ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ Νο 18 - ΑΣ ΜΗΝ ΥΠΟΤΙΜΟΥΝ ΤΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΤΩΝ ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΝ ΜΑΣ...

"ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ" ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΤΡΑΠΕΖΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Ιστολόγιο  http://endrasi-ste.blogspot.com 

Email  endrasi.ste@gmail.com

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ Νο 18

ΑΣ ΜΗΝ ΥΠΟΤΙΜΟΥΝ  ΤΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΤΩΝ ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΝ ΜΑΣ

ΟΙ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙΣ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ  

Αθήνα 7.11.2014

Η Ανακοίνωση Νο 19/5.11. 2014 του Σ.Σ.Τ.Ε. πληροφορεί τους συναδέλφους συνταξιούχους για την προφορική δέσμευση του κ. Διοικητή σχετικά με την επέκταση και σε αυτούς της ρύθμισης για τις δόσεις των στεγαστικών δανείων, την οποία υποσχέθηκε στον Πρόεδρο του Σ.Υ.Τ.Ε. για τους συναδέλφους εν ενεργεία. Η ρύθμιση αυτή αφορά α) στην παράταση της ισχύουσας ρύθμισης μέχρι το τέλος του 2019 και β) στη μείωση στο 30% της αρχικά οφειλόμενης δόσης των στεγαστικών δανείων από το 50% σήμερα. Η νέα ρύθμιση θα τεθεί σε εφαρμογή από 1.1.2015.

Ασφαλώς και δεν υποτιμούμε και την πιο μικρή παροχή προς τους συναδέλφους συνταξιούχους, ιδιαίτερα σε αυτές τις δύσκολές μέρες. Αλήθεια, ήταν ποτέ δυνατό, μια τέτοια ρύθμιση να μην επεκταθεί και στους συνταξιούχους, όταν αυτοί έχουν υποστεί μείωση στις αποδοχές τους, η οποία σε αρκετές περιπτώσεις υπερβαίνει το 50% της μέχρι την 31.12.2010 καταβαλλόμενης σύνταξης;Αναρωτιόμαστε όμως, αν κάποιοι θεωρούν πως λείπει από τους συνταξιούχους συναδέλφους η νοημοσύνη και η αξιοπρέπεια, για να δέχονται άκριτα τα γεγονότα και όπως αυτοί τους τα παρουσιάζουν. Δεν πέρασαν ούτε είκοσι μέρες από τη συνεδρίαση του Δ.Σ. του Σ.Σ.Τ.Ε. (14.10.2014) και τη συγκέντρωση των συναδέλφων της Αθήνας (15.10.2014), στη διάρκεια των οποίων ο Πρόεδρος του Συλλόγου χαρακτήρισε ως λαϊκισμότις προτάσεις των “ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ”, για τις ρυθμίσεις των δανείων (Ανακ. Νο 15), αλλά και αυτές της ΕΣΑΚ. Όλοι θυμόμαστε ότι, στη  συγκέντρωση της 15.10.2014, προτάθηκε από τον Πρόεδρο και την πλειοψηφία, ως το μόνο δυνατό μέτρο ανακούφισης, η παράδοση του Προγράμματος Μετεργασιακών Παροχών σε Ασφαλιστική Εταιρεία προκειμένου να μειωθεί ο φόρος !

Γιατί άραγε ο κ. Διοικητής, ο οποίος δεσμεύθηκε πως δεν πρόκειται να συζητά με το Διοικητικό Συμβούλιο εκάστου Συλλόγου πάρα μόνο με την παρουσίαόλων των μελών του, συναντήθηκε ξαφνικάμόνο με τον Πρόεδρο του Σ.Υ.Τ.Ε. και ομογάλακτο του Προέδρου του Σ.Σ.Τ.Ε., για να του υποσχεθεί μια ρύθμιση εκτός επιχειρησιακής Σ.Σ.Ε. σε αντίθεση με ότι συνέβαινε μέχρι σήμερα; Το «δώρο» της Διοίκησης, το οποίο δόθηκε χωρίς καν συζήτηση στο Δ.Σ. του Σ.Σ.Τ.Ε. ή διαπραγμάτευση, πρέπει να μας καθησυχάσει ή μήπως πρέπει να θυμηθούμε το “Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας”; Γελιούνται, όποιοι ελπίζουν πως η συγκεκριμένη ρύθμιση μπορεί να διευκολύνει στην αποδοχήλογικών ανάθεσης, των δικαιωμάτων των συνταξιούχων της ΤτΕ, σε Ασφαλιστικούς Φορείς εκτός Τράπεζας.

