από οτιδήποτε σου τυχαίνει.

Το βασικό στοιχείο μιας καλής συζήτησης δεν είναι τόσο η εξυπνάδα, όσο η εμπιστοσύνη.

Στην κοινωνική μας ζωή, αρέσουμε συχνότερα για τα ελαττώματά μας παρά για τα προτερήματά μας.

Η άρνηση των επαίνων είναι επιθυμία να μας επαινέσουν διπλά.

Οι ηγεμόνες φτιάχνουν ανθρώπους όπως βγάζουν νομίσματα: Τους δίνουν ό,τι αξία θέλουν αυτοί, και ο κόσμος είναι υποχρεωμένος να τους δέχεται στην τρέχουσα τιμή τους και όχι στην πραγματική τους αξία.

Λίγοι ξέρουν να γερνούν.

Το πιο σίγουρο σημάδι πως κάποιος είναι γεννημένος με μεγάλα προσόντα είναι να είναι γεννημένος χωρίς φόβο.

Οι μεγάλες ψυχές δεν είναι εκείνες που έχουν λιγότερα πάθη και περισσότερες αρετές από τις κοινές ψυχές, αλλά εκείνες που έχουν μεγάλoυς στόχους.

Συχνά κάνουμε το καλό για να μπορέσουμε ασυγχώρητα να κάνουμε το κακό.

Η μετριοπάθεια των ευτυχισμένων ανθρώπων προέρχεται από τη γαλήνη που η καλοτυχία δίνει στην ψυχική τους διάθεση.

Οι γέροι αγαπούν να δίνουν καλές συμβουλές, για να παρηγορούνται που δεν είναι σε θέση να δίνουν κακά παραδείγματα.

Συγχωρούμε συχνά εκείνους που βαριόμαστε, αλλά δεν συγχωρούμε ποτέ αυτούς που μας βαριούνται.

Οποιοδήποτε πρόσχημα κι αν δίνουμε στις στεναχώριες μας, συχνά δεν είναι παρά το προσωπικό συμφέρον και η ματαιοδοξία που τις προκαλούν.

Το καλύτερο που έχει να κάνει όποιος δεν είναι σίγουρος για τον εαυτό του είναι να σωπαίνει.

Δεν έχουμε αρκετή δύναμη για να ακολουθούμε το δικό μας τρόπο σκέψης μέχρι το τέλος.

Η αξία των ανθρώπων έχει την εποχή της, ακριβώς όπως και τα φρούτα.

Έκαναν την ταπεινοφροσύνη αρετή για να περιορίσουν τις φιλοδοξίες των ισχυρών και να παρηγορήσουν τους μέτριους για την κακή τους τύχη και τα λίγα προτερήματα.

Δεν βρίσκουμε τους ανθρώπους γνωστικούς, εκτός από αυτούς που συμφωνούν με τη γνώμη μας.

Προτιμούμε να κακολογούμε τον εαυτό μας παρά να μην μιλούμε καθόλου γι’ αυτόν.

Αν και οι άνθρωποι κολακεύονται για τις μεγάλες τους πράξεις, συχνά αυτές δεν είναι τα αποτελέσματα ενός μεγάλου σχεδίου, αλλά της τύχης.

Κάλλιο να ξοδεύουμε το μυαλό μας στο να υπομένουμε τις ατυχίες που μας βρίσκουν παρά στο να προβλέπουμε εκείνες που μπορεί να μας βρουν.

Υπάρχουν άνθρωποι που τους αναδεικνύουν τα ελαττώματά τους κι άλλοι που τους αδικούν τα προτερήματά τους.

Ούτε τον ήλιο ούτε το θάνατο μπορεί κανείς να ατενίσει.

Η μετριοφροσύνη των ανθρώπων στο απόγειο της επιτυχίας τους, είναι μια επιθυμία να φαίνονται πιο μεγάλοι από την τύχη τους.

Υποσχόμαστε ανάλογα με τις ελπίδες μας και εκτελούμε ανάλογα με τους φόβους μας.

Η υπερβολική βιασύνη να ανταποδώσουμε μια χάρη είναι κι αυτό ένα είδος αχαριστίας.

Το να παριστάνεις τον σπουδαίο στον εαυτό σου είναι τόσο σημαντικό όσο γελοίο είναι να παριστάνεις τον σπουδαίο στους άλλους.

Η φύση δίνει την αξία και η τύχη την βάζει σε ενέργεια.

Τα περισσότερα από τα λάθη μας είναι πιο συγχωρητέα από τα μέσα που χρησιμοποιούμε για να τα συγκαλύψουμε.

Μεγαλύτερες αρετές χρειάζονται για να αντεπεξέλθει κανείς στην καλή τύχη παρά στην κακή.

Τίποτε δεν μας εμποδίζει τόσο πολύ να είμαστε φυσικοί, όσο η επιθυμία να είμαστε φυσικοί.

Δεν υπάρχουν γεγονότα τόσο δυσάρεστα που ένας επιτήδειος να μην μπορεί να βγάλει κάποιο όφελος από αυτά, ούτε τόσο ευνοϊκά, που ένας ανόητος να μην μπορεί να τα μετατρέψει σε ζημιά του.

Αυτό που κάνει ανυπόφορη τη ματαιοδοξία των άλλων είναι ότι πληγώνει τη δική μας.

Η υποκρισία είναι τα λύτρα που πληρώνει η αμαρτία στην αρετή.

Ο εγωισμός υποφέρει περισσότερο από την καταδίκη των γούστων μας παρά των απόψεών μας.

Η αληθινή ευγλωττία συνίσταται στο να λέει κανείς όλα όσα πρέπει και μόνον όσα πρέπει.

Η ιδιοσυγκρασία που χαρίζει ταλέντο για μικροπράγματα είναι αντίθετη από εκείνη που χρειάζεται για να έχεις ταλέντο για τα μεγάλα.

Η πλάνη των φιλαργύρων είναι ότι θεωρούν τον χρυσό και τον άργυρο αγαθά, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι παρά τα μέσα για την απόκτηση αγαθών.

Η αρετή δεν θα πήγαινε τόσο μακριά, αν δεν της κρατούσε συντροφιά η ματαιοδοξία.

Μιλάει κανείς λίγο, όταν η ματαιοδοξία δεν τον αναγκάζει να μιλά.

Η σοφία μας δεν είναι λιγότερο στο έλεος της τύχης από την περιουσία μας.

Η ευπρέπεια είναι ο πιο ασήμαντος από όλους τους κανόνες, και εκείνος που τηρούμε περισσότερο.

Δεν υπάρχει λιγότερη ευγλωττία στη φωνή, στα μάτια και στον αέρα του ανθρώπου από ό,τι στην επιλογή των λέξεων.

Φαίνεται πως είναι ο Διάβολος που έβαλε επίτηδες την τεμπελιά στα όρια πολλών αρετών.

Το να επαινείς τους ηγεμόνες για αρετές που δεν έχουν είναι σαν να τους βρίζεις ατιμώρητα.

Οι πράξεις μας φαίνεται να έχουν κι αυτές το καλό τους ή το κακό τους αστέρι, στο οποίο οφείλουν ένα μεγάλο μέρος από τον έπαινο ή την κατακραυγή που προκαλούν.

Η φιλαργυρία είναι πιο αντίθετη στην οικονομία από τη γενναιοδωρία.

Όλοι οι άνθρωποι είναι εξίσου αλαζόνες και υπάρχει διαφορά μόνο στον τρόπο που ο καθένας δείχνει την αλαζονεία του. 

Πηγή
http://yannisstavrou.blogspot.com