2014-06-24

ΚΒΘΕ, το μεγαλύτερο πολιτιστικό brand name της χώρας..!

Κάτι καλό συμβαίνει στην Βόρεια Ελλάδα!
Η παρουσία, η λειτουργία, η συνέχεια ενός πραγματικά πολιτιστικού θεσμού - από τους λίγους που έχουν πραγματικά απομείνει στον τόπο μας!
ΚΘΒΕ - ΚΡΑΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ

Απολαύστε ένα θαυμάσιο βίντεο, αφιερωμένο στην πληθώρα των δημιουργικών δραστηριοτήτων του ΚΘΒΕ!
Ταξιδέψτε μαζί του εικονικά ή αληθινά - η Βόρεια Ελλάδα, η Θεσσαλονίκη είναι κοντά μας. Ανακαλύψτε ξανά την μαγεία του Βορρά και της καλλιτεχνικής δημιουργιας!


Θερμά συγχαρητήρια στον Γιάννη Κεσσόπουλο (γιο του συναδέλφου μας στο υποκ. Σερρών) που συμμετέχει στην προσπάθεια της προβολής του ΚΘΒΕ! Μπράβο Γιάννη - για άλλη μια φορά η δουλειά σου είναι καταπληκτική!

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ

Δίνουμε τόπο στα νιάτα και παρουσιάζουμε τις δημιουργίες, τις ασχολίες, τις περιπλανήσεις της Νέας Γενιάς!
Οι δημιουργίες των παιδιών μας..!
Σας παρουσιάζουμε:

Γιάννη Κεσσόπουλο


Σε σημείωμά του, με αφορμή πρόσφατη έκθεση του φωτογραφίας με τίτλο «Κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας», ο δημοσιογράφος Γ. Κεσσόπουλος αναφέρει:

«Αν δε βγεις έξω, δεν μπορείς να εκτιμήσεις τον τόπο σου, μου θύμισε αυτό το καλοκαίρι η φραγκοσυριανή από την Άνω Σύρο, το χωριό του Μάρκου Βαμβακάρη. Η φραγκοσυριανή που λογάριαζε την Ερμούπολη χωριό μέχρι που ταξίδεψε και συνειδητοποίησε το μεγαλείο της, τον πλούτο της, τον κοσμοπολιτισμό της.
Sherlock Holmes, Λονδίνο, 2011 /(c)Γιάννης Θ. Κεσσόπουλος

«Στη ζωή μου, οι πιο μεγάλοι ευεργέτες μου υπήρξαν τα ταξίδια και τα όνειρα» έγραφε το Α4 στην πλάτη ενός δημοσίου υπαλλήλου, κολλημένο στην παλιά ξύλινη ντουλάπα στο γραφείο πρωτοκόλλου. Αντίσταση στην παραίτηση, μου ψιθύρισε.
«Κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας», δανεικό από Σεφέρη, γιατί ταξίδια και συναισθήματα ίσον ζωή. Ταξίδια, έρωτες, φιλίες, δεσμοί. Ό,τι μας καθορίζει.

Παρίσι, Ρώμη, Βερολίνο, Κωνσταντινούπολη, Βιέννη, Λονδίνο, Φλωρεντία. Άνθρωποι, συνήθειες, χρώματα, πολιτισμοί. Κτίρια, χώροι, φως, σημεία, ματιές ακαριαίες. «Κάδρα» της στιγμής, σημεία αναφοράς και αναμνήσεων. Εικόνες που προκάλεσαν και πάντα προκαλούν σκέψεις, συναισθήματα, συνειρμούς, συγκρίσεις και απορίες. Με την αρμονία να ‘ναι η λεπτή αισθητική κλωστή που συνέχει όλα αυτά».

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο πολυτάλαντος Γιάννης εκτός από ερασιτέχνης φωτογράφος, είναι επαγγελματίας δημοσιογράφος και δικηγόρος. Γεννήθηκε στις Σέρρες, το 1970. Σπούδασε νομικά στο ΑΠΘ. Ασχολήθηκε με το πολιτιστικό και με το πολιτικό ρεπορτάζ. Από το 1998 έχει εργαστεί ή συνεργαστεί με εφημερίδες (Εξώστης, Μακεδονία, Θεσσαλονίκη, Κεντρί, Karfitsa, Πρώτο Θέμα, Έθνος κ.ά.), με περιοδικά (Highlights, Εικόνες κ.ά.), γραφεία Τύπου (Νομαρχία Θεσσαλονίκης, Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας κ.ά.). Έχει κάνει ραδιόφωνο και τηλεόραση. Έχει διατελέσει μέλος της διευθυντικής ομάδας στην εφημερίδα «Μακεδονία», διευθυντής της free press εφημερίδας «Karfitsa». Έχει δημοσιεύσει κείμενα σε περιοδικά όπως Εντευκτήριο, Θεσσαλονικέων Πόλις, Παράλλαξη κ.ά. Από τους ιδρυτές και "πρωταγωνιστές" της εξαιρετικής ιστοσελίδας  www.thinkfree.gr
Ανάμεσα στις δουλειές του και η συμμετοχή στο αισθητικότατο βίντεο για το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος - περισσότερα στην ανάρτηση μας:
ΚΒΘΕ, το μεγαλύτερο πολιτιστικό brand name της χώρας..!
_____________________________

Σας παρουσιάζουμε:

Δάφνη και Γιώργο
Απολαύστε τους!!!

 

Η Δάφνη και ο Γιώργος είναι οι 11%.
Οι 11% δεν είναι άλλη μια σχεδιαστική
ομάδα με συνηθισμένα concepts, ιδέες,
προϊόντα, κ.τ.λ...
Φυσικά η δουλειά τους είναι μπλα μπλα μοναδική.
Οι δυο τους μπλα μπλα μπλα σε Αθήνα και Βερολίνο.
Μπλα μπλα μπλα μπλα σε εκθέσεις.
Μπλα μπλα μπλα μπλα βραβεία και διαγωνισμούς.
Μπλα μπλα μπλα μπλα για μεγάλες εταιρίες.
Μπλα μπλα μπλα μπλα έξυπνος σχεδιασμός.
Μπλα μπλα όμορφα, απλά και πρακτικά αντικείμενα
που μπορείτε να καταναλώσετε...
να καταναλώσετε...να καταναλώσετε...

http://www.11percent.gr/index.php
______________________________

Για περισσότερες και πιο αναλυτικές
πληροφορίες, συνεχίστε να διαβάζετε ...
______________________________

Η Δάφνη Πετρακάκη και ο Γιώργος Ζερβάκης
είναι οι 11%. Πριν ασχοληθούν με το σχεδιασμό,
η Δάφνη ασχολείται με την δημιουργική απασχόληση
παιδιών μικρής ηλικίας, και ο Γιώργος ολοκληρώνει
τις σπουδές του σαν επαγγελματίας μάγειρας και
εργάζεται στον τομέα αυτό για τρία περίπου χρόνια.

Και οι δυο σπουδάζουν βιομηχανικό σχεδιασμό
στην ακτο και παίρνουν το Bachelor of Art degree
του Middlesex University το 2006 και 2005 αντίστοιχα.

Η Δάφνη συμμετέχει στον διαγωνισμό ''TEENAGE
FURNITURE'' της εταιρίας COW by NSR και του
DESIGN BOOM (2005). Μετά τις σπουδές
δραστηριοποιείται σαν σχεδιάστρια αντικειμένων
και σαν σχεδιάστρια εσωτερικών χώρων
για την εταιρία OPEN HOUSE.

Αντίστοιχα ο Γιώργος συνεργάζεται με τους
βιομηχανικούς σχεδιαστές Κωνσταντίνο Χούρσογλου
και Σωτήρη Λάζου, καθώς και με το Studio777 με
δουλειές για την L'OREAL, DAVIDOFF, JOSE CUERVO,
JOHNΝIE WALKER, MODECO, VARANGIS SCHEMATA,
NEO KATOIKEIN και SKOUROPOULOS. Κατόπιν εργάζεται
σαν υπεύθυνος σχεδιασμού της EXPOTECHNICA GROUP
ενώ παράλληλα διδάσκει στο τμήμα βιομηχανικού
σχεδιασμού του ΑΚΤΟ.

Η συνεργασία τους ξεκινά ουσιαστικά το 2006, όπου
κερδίζουν την πρώτη θέση στον διαγωνισμό της NEOSET
''Πρόταση Νέου Τρόπου Ζωής''. Δυο χρόνια αργότερα
αποτελούν και οι δυο μέλη του σχεδιαστικού τμήματος
του ομίλου NEOSET. Εκεί σχεδιάζουν για τη NEOSET,
NEOSET KOYZINA, και ΝΕΟ ΚΑΤΟΙΚΕΙΝ.

Οι 11% σχηματίζονται επίσημα το 2010.
Ξεκινούν συνεργασία με το concept store TR2 του
Γιώργου Καράμπελα και αποφασίζουν να μοιράζουν
πλέον το χρόνο τους μεταξύ Αθήνας και Βερολίνου,
συνεχίζοντας και απο μακριά τη συνεργασία τους
με τις ελληνικές εταιρίες.

Εκεί εστιάζουν επαγγελματικά και στα δικά τους
project δημιουργώντας αντικείμενα με γνώμονα την
απλότητα και τη χρηστική αμεσότητα, δίνοντας
ιδιαίτερη βάση στο στοιχείο της έκπληξης.

'Eχουν συμμετάσχει σε εκθέσεις όπως το
GREEN DESIGN FESTIVAL (Αθήνα, 2008),
GOING YOUTH FESTIVAL (Αθήνα, 2009),
DING PLASTIC CHAIR PROJECT (Αθήνα, 2010),
DESIGN LAB (Αθήνα, 2012),
DMY International Design Festival (Βερολίνο, 2013)
KIND + JUGENT (Κολωνία, 2013)
PLAYTIME (Παρίσι, 2014)


Ιστοσελίδα  http://www.11percent.gr/index.php
Email info@11percent.gr

_______________________________________

Σας παρουσιάζουμε:

Σοφία Μαραθάκη 

Σκηνοθετεί: Μωρίς Μαίτερλινκ, Εσωτερικό
Σιωπή. Θα ’ρθει και η σειρά μας. Σιωπή.

Η περιγραφή του Εσωτερικού του Μωρίς Μαίτερλινκ πρέπει να συντάσσεται με τη δομική απλότητα του ίδιου του έργου: στο εσωτερικό ενός σπιτιού μια οικογένεια (άντρας, γυναίκα, κόρη) περνούν την ανάλαφρη χαμογελαστή τους καθημερινότητα. Ακριβώς έξω από το σπίτι, τρεις αγγελιοφόροι παρατηρούν την οικογένεια, έτοιμοι να της μεταφέρουν το τραγικό νέο: η άλλη κόρη τους βρέθηκε πνιγμένη στο ποτάμι. 
Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα τοπίο μηδενικής δράσης, στην απλωμένη στιγμή που συμπυκνώνοντας το βάρος του ακαριαίου εμπεριέχει ό,τι έχει προηγηθεί και ό,τι θα ακολουθήσει. Η στιγμή γίνεται το μάτι της βελόνας απ’ όπου θα τυλιχτεί ολόκληρη η κλωστή της ζωής. Μέσα από τους διαλόγους των αγγελιοφόρων αντιλαμβανόμαστε το βάρος της είδησης, παρατηρούμε μαζί το εσωτερικό και αναπλάθουμε την αλλαγή.
 
Το αριστούργημα του Μαίτερλινκ δεν είναι τίποτα περισσότερο από την περιγραφή μιας στιγμής, και η ουσία του το βάρος αυτής της στιγμής. Καινοτομώντας μέσα από την κομψότητα της μικρογραφίας, ο συγγραφέας καταφέρνει να υπογραμμίσει τα όρια, τα λεπτά σύνορα ανάμεσα στις ανθρώπινες καταστάσεις, την αλλαγή και τη ρευστότητα, ως δομικά στοιχεία στο ανθρώπινο συνεχές. Ο λιτός ποιητικός λόγος του Μαίτερλινκ (εξαιρετική η μετάφραση του Δημήτρη Δημητριάδη) κουβαλά όλο το στοχασμό του για τη ζωή και το θάνατο, την τραγωδία και την ελάχιστη απόστασή της από το καθημερινό.
Η συμβίωση του καθημερινού με το τραγικό, αποδίδεται δραματικά, μέσα από το παιχνίδι της θέασης. Κοιτούμε την οικογένεια στο εσωτερικό, σιωπηλό σαν βυθός, με την αυτάρκεια του μόνιμου χαμόγελου, σαν κοινότοπος πίνακας που θα μπορούσε να στολίζει το κάθε εσωτερικό σπιτιού, την κάθε ατάραχη οικογενειακή θαλπωρή. Ταυτόχρονα όμως κοιτούμε τους αγγελιοφόρους που κοιτούν το εσωτερικό. Μέσα από το λόγο τους δεν περιγράφουν απλώς τα όσα βλέπουμε (και τα όσα θα έρθουν) περιγράφουν ταυτόχρονα και το βλέμμα μας. Μέσα από την καλειδοσκοπική ταύτιση, το παράδειγμα του συμβάντος που παρακολουθούμε πολλαπλασιάζεται. Βρισκόμαστε ταυτόχρονα μπροστά σε ένα παράδοξο. Πρωταγωνιστές του έργου δεν είναι αυτοί που πρωταγωνιστούν (οι αγγελιοφόροι), αλλά αυτοί που βρίσκονται στο εσωτερικό. Και η ζωή που ενσαρκώνουν  γνωρίζουμε πως πια δεν υπάρχει, αυτό που κοιτούμε είναι το παρελθόν των πρωταγωνιστών, η απώλειά τους μετά την αναγγελία του πνιγμού. Οι πρωταγωνιστές του έργου δεν βρίσκονται καν μπροστά μας, κατοικούνε πια τη σιωπή.

Η παράσταση του Εσωτερικού στο Θέατρο του Νέου Κόσμου από την ομάδα Ατονάλ, σε σκηνοθεσία της Σοφίας Μαραθάκη, επιτυγχάνει ακριβώς γιατί καταφέρνει να μεταδώσει την ελάχιστη απόσταση και τη μέγιστη αντίθεση, ανάμεσα στους δύο χώρους και στις δύο καταστάσεις. Οι εξαιρετικές ερμηνείες αποδίδουν ανάγλυφα το κοινότοπο και το έκτακτο, οδηγώντας τα δεμένα προς την κορύφωση. Και μέσα από τον τονισμό του παιχνιδιού της θέασης, φεύγοντας αντιλαμβανόμαστε ποιο το εσωτερικό και ποιοι οι κάτοικοί του. 
___

Μωρίς Μαίτερλινκ, Εσωτερικό
Μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης
Σκηνοθεσία: Σοφία Μαραθάκη
Δραματουργία: Ελένη Τριανταφυλλοπούλου
Μουσική: Βασίλης Τζαβάρας
Σκηνικά: Εύα Μαραθάκη
Κοστούμια Ιωάννα Τσάμη
Κίνηση: Βρισηίδα Σολωμού
Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης
Παίζουν:
Αλεξάνδρα Ντεληθέου
Εύα Νικηφόρου
Νέστωρ Κοψιδάς
Φωτεινή Παπαχριστοπούλου
Σωτήρης Τσακομίδης
Κωνσταντίνος Παπαθεοδώρου

Η παράσταση παιζόταν στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, Δευτέρα και Τρίτη, μέχρι τις 15/4/2014

2014-06-23

ΕΚΤΑΚΤΟ!

Ο πρόεδρος  του Δ.Σ. του Συλλογου ΜΑΣ απαγόρευσε την ανάρτηση στην ιστοσελίδα του ΣΣΤΕ, της επιστολής του εκπροσώπου των "ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ" στο ΔΣ, Κώστα Ευσταθίου!! 
Θέμα της επιστολής: η χορήγηση στοιχείων κίνησης λογαριασμών του Συλλόγου...
Θαυμάστε αντίληψη ενασχολούμενου με τα κοινά!!! Ιλαροτραγωδία! Γελάμε ή κλαίμε για την κατάντια...

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΕΖΟΔΡΟΜΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ

Η αποτυχία των πεζόδρομων

άρθρο της Σώτης Τριανταφύλλου 
(αναδημοσίευση Athens Voice, 4/6/21014)

http://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Ακαδημία, Πανεπιστημίου, λάδι σε καμβά

Οι πολλοί» απορούν γιατί υπάρχει διαφωνία στο σχέδιο της πεζοδρόμησης της Πανεπιστημίου. Γράφει, εύστοχα, ο γνωστός αρχιτέκτονας Αριστείδης Ρωμανός: «Ποιος δεν θέλει να κάθεται σε σκιερά υπόστεγα, μέσα σε πράσινο, χωρίς κυκλοφορία αυτοκινήτων παρά μόνο ποδηλάτων και τραμ, να πίνει τον καφέ του θαυμάζοντας τη Νεοκλασική Τριλογία και χαζεύοντας τους λοιπούς αργόσχολους πολίτες-τουρίστες στα γειτονικά τραπέζια; Με τέτοιες εικόνες άλλωστε –σε 3-D– μας βομβαρδίζει επί τόσα έτη ο ειδησεογραφικός οργασμός των ΜΜΕ. Είναι σαν να ρωτάς σε δημοσκόπηση: Σας αρέσει η βολή και η καλοπέραση; Τι απαντήσεις φαντάζεται κανείς ότι θα λάβει;»

Aλλά η πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου είναι επιβλαβής όχι μόνον επειδή βασίζεται στη φιλοσοφία του φραπέ, της πόλης-χουζούρι και ραχάτι· στην ουσία της κωμόπολης. Είναι επιβλαβής διότι αποτελεί ακριβώς αυτό που η αριστερά χαρακτήριζε «έργο βιτρίνας» πλην όμως εννοώντας τις απαραίτητες υποδομές ενός σύγχρονου κράτους (π.χ. αεροδρόμια). Να λοιπόν ένα πραγματικό έργο βιτρίνας το οποίο θα απορροφήσει πόρους που θα μπορούσαν να διοχευτευτούν σε πιο ουσιαστικά δημόσια έργα. Ποια είναι αυτά τα έργα: η ανάπλαση της ακτής της Αττικής είναι σίγουρα ένα από αυτά· η αναζωογόνηση της Σταδίου είναι ένα άλλο.

Όπως έγραφα σε προηγούμενο αρθρίδιο, στην πολεοδομία δεν πρέπει να πειράζουμε ό,τι λειτουργεί. Η Πανεπιστημίου λειτουργεί. Αν πεζοδρομηθεί, εκτός του ότι θα προκληθεί κυκλοφοριακή συμφόρηση, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να μαραζώσει ή να εκπέσει θλιβερά από αισθητική άποψη. Δηλαδή, να γίνει δυσλειτουργική ως προς το λιανικό εμπόριο και να απαξιωθούν τα εμβληματικά της κτίρια – κρατική τράπεζα, Πανεπιστήμιο, Βιβλιοθήκη, Ακαδημία, Ανώτατο Δικαστήριο: ήδη, τα Προπύλαια έχουν εξευτελιστεί, εφόσον, περιέργως, χρησιμεύουν ως χώρος διαδηλώσεων ή και ως κατασκήνωση απεργών. Η πεζοδρόμηση, μολονότι κίνηση «εξωραϊσμού» –και ακριβώς γι’ αυτό– θα μετατρέψει την Πανεπιστημίου σε προέκταση της Ομόνοιας, της Βάθης και του Μουσείου όπου, όπως είπαμε, έγινε η πιο παράλογη και κατά συνέπεια αποτυχημένη πεζοδρόμηση η οποία κατέληξε το τοπικό μας Needle Park.

Η Αθήνα δεν έχει ανάγκη από περισσότερους χώρους με καφέ και μπαρ. Η Αθήνα έχει ανάγκη από εργασία και από τον δυναμισμό που επιφέρει –και προϋποθέτει– η εργασία. Αναμφισβήτητα, πρέπει να διαπλατύνουμε όσα πεζοδρόμια μπορούν να διαπλατυνθούν (δεν μπορούμε να τα διαπλατύνουμε όλα), να κάνουμε δενδροφυτεύσεις και να εφαρμόσουμε τους νόμους για τα περιβόητα τραπεζάκια και τη στάθμευση τροχοφόρων. Όσο για το «πράσινο» γενικώς και αορίστως πιστεύω ότι πρόκειται για έμμονη ιδέα: οι Αθηναίοι φλυαρούν και γκρινιάζουν για το πράσινο, αλλά, εν τέλει, το αποφεύγουν. Είτε διότι δεν είναι σωστά οργανωμένο, είτε διότι προτιμούν να κάθονται στα προαναφερθέντα τραπεζάκια που σπανίως βρίσκονται μέσα στο «πράσινο».