Oι δίκαιες διεκδικήσεις των συνταξιούχων της ΤτΕ για ρυθμίσεις σχετικές με α) την επαναφορά, στις συντάξιμες αποδοχές τους, των Δώρων, των επιδομάτων και των περικοπών οι οποίες παραμένουν στο Φορέα (ΤτΕ), β) τον επανυπολογισμό του δανεισμού τους και γ) το πάγωμα των δόσεων των υπολοίπων δανείων τους μέχρι 31.12.2015, παραμένουν.

Οι “ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ” δεν θα σιωπήσουμε, με ρυθμίσεις προσωρινής εσωτερικής ανακύκλωσης, οι οποίες δεν προσφέρουν οριστική λύση και ανακούφιση ΟΛΩΝ των συνταξιούχων της ΤτΕ.

Με συναδελφικούς χαιρετισμούς,

Η ΟΜΑΔΑ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ

Αναγνωστοπούλου Δήμητρα, Βαξεβανάκη Έλλη, Δεληπέτρος Δημήτρης, Ευσταθίου Κώστας, Καραγιάννης Ιπποκράτης, Καραφωτιά Φωφώ, Κουλούρης Γιώργος, Κουρκουτσάκη Τίνα, Κωνστανταράκη Εύα,  Μαγκλάρας Κώστας, Μελισσείδου Ελένη, Μπαλαούρας Μάκης, Μοσχονησίου Βάσω, Μουτσάκη Μάρθα, Μπουλαλά Αγγελική, Νέστoρας Γιώργος, Παπαμάργαρης Χάρης, Πατσιλίβα Μαργαρίτα, Χατούπη Μαρία, Χρηστίδης Απόστολος.

Για πλήρη ενημέρωση σχετικά με τις θέσεις και τις τακτικές συναντήσεις των “ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ”, καθώς και για επικοινωνία: 
 Blog: http://endrasi-ste.blogspot.com    Email: endrasi.ste@gmail.com

«Στώμεν καλώς»

της συν. Εύας Κωνστανταράκη

Σύμφωνα με το Χριστιανικό  εορτολόγιο, 8 Νοεμβρίου  γιορτάζεται η Σύναξη των Αγγέλων.
Η Χριστιανική Παράδοση λέει ότι κάποια στιγμή ο Εωσφόρος, ο Αγαπημένος Άγγελος του Πλάστη, θέλησε να γίνει ο ίδιος Θεός.
Ουδέν μεμπτόν, μιας και τα πλάσματα φτιαχτήκαν από  Θεία Αγάπη  για να τα μοιράζονται όλα, Μαζί Του, ό,τι Είχε.
Όμως ο Εωσφόρος, που είχε την απόλυτη ελευθερία βούλησης, (πώς αλλιώς όταν υπάρχει Αγάπη;) ξέχασε την Κοινωνία, ξέχασε το Μοίρασμα. Επέλεξε τον  εγωκεντρισμό, τον Ατομισμό  και  κατά συνέπεια  την Εξουσία. Μιαν Εξουσία  που θα τον  υπηρετούσε, όχι την εξουσία που υπηρετεί και  θυσιάζεται.
Ο ένας μετά τον άλλον, οι Άγγελοι άρχισαν να επιλέγουν αυτόν το δρόμο. Πάντα ότι εξυπηρετεί το άτομο μας μόνο, είναι πιο επιθυμητό και πιο εύκολο.

Ο Κόσμος που είχε Δημιουργηθεί «Καλώς Λίαν», άρχισε να καταστρέφεται. Τότε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ  κάλεσε όλα τα Τάγματα των Αγγέλων (9), και  είπε «Στώμεν καλώς»
Οι Άγγελοι είχαν την ελευθερία να επιλέξουν να συνεισφέρουν   στην Καταστροφή  η στην Υπηρεσία.
 Ευτυχώς οι πολλοί επέλεξαν την Υπηρεσία (τα 8 τάγματα από τα 9). Και από τότε, αθέατα,  σιωπηλά,  ακούραστα, Βοηