Αντισυνταγματικό και παράνομο το εκκαθαριστικό σημείωμα του ΕΝΦΙΑ...

Mε 8,59 ευρώ την ημέρα ισχυρίζεται ότι είναι αναγκασμένος να ζει ένας αθηναίος δικηγόρος προκειμένου να είναι συνεπής στις φορολογικές του υποχρεώσεις.

Ο εν λόγω δικηγόρος προσέφυγε στο Συμβούλιο της Επικρατείας ζητώντας να ανασταλεί και να ακυρωθεί ως αντισυνταγματικό και παράνομο το εκκαθαριστικό σημείωμα του ΕΝΦΙΑ του περασμένου έτους που του στάλθηκε, ενώ παράλληλα προσβάλλει και το εκκαθαριστικό σημείωμα φόρου εισοδήματος του ιδίου έτους.

Από την πλευρά του ο δικηγόρος που προσέφυγε στο Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο τονίζει ότι από το ετήσιο εισόδημά του περασμένου έτους, λόγω των αυξημένων φορολογικών επιβαρύνσεων που δέχθηκε, του απέμειναν μόνο 3.136, 69 ευρώ.

Αναλύοντας τα εισοδήματα και τις φορολογικές υποχρεώσεις του, αναφέρει ότι το συνολικό εισόδημά του για το περασμένο έτος ανήλθε στα 19.577,69 ευρώ.

Από το ποσό αυτό πρέπει να πληρώσει, σύμφωνα με το εκκαθαριστικό σημείωμα, φόρο 7.998 ευρώ και ΕΝΦΙΑ για το 2014 το ποσό των 8.442,68 ευρώ. Με άλλα λόγια, πρέπει να πληρώσει για φόρους συνολικά 16.440,73 ευρώ.

Μετά την πληρωμή των φόρων καλείται να ζήσει για έναν χρόνο με 3.136,96 ευρώ.

Δηλαδή πρέπει να επιβιώσει με 8,59 ευρώ την ημέρα, χωρίς να μπορεί να ανταποκριθεί καν στις βασικές ανάγκες διαβίωσης.

Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ

Οι προσλήψεις στην Εθνική θα βάλουν σε διαθεσιμότητα την ηθική μας;

άρθρο του συν. Μάκη Μπαλαούρα
(δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΕΠΟΧΗ, 27/7/2014)

Οταν πρωτοέγραψαν οι εφημερίδες ότι η Διοίκηση της Εθνικής Τράπεζας προσέλαβε από το παράθυρο, ως συμβούλους (!) τρία παιδιά συνδικαλιστών δύο της ΠΑΣΚΕ και ενός της ΔΑΚΕ, του Δ.Σ. του Συλλόγου Υπαλλήλων της Εθνικής, όσοι το διάβασαν, είναι σίγουρο ότι χαμογέλασαν με πίκρα, κουνώντας το κεφάλι τους ως επιβεβαίωση της εξακολουθούμενης, παρά την προκλητικότητα της ενέργειας, λόγω της κρίσης, διαπλοκής και πελατειακής λειτουργίας συνδικαλιστών και εργοδοτών.

Όταν όμως έγινε γνωστό ότι διορίστηκε και το παιδί του Ταμία του Συλλόγου, που είναι επικεφαλής της παράταξης που πρόσκειται στον ΣΥΡΙΖΑ, αν και μη μέλος του κόμματος, όλοι εμείς οργιστήκαμε. Οι αντίπαλοί μας χαμογέλασαν ειρωνικά, προβάλλοντας τη γνωστή υπονομευτική ατάκα «όλοι το ίδιο είμαστε» ή «καλωσορίσατε στο κλαμπ».

Είναι γνωστή, κυρίως στα συνδικάτα ΔΕΚΟ-Τραπεζών, η πελατειακή σχέση αλληλεξάρτησης εργοδοσίας και συνδικαλιστών των ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ. Η εργοδοσία τακτοποιεί ημετέρους τους σε προαγωγές, τοποθετήσεις, δάνεια κτλ. Στη σχέση αυτή δεν διστάζουν να προχωρήσουν και σε κάλυψη καραμπινάτων ποινικών παραβάσεων… Από την άλλη οι συνδικαλιστές προσφέρουν εργασιακή ειρήνη, καλύπτοντας με πέπλο σιωπής τις κομματικές, κυβερνητικές και εν γένει ακραίες νεοφιλελεύθερες επιλογές της εργοδοσίας. Και μετά εμείς απορούμε για τα αποτελέσματα των αρχαιρεσιών που δίνουν συντριπτικά ποσοστά υπέρ της ΠΑΣΚΕ, ενώ το ΠΑΣΟΚ πνέει τα λοίσθια…

Το νοσηρό αυτό συμβάν και ό,τι άλλο μπορεί να κρύβεται, μπορεί και πρέπει να δώσει αφορμή στις δικές μας πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις να καταδικάσουν άμεσα, αποφασιστικά, απόλυτα και ξεκάθαρα, με συγκεκριμένες υποδείξεις προς όλους τους εμπλεκόμενους στη επαίσχυντη συναλλαγή, δηλαδή τη Διοίκηση της Εθνικής και τους «συνδικαλιστές» αυτούς, απαιτώντας  κατ’ αρχάς την παραίτηση τους από το Δ.Σ. του Συλλόγου και την ακύρωση των προσλήψεων. Στη Βουλή να κατατεθεί ερώτηση βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς ήξεις αφίξεις για δήθεν παραβίαση κανονισμού, αλλά καταγγέλλοντας πολιτικά και ηθικά την επαίσχυντη συναλλαγή-διαπλοκή. Σημειώνουμε ότι, ανακοίνωση-καταγγελία εξέδωσε η κεντρική παράταξη ΜΕΤΑ, η Νομαρχιακή Τραπεζών και το τμήμα Εργατικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν πληροφορηθήκαμε ακόμα το τι έπραξε η οργάνωση ΣΥΡΙΖΑ Εθνικής, ενώ η παράταξη που είχε επικεφαλής τον εμπλεκόμενο βρέθηκε μακριά από το μείζον πρόβλημα.

Οι καιροί ου μενετοί σύντροφοι. Δεν είμαστε όλοι το ίδιο και θα παλέψουμε από τώρα να μη γίνουμε το ίδιο μ’ αυτούς που απαξίωσαν το συνδικαλιστικό κίνημα για πολιτικές και ιδιοτελείς σκοπιμότητες. Απαιτείται ένα ηχηρό και ξεκάθαρο μήνυμα…

Μάκης Μπαλαούρας,
συνδικαλιστής Τράπεζας Ελλάδος, ΟΤΟΕ

Πανεπιστήμιο και σύστημα αξιών...

Διοίκηση, γραφειοκρατία, εφαρμογή των επιστημονικών ερευνών, επάγγελμα είναι οι λέξεις-όροι μέσω των οποίων ποσοτικοποιούνται η ακαδημαϊκή διδασκαλία και η επιστημονική έρευνα κατά το θετικιστικό μοντέλο. Μόρφωση, παιδεία, καλλιέργεια, λογική ικανότητα, διάνοια, πνεύμα και ατομική αυτοσυνείδηση είναι οι λέξεις-κλειδιά μέσω των οποίων αξιολογούνται οι επιδόσεις των καθηγητών των Πανεπιστημίων σύμφωνα με το κριτικό μοντέλο...

Του Θεόδωρου Γεωργίου*

Σε διεθνές επίπεδο από τη δεκαετία του ’80 η αξιολόγηση των Πανεπιστημίων αναδείχθηκε σε μείζον ζήτημα «αυτοεπιβεβαίωσης» των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων ως Πανεπιστημίων. Είχαν προηγηθεί οι δεκαετίες του ’60 και του ’70, κατά τις οποίες η επιστημολογία, δηλαδή η επιστήμη η οποία εξετάζει και ερευνά την ίδια την επιστημονική δραστηριότητα, γνώρισε ιδιαίτερη ανάπτυξη με σειρά ερευνών σχετικά με τη φύση, τον χαρακτήρα και τις ιστορικές προοπτικές των επιστημών. Αρκεί να αναφέρει κανείς μόνο δύο έργα–σταθμούς στις επιστημολογικές αναζητήσεις εκείνης της εποχής. Πρόκειται για το έργο του Thomas S. Kuhn με τον τίτλο «Η δομή των επιστημονικών επαναστάσεων» (The Structure of Scientific Revolutions, 1962) και για το έργο του Jürgen Habermas «Γνώση και Διαφέρον» (Erkenntnis und Interesse, 1968).
Οι επιστημολογικές έρευνες και τα σχετικά πορίσματά τους ενσωματώνονται σταδιακά στα προγράμματα πανεπιστημιακής πολιτικής. Το ζήτημα της αξιολόγησης των δύο επιστημονικών δραστηριοτήτων που αποτελούν τον πυρήνα του ακαδημαϊκού έργου, δηλαδή της διδασκαλίας και της έρευνας, καθίσταται πρωτεύον θέμα, το οποίο συνδέεται άρρηκτα με τη λειτουργία των Πανεπιστημίων και με τις προοπτικές αναπαραγωγής της επιστημονικής γνώσης. Στη διεθνή ακαδημαϊκή κοινότητα η αξιολόγηση των Πανεπιστημίων συνδέεται με την ίδια την πραγματολογική δυνατότητα ύπαρξης του Πανεπιστημίου ως ακαδημαϊκού θεσμού, του οποίου στόχος είναι ο αναστοχασμός της κοινωνίας μέσω του Πανεπιστημίου πάνω στις πνευματικές, συνειδησιακές και υλικές ικανότητες της εκάστοτε κοινωνικής συλλογικότητας.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονιστεί ότι η γόνιμη και πλούσια επιστημολογική έρευνα των προηγούμενων δεκαετιών «μεταφράζεται» σχετικά με την αξιολόγηση σε τεχνικό ζήτημα, πράγμα που σημαίνει ότι το Πανεπιστήμιο ως διοικητική οντότητα υπερισχύει του Πανεπιστημίου ως ερευνητικού κέντρου. Η αναπόδραστη καπιταλιστική, κοινωνική ανάγκη να εντάσσονται όλα τα κοινωνικά πράγματα σε μετρήσιμες κατηγορίες και σε ανταλλακτικά μεγέθη οδήγησε τις σύγχρονες κοινωνίες να εγκαθιδρύσουν και για τα Πανεπιστήμια και για τις επιστήμες γενικά μετρήσιμα και ανταλλακτικά κριτήρια. Με άλλα λόγια, υιοθετήθηκε σε παγκόσμια κλίμακα το θετικιστικό μοντέλο αξιολόγησης των Πανεπιστημίων και το άλλο μοντέλο, το κριτικό, εφαρμόζεται σε πανεπιστημιακές νησίδες ή (κατά τον Αριστοτέλη) σε τόπους, όπου από το ίδιο το πράγμα προκύπτει η ανάγκη μιας άλλης αξιολόγησης.

Τελικά εδώ και τριάντα χρόνια έχει πλήρως επικρατήσει το θετικιστικό μοντέλο αξιολόγησης των Πανεπιστημίων σε διεθνή κλίμακα. Ας δούμε λοιπόν ποιο είναι αυτό το μοντέλο, ποιες αξίες επικαλείται, ποια κανονιστικά περιεχόμενα υπερασπίζεται, ποια αντίληψη περί Πανεπιστημίου προωθεί και τελικά ποια σχέση έχει μ’ αυτό το πράγμα που ονομάζουμε επιστήμη. Το κριτικό μοντέλο αξιολόγησης των Πανεπιστημίων δομείται και λειτουργεί σε εντελώς διαφορετικό αξιακό καθεστώς και αναδύεται σε πραγματολογικές συνθήκες, οι οποίες επωμίζονται το βάρος της χειραφέτησης της εκάστοτε κοινωνικής συλλογικότητας.

Για τα ελληνικά δεδομένα μια ευρύτερη δημόσια διαβούλευση για την αξιολόγηση των Πανεπιστημίων κρίνεται και χρήσιμη και απαραίτητη για δύο λόγους: πρώτον, επειδή κατατέθηκε το πόρισμα αξιολόγησης των ελληνικών Πανεπιστημίων, που εκπόνησε η αρμόδια εποπτική διοικητική αρχή στην επιτροπή μορφωτικών υποθέσεων του ελληνικού Κοινοβουλίου και δεύτερον, επειδή ο νόμος 4009/2011 (ο νέος νόμος–πλαίσιο) που ρυθμίζει τα πανεπιστημιακά πράγματα υιοθετεί χωρίς επιφυλάξεις ή αναστοχασμούς (ή δεύτερες σκέψεις) το θετικιστικό μοντέλο.

Για την ελληνική περίπτωση και η αξιολόγηση των Πανεπιστημίων εντάχθηκε στη λογική του θετικιστικού μονοδρόμου. Ολες οι επιστήμες, είτε πρόκειται για τα μαθηματικά, τη φυσική, την κοινωνιολογία, την ιστορία, τη χημεία, την ψυχολογία, τη φιλοσοφία κ.ά., επιβάλλεται και κατά τον ισχύοντα νόμο και κατά τη λογική της εποπτεύουσας αρχής να αξιολογηθούν με μετρήσιμα και ποσοτικά κριτήρια. Ακολουθείται με θρησκευτική ευλάβεια εκείνο το μοντέλο αξιολόγησης το οποίο υπακούει στη θετικιστική και εμπειρική λογική οργάνωσης και λειτουργίας της επιστημονικής γνώσης και κατά συνέπεια υπερασπίζεται έναν τύπο Πανεπιστημίου που περισσότερο συνδέεται με τη συντήρηση της υφιστάμενης κοινωνικής συλλογικότητας και λιγότερο ενδιαφέρεται για τις επιστημονικές ανακαλύψεις και τις επιστημολογικές επινοήσεις.

Υποθέτω ότι δεν υπάρχει καθηγητής σε ελληνικό Πανεπιστήμιο ο οποίος να μην κατανοεί ότι η πολιτική υιοθέτηση του θετικιστικού μοντέλου αξιών υπονομεύει την ίδια την υπόστασή του ως δασκάλου και ως ερευνητή. Διαπιστώνουμε όλοι εμείς οι καθηγητές των Πανεπιστημίων αλλά και οι φοιτητές που συμμετέχουν ενεργά στην ακαδημαϊκή δραστηριότητα ότι η διδασκαλία και η έρευνα ως αδιαίρετες επιστημονικές δραστηριότητες συνιστούν κορυφαίες μαθησιακές διαδικασίες, οι οποίες, εκ των πραγμάτων, είναι ανεξαργύρωτοι θησαυροί.

Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου και ο φοιτητής του Πανεπιστημίου δεν είναι αναλώσιμοι, ούτε μπορεί να μπει στη θέση τους κάποιος άλλος. Οποτε επιχειρείται κάτι τέτοιο, τότε το Πανεπιστήμιο δεν υφίσταται. Το Πανεπιστήμιο στην παγκόσμια ιστορία του ανθρώπου γεννήθηκε στον τόπο εκείνο όπου μπορούν να συναντηθούν όλοι όσοι στοχάζονται και μεριμνούν για την ίδια την «ανθρώπινη κατάσταση».

Διοίκηση, γραφειοκρατία, εφαρμογή των επιστημονικών ερευνών, επάγγελμα είναι οι λέξεις-όροι μέσω των οποίων ποσοτικοποιούνται η ακαδημαϊ- κή διδασκαλία και η επιστημονική έρευνα κατά το θετικιστικό μοντέλο. Μόρφωση, παιδεία, καλλιέργεια, λογική ικανότητα, διάνοια, πνεύμα και ατομική αυτοσυνείδηση είναι οι λέξεις-κλειδιά μέσω των οποίων αξιολογούνται οι επιδόσεις των καθηγητών των Πανεπιστημίων σύμφωνα με το κριτικό μοντέλο.

Δεν χρειάζεται να απαριθμήσει κανείς τις διαφορές ανάμεσα στα δύο αυτά μοντέλα αξιολόγησης των Πανεπιστημίων. Αρκεί μόνο να επισημάνει ότι η θετικιστική αξιολόγηση (δηλαδή ο πολιτικός κανόνας των ελληνικών Πανεπιστημίων) διαμορφώνει τον τύπο εκείνο του Πανεπιστημίου σύμφωνα με τον οποίο το Πανεπιστήμιο εξομοιώνεται με άλλες κοινωνικές περιοχές (όπως π.χ. είναι το εργοστάσιο, η επιχείρηση, η εφοπλιστική εταιρεία κ.ά.), και δεν αναγνωρίζεται ως αυτόνομη κοινωνική σφαίρα, μέσω της οποίας η ίδια η κοινωνία αυτοστοχάζεται (Humboldt). Και το ερώτημα που τίθεται διατυπώνεται ως εξής: Τι είδους αξιολόγηση είναι αυτή η οποία δεν λαμβάνει υπόψη της την ιδιαιτερότητα του Πανεπιστημίου και επιπλέον χρησιμοποιεί μετρήσιμα και ποσοτικά κριτήρια, τα οποία ισχύουν παντού και πουθενά; Δηλαδή θα μπορούσαμε να μετρήσουμε τον Γαλιλαίο με τα μετρήσιμα κριτήρια της εποχής του; Η εκκλησία εκείνης της εποχής εφήρμοσε τον πολιτικό κανόνα.

Στο σύντομο αυτό κείμενο διατυπώνονται απόψεις στις οποίες συνοψίζεται η επιστημολογική αγωνία ενός καθηγητή Πανεπιστημίου, ο οποίος επεξεργάζεται ιδέες, σχέδια, προτάσεις, προγράμματα σχετικά με τις πραγματολογικές δυνατότητες της αξιολόγησης των ελληνικών Πανεπιστημίων, σύμφωνα με το κριτικό μοντέλο. Η ελληνική κοινωνία ως κοινωνική συλλογικότητα στην εποχή της κρίσης μπορεί να επωμιστεί τον ρόλο της πολιτικής πρωτοπορίας σε ευρωπαϊκό επίπεδο (ενδεχομένως και σε διεθνή κλίμακα;) σχετικά με την επιστημολογική προσπάθεια ανατροπής του θετικιστικού προγράμματος αξιολόγησης των Πανεπιστημίων. Και η τελευταία ημιτελής φράση αναφέρεται στη διαπίστωση: η επιστημολογική επανάσταση του δεύτερου ημίσεος του εικοστού αιώνα «μεταφράστηκε» σε τεχνικό ζήτημα αξιολόγησης επιστημών και Πανεπιστημίων με θετικιστικά κριτήρια. Το κριτικό μοντέλο αξιολόγησης τρέφεται με τις ιδέες της πνευματικής και υλικής επιβίωσης και την ιστορική προοπτική της χειραφέτησης της «ανθρώπινης κατάστασης».


* Καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης

Πηγή  http://www.efsyn.gr/?p=232526

Η εκδίωξη των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ...

Η εκδίωξη των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης (6-7 Σεπτεμβρίου 1955) και ο ρόλος του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής. 
(πηγή: ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΑ)

Καθοδηγούμενες ορδές Τούρκων επί το 'έργον' της βαρβαρότητας και των βανδαλισμών

Του Φάνη Μαλκίδη

Η έκρηξη τη νύχτα της 6ης προς την 7η Σεπτεμβρίου 1955 στον κήπο του τουρκικού προξενείου Θεσσαλονίκης και έξω από το φερόμενο ως σπίτι του Mustafa Kemal(1), θα αποτελέσει την αφορμή για το πρωτοφανή για τα παγκόσμια χρονικά διωγμό μίας αυτόχθονης ομάδας.
Των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, οι οποίοι λίγα χρόνια πριν είχαν εξοντωθεί οικονομικά, με τον κεφαλικό φόρο. Ο κλητήρας του τουρκικού προξενείου έπεσε σε αντιφάσεις, σχετικά με τα αίτια της έκρηξης και τελικά ομολόγησε ότι αυτός έβαλε τη βόμβα, προσθέτοντας ότι του την έδωσε ο Οktay Egin, φοιτητής της Νομικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, από την Κομοτηνή, ο οποίος και ομολόγησε την πράξη του. Ο Εgin είχε εισαχθεί στο Πανεπιστήμιο χωρίς εξετάσεις και ο πατέρας του, Faik Egin, δάσκαλος στο σχολείο της Σαλμώνης Ροδόπης είχε υποστηριχθεί μαζί με τον Οsman Ustunder, από το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής, ως υποψήφιος βουλευτής των Φιλελευθέρων το 1952. Ο Οktay Egin αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση και ο τούρκος πρόξενος της Κομοτηνής Αhmet Umar, τον φυγάδευσε στην Τουρκία ,όπου εργάστηκε αρχικά στον ραδιοσταθμό της Κωνσταντινούπολης, στη διεύθυνση του Αστυνομικού σώματος, στην Οργάνωση Πληροφοριών (ΜΙΤ), ενώ το 1993 διορίστηκε νομάρχης στην Καππαδοκία.
Μετά το συμβάν, η εφημερίδα Ιnstabul Ekspress σε έκτακτο παράρτημα της παραποίησε τα γεγονότα χρησιμοποιώντας το φανατισμό, που είχε δημιουργηθεί στον Τουρκικό λαό λόγω του αντιαποικιοκρατικού αγώνα της ΕΟΚΑ προέτρεψε σε επεισόδια εναντίον των Ελλήνων. Πρωταγωνιστικό ρόλο θα κρατήσουν οι εθνικιστικές οργανώσεις και σωματεία όπως «Η Κύπρος είναι Τουρκική».

Μέσα σε εννέα περίπου ώρες καταστράφηκαν ολοσχερώς 1004 σπίτια, ενώ άλλα περίπου 2500 υπέστησαν μεγάλες ζημιές. Καταστράφηκαν επίσης 4348 καταστήματα, 27 φαρμακεία, 26 σχολεία, 5 σύλλογοι, οι εγκαταστάσεις 3 εφημερίδων, 12 ξενοδοχεία, 11 κλινικές, 21 εργοστάσια, 110 ζαχαροπλαστεία και εστιατόρια, 73 εκκλησίες, ενώ συλήθηκαν πάρα πολλοί τάφοι καθώς και οι τάφοι των πατριαρχών στην Μονή Βαλουκλή. Τουλάχιστον 30 Έλληνες σκοτώθηκαν και εκατοντάδες άλλοι κακοποιήθηκαν. Το μίσος εναντίον των ιερωμένων ήταν πρωτόγνωρο, αφού πολλοί απ’ αυτούς ξυλοκοπήθηκαν, άλλοι γυμνώθηκαν και διαπομπεύθηκαν, εξαναγκαζόμενοι να φωνάζουν: «Η Κύπρος είναι τουρκική». Ο Επίσκοπος Παμφίλου Γεράσιμος και ο μοναχός Χρύσανθος Μαντάς ξυλοκοπήθηκαν μέχρι θανάτου, ο Μητροπολίτης Ηλιουπόλεως Γεννάδιος παρεφρόνησε από τους ξυλοδαρμούς και ύστερα από λίγο χρόνο πέθανε, ενώ διάκονος υπέστη περιτομή.
Εκεί όμως που ο όχλος έδρασε ανελέητα ήταν εναντίον των Ελληνίδων. Σε 2000 (!) υπολογίζονται οι βιασμοί, αν και επισήμως καταγγέλθηκαν μόνο 200, για ευνόητους λόγους... Επίθεση από οργανωμένες ομάδες , δέχθηκε και το ελληνικό προξενείο στη Σμύρνη, το ελληνικό περίπτερο στην έκθεση της πόλης, όπου σχίσθηκε η ελληνική σημαία, ενώ οι Έλληνες αξιωματικοί που υπηρετούσαν στο στρατηγείο του ΝΑΤΟ, διασώθηκαν την τελευταία στιγμή, αν και οι γυναίκες τους πάλι για ευνόητους λόγους δεν αναφέρθηκε σχεδόν ποτέ, ότι βιάσθηκαν.

Μετά τις δολοφονίες των Ελλήνων και τις καταστροφές των ελληνικών περιουσιών, ο Μenderes, ο οποίος αργότερα απαγχονίστηκε (και για αυτά τα γεγονότα) κήρυξε το στρατιωτικό νόμο, συνελήφθησαν πάνω από 2000 άτομα, μεταξύ αυτών ο Αsiz Nesin, ο Κemal Tahir, ο Νazim Hikmet, ενώ προβλήθηκαν ως υπεύθυνοι των ταραχών οι κομμουνιστές.
Οι ζημιές που προκλήθηκαν εκτιμήθηκαν από την τουρκική κυβέρνηση, στα 70 εκατομμύρια λίρες, ενώ μόνο οι καταστροφές στις εκκλησίες , όπως σημείωσε το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, ήταν 150 εκατομμύρια δολάρια. Συνολικά οι ζημιές υπολογίζονται σε πάνω από 300 εκατομμύρια δολάρια (2).
Στις 22 Οκτωβρίου 1955, μετά τις αμερικανικές πιέσεις, η Τουρκία, σε μια κίνηση ηθικής ικανοποίησης της Ελλάδας ανέφερε σε ανακοίνωσή της τα εξής:
«προς ηθικήν αποκατάστασιν και έκφρασιν αποτροπιασμού δια την επίθεσην προς την ελληνικήν σημαίαν και την καταστροφήν του ελληνικού προξενείου κατά τα γεγονότα της 6-7 Σεπτεμβρίου η ελληνική σημαία θα υψωθεί εις το νέο κτίριον του προξενείου της Σμύρνης και θα απονεμηθούν εις αυτήν τιμαί υπό τουρκικών και ελληνικών τμημάτων ,θα ανακρουσθούν δε οι εθνικοί ύμνοι των δύο χωρών».
Δύο μέρες αργότερα ο Τούρκος Υπουργός των Εξωτερικών παρουσία τουρκικού αγήματος ύψωσε την ελληνική σημαία στη Σμύρνη. Στην τελετή όπου ήταν παρόντες όλοι οι αξιωματικοί των ΗΠΑ, μίλησαν ο υπουργός συγκοινωνιών της Τουρκίας, ο Έλληνας πρεσβευτής στην Άγκυρα Δ. Καλλέργης, με θερμά λόγια για την «ελληνοτουρκική φιλία». Ο Η. Ηλιού όμως βουλευτής της ΕΔΑ για το ίδιο θέμα δήλωνε ότι «συνεκαλύφθησαν οι κανιβαλισμοί της Κωνσταντινουπόλεως και της Σμύρνης το ισχυρόν αυτό όπλον το οποίον διέθετεν η Ελλάς, δια να καταστήση τους αντίδικους της Κυπριακής ελευθερίας, υπόδικους ενώπιον της διεθνούς κοινής γνώμης».
Τελικά δόθηκαν ως αποζημίωση για τις καταστροφές δόθηκαν 3 εκατομμύρια λίρες στα ιδρύματα της Κωνσταντινούπολης, που έπαθαν σοβαρές ζημιές, ενώ έχει ενδιαφέρον ότι η Ελλάδα δεν έλαβε κανένα μέτρο εναντίον των μουσουλμάνων της Θράκης και δε σημειώθηκε κανένα επεισόδιο βίας εναντίον τους.
Για τα επεισόδια το Σεπτέμβριο του 1955 στην Κωνσταντινούπολη και τη Σμύρνη, μετά το πραξικόπημα του στρατηγού Gursel (27 Μαΐου 1960), το πόρισμα της ανακριτικής ομάδας, απέδειξε ότι 250 αστυνομικοί με πολιτικά πήραν μέρος στα γεγονότα. Στις δίκες του Αdnan Menderes και του υπουργού Εξωτερικών Faid Zorlu, που έγιναν από τις 20-10-1960 έως και 5-1-1961, βρέθηκαν ένοχοι και μαζί με το Νομάρχη Σμύρνης, καταδικάσθηκαν σε 5 χρόνια, ενώ οι δύο πρώτοι απαγχονίστηκαν για μια σειρά από άλλα αδικήματα.
Η προβοκάτσια με τη βόμβα στο τουρκικό προξενείο της Θεσσαλονίκης έδειξε ότι ο παρακρατικός μηχανισμός που έδρασε ήταν μέρος του τουρκικού κράτους, το προξενείο της Κομοτηνής εν προκειμένω. (Είναι πολύ επίκαιρη και σήμερα αυτή η σύνθεση κράτους- παρακράτους με την «Εργκενεγκόν»). Αποτέλεσμα αυτής της κρατικής- παρακρατικής βίας είναι η εκδίωξη των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης το 1955 και στη συνέχεια το 1964. Έχει όμως ενδιαφέρον να ξαναγίνει συζήτηση και να αναθεωρηθούν ορισμένες απόψεις για το αν εξυπηρετεί διπλωματικούς σκοπούς το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής, και αν μπορεί σε περιόδους έντασης, όπως το 1955 λόγω Κύπρου, να ξαναγίνει εστία εν δυνάμει προβοκάτσιας και εξυπηρέτησης εθνικιστικών στόχων της Τουρκίας στη Θράκη. Το ζήτημα είναι κρίσιμο και σοβαρό. Αποτελεί μέρος μίας μεγάλης πολιτικής και ειλικρινούς συζήτησης που οφείλει να γίνει και μάλιστα τώρα που θυμόμαστε το ρόλο τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής και του μηχανισμού του (και) στην εκδίωξη των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης.