Οι Αθηναίοι δεν μπορούν να γνωρίζουν σε βάθος ούτε τους πολεοδομικούς κανόνες, ούτε τους πολεοδομικούς κινδύνους. Και, όπως συμβαίνει με πολλές πρόσφατες ιδέες και αποφάσεις οι οποίες έχουν προπαγανδιστεί με τρομερή ένταση (π.χ. το κτίσιμο του τζαμιού, ο γάμος μεταξύ ομοφυλοφίλων) θεωρούν τις πεζοδρομήσεις «ανθρώπινες» και οικολογικές. Αλλά οι πεζοδρομήσεις, ιδιαίτερα εκείνη της Πανεπιστημίου, είναι ακριβώς το αντίθετο: απάνθρωπες, ρυπαντικές και αντιοικονομικές – εντυπωσιακό παράδειγμα είναι η οδός Μεσολογγίου, όπου, καθόλου τυχαία, σκοτώθηκε ο νεαρός Αλέξης Γρηγορόπουλος. Ακόμα και η πεζοδρομημένη Φωκίωνος Νέγρη που δεν θεωρείται πολεοδομική καταστροφή (αλλά είναι) κάθε άλλο παρά έχει «εξωραϊστεί»: ο συνδυασμός πεζοδρόμησης και ταξικής/φυλετικής έκπτωσης μετέτρεψαν μια ευχάριστη, αστική συνοικία (στην οποία μεγάλωσα) σε λαϊκή, δήθεν πολυφυλετική, όπου επικρατούν μεζεδοπωλεία, σουβλατζίδικα και πιτσαρίες χαμηλού γούστου. Τα παλιά, παραδοσιακά ζαχαροπλαστεία και τα ροκ κλαμπ έκλεισαν· στη θέση τους άνοιξαν ψησταριές· η γειτονιά μυρίζει κοψίδια. Όσο για την ασφάλεια των κατοίκων αποτελεί μακρά συζήτηση: το σίγουρο είναι ότι η πεζοδρόμηση δεν την ευνόησε.


Οι πεζοδρομήσεις, εκτός του ότι απειλούν την εμπορική δραστηριότητα, δεν αποτελούν λύσεις ούτε για τις προβληματικές περιοχές: η υποβάθμιση της Βάθης, της Αττικής, του Αγίου Νικολάου, του Αγίου Παντελεήμονα, της Βικτωρίας, της Αμερικής και της Κολιάτσου δεν ανατρέπεται με πεζοδρομήσεις, αλλά με την ενθάρρυνση της επιχειρηματικής δραστηριότητας και της ελεύθερης κυκλοφορίας πεζών και τροχοφόρων. Όπου υπάρχει πλήθος που κινείται και εργάζεται, υπάρχει ζωή και ασφάλεια.

