Όταν οι μέρες του καλοκαιριού έχουν πετάξει!
Και μουσική σου που να παραμένει,
Όταν τα Νυχτοπούλια και οι Φλώροι – έχουν σωπάσει!..
Γιάννης Σταύρου, Εκδρομή, λάδι σε καμβά
Έμιλι Ντίκινσον
Ποιήματα
N' αντέξουμε τη σκοτεινή πλευρά μας-
Από το πρωινό το μερτικό μας-
Για να γεμίσει το κενό απ'τη χαρά μας,
Απ' την περιφρόνια το κενό μας-
Έν’ άστρο έδώ, κι έν' άστρο εκεί,
Το δρόμο κάποιο χάνει!
Μία ομίχλη εδώ, μιά ομίχλη εκεί,
Και – μέρα πάλι – φτάνει!
*
Μακάρι να 'μουνα για σένα καλοκαίρι,
Όταν οι μέρες του καλοκαιριού έχουν πετάξει!
Και μουσική σου που να παραμένει,
Όταν τα Νυχτοπούλια και οι Φλώροι – έχουν σωπάσει!
Για χάρη σου ακόμα και τον τάφο
Θα υπερπηδήσω, και θ'ανθίσω, όλον μ' άνθη
Θα τον γεμίσω από πάνω! Καί μακάρι
Να με μαζέψεις όλη –
Aνεμώνη –
Παντοτινό – δικό σου άνθος!
*
Φρεγάτα όπως το Βιβλίο δεν υπάρχει
Για να μας πάει σε Μέρη μακρινά
Ούτε άλογο δρομέας σαν τη γεμάτη
Σελίδα Ποίησης που όλο αναπηδά –
Τέτοιο ταξίδι κι ο φτωχότερος θα κάνει
Άλλα Διόδια δεν θα περάσει στα κρυφά –
Πόσο λιτό είν' αυτό τo Άρμα- κουβαλάει
Του ανθρώπου την ψυχή – με σιγουριά –
*
Σέπαλο, πέταλο κι ένα κεντρί
Σ' ένα κοινό καλοκαιριάτικο πρωί –
Ένα φλασκί Δροσιά – δυό μέλισσες ή μία –
Μια αύρα μικρή – στα δέντρα ταραχή –
Κι έγινα Ρόδο!
*
Η “Ελπίδα” είναι αυτό με τα φτερά –
Που μέσα στην ψυχή κουρνιάζει –
Και μελωδία δίχως λέξεις τραγουδά –
Και που ποτέ – στιγμή – δεν ησυχάζει
Γλυκά – στη Θύελλα – ολόγλυκα ηχεί –
Ανάθεμα στην καταιγίδα που θα κάνει –
Να πάψει το Πουλάκι που ζεστή
Κρατά κάθε καρδιά που 'χει αποκάμει –
Στη γη του πάγου τ'άκουγα για ώρα –
Και σε νερά ανοίκεια μακρυσμένα –
Μ'ακόμα και στης Ενδειας τη χώρα,
Ούτ' ένα ψίχουλο δεν ζήτησε – από μένα.
*
Όλοι δικαιούνται το πρωί –
Σε μερικούς αξίζει – η Νύχτα –
Για λίγους μόνο εκλεκτoύς-
Λάμπει το Σέλας την Αυγή.
(Μετ. Μαρία Δαμόλη)
ΠΗΓΗ: http://yannisstavrou.blogspot.com
Άλλα ποιήματα της Emily Dickinson: Τετράδια