1. Η ελληνοτουρκική προσέγγιση στην περίοδο του μεσοπολέμου ,ανανεώθηκε αρκετές φορές , από τον Μεταξά. Στο πλαίσιο αυτό σημειώνεται η απόφαση της 12ης Φεβρουαρίου του 1937, του Δημοτικού Συμβουλίου Θεσσαλονίκης με το οποίο χαρίστηκε το σπίτι , όπου λέγεται ότι γεννήθηκε ο Κεμάλ. Η ιδέα και η απόφαση να δοθεί το σπίτι αυτό στην Τουρκία, το καθεστώς Μεταξά την προωθούσε με διάφορους τρόπους, με τον φιλικό του τύπο να κρατά πρωταγωνιστική θέση. Αρκετοί όμως υποστήριξαν ότι ο Κεμάλ δεν γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, και η επιμονή της τουρκικής πολιτικής να λειτουργήσει το τουρκικό προξενείο στο συγκεκριμένο χώρο , εξυπηρετούσε άλλους στόχους της .Το ζήτημα της καταγωγής του Κεμάλ το αντέκρουσε αργότερα ο Ali Riza Nour , αντιπρόσωπος της Τουρκίας στη Λωζάννη, στο 4τομο έργο τoυ «Ηayat ve Hatiratim» («Η ζωή και η ανάμνησή μου» , Istanbul 1968) όπου μιλάει για την καταγωγή του Κεμάλ, τον Τύρναβο της Λάρισας, καθώς και για άλλα μυστικά του .Αυτό το έργο κατασχέθηκε και δεν κυκλοφόρησε ποτέ ελεύθερα στην Τουρκία. Βλ. Σχετικά Σαρρής Ν. Εξωτερική πολιτική και πολιτικές εξελίξεις στην πρώτη Τουρκική Δημοκρατία Αθήνα: Γόρδιος 1992 σελ. 249.

2. Βλ. Το σημαντικότατο έργο του Σ. Βρυώνη. Ο Μηχανισμός της Κταστροφής. Αθήνα: Εστία 2007. Για μαρτυρίες βλ. Σεπτεμβριανά 1955: Η "νύχτα των κρυστάλλων" του ελληνισμού της Πόλης. Αθήνα: Τσουκάτου 1999. Επίσης βλ. το έργο της Ντιλέκ Γκιουβέν για τα Σεπτεμβριανά, «εθνικισμός, κοινωνικές μεταβολές και μειονότητες (Αθήνα: Εστία 2006) , η οποία κάνει μία έντιμη τουρκική προσέγγιση για το ζήτημα, αναφέροντας πολλές αλήθειες. Για παράδειγμα ότι η ΜΙΤ ήταν πίσω από τα επεισόδια. Επίσης βλ., το κινηματογραφικό έργο «Πολίτικη κουζίνα» και με τις όποιες ενστάσεις, το «φθινοπωρινός πόνος», βασισμένο στο βιβλίο του Γιλμάζ Καρακογιουνλού, συγγραφέα και βουλευτή του Κόμματος της Μητέρας Πατρίδας και από τους ειδικούς αξιολογήθηκε ως «ειλικρινής συγγνώμη» για όσα συνέβησαν τότε.