Γράφει ο Κωστής Χατζημιχάλης, καθηγητής  της οικονομικής γεωγραφίας και περιφερειακής ανάπτυξης στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο: «Η Πανεπιστημίου είναι σχεδιασμένη από το 19ο αιώνα ως ένα βασικό βουλεβάρτο-λεωφόρος της πόλης, ένας βασικός αστικός συντελεστής με ιστορικά χαρακτηριστικά διαμπερούς διέλευσης. Η μετατροπή του σε πεζόδρομο ανατρέπει τις ιστορικές καταβολές της λειτουργίας και του συμβολισμού της ως λεωφόρου και θα αναπαράγει το λάθος του πρόσφατου σχεδιασμού της Ομόνοιας που, από κυκλοφοριακός κόμβος-αναφορά της πόλης, έχει μετατραπεί σε αμήχανη, σκοτεινή διέλευση πεζών. [...] Ο ιστορικός σχεδιασμός της λεωφόρου έχει συνοδευτεί από χρήσεις δημόσιων κτιρίων και τραπεζών στα 2/3 του μήκους, με ελάχιστη κατοικία και εμπορικές χρήσεις. Αυτό σημαίνει ότι μετά το μεσημέρι αυτός ο φαρδύς δρόμος θα είναι έρημος. Φυσικά, η ιδιωτική πρωτοβουλία μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την επέλαση τραπεζοκαθισμάτων. Αλλά αξίζει αυτή τη χρήση η πλέον λαμπρή λεωφόρος της πόλης; Τα κυκλοφορικά προβλήματα στους γειτονικούς δρόμους θα είναι πολύ σοβαρά, γιατί η κάθοδος από την Ακαδημίας θα μεταφέρει κινήσεις ανόδου και διεξόδου προς Λ. Βασιλίσσης Σοφίας σε άλλους μικρότερους δρόμους. Προβλήματα θα έχουν και τα δημόσια μέσα μεταφοράς (διελεύσεις και αφετηρίες) […]

Υπάρχουν όμως και γενικότερα, εξίσου σοβαρά θέματα, που εγείρουν οι προτάσεις του Υπουργείου. Η πρόταση για την πεζοδρόμηση και ορισμένες από τις άλλες ιδέες για το κέντρο που έχουν δει τα φώτα της δημοσιότητας, εντάσσονται σε μια συνολικότερη αλλαγή υποδείγματος στην πολεοδομική πρακτική αλλά και στις σπουδές των αρχιτεκτόνων. Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια υποβαθμίζεται σταθερά το κοινωνικό και μεταρρυθμιστικό περιεχόμενο της πολεοδομίας και υπερτονίζεται η αρχιτεκτονική και αισθητική διάσταση. Η έμφαση δίνεται στην “ωραιοποίηση” της πόλης, αφήνοντας εκτός προβληματισμού τα κοινωνικά και καθημερινά λειτουργικά προβλήματα. Αντί για σχέδια μακρόπνοης συλλογικής χρησιμότητας τα σχέδια σήμερα μοιάζουν περισσότερο με πρότζεκτ-σημαίες ευκαιρίας, που στοχεύουν στην αξιοποίηση των κοινών για χρήσεις λάιφ στάιλ».

Συμφωνώ, λοιπόν. Οι πόλεις δεν είναι μόνο τα κτίρια, τα οικοδομικά τετράγωνα και οι πλατείες· είναι ζωντανά χωρο-κοινωνικά συστήματα. Τα προβλήματά τους δεν λύνονται μόνο με αρχιτεκτονικές και κυκλοφοριακές παρεμβάσεις. Καλούμαστε να αποφασίσουμε, όπως έγραφα σε προηγούμενο αρθρίδιο, τι λογής πόλη θέλουμε· στην ουσία, τι λογής οικονομία και κοινωνία: κοινωνία αργόσχολων «flâneurs» ή εργαζομένων σε δυναμικό και πολύβουο αστικό κέντρο.

Υπάρχουν πολλά που μπορούν και πρέπει να γίνουν στη θέση των πεζοδρομήσεων: εκσυγχρονισμός του συγκοινωνιακού δικτύου, διαχείριση των σκουπιδιών, εφαρμογή των νόμων σχετικά με τα τραπεζοκαθίσματα, αποκαταστάσεις κτιρίων, αναπαλαιώσεις, ανακαινίσεις, ανάδειξη γλυπτών (όχι ηρωικών ανδριάντων και μακάβριων μνημείων), αφαίρεση διαφημιστικών επιγραφών, επισκευή πεζοδρομίων και οδοστρωμάτων· κυρίως, χρειάζεται ανάπτυξη, θέσεις εργασίας, όχι ράβε-ξήλωνε, όχι νοοτροπία επαρχιακού συλλόγου. Αν η Αθήνα έχει στόχο να γίνει μητροπολιτικός δήμος χρειάζεται φυσιογνωμία μητρόπολης, όχι «κάτι το ωραίον» για χασομέρηδες.

Διαβάστε επίσης:
Η αποτυχία των πεζόδρομων 1
Η αποτυχία των πεζόδρομων 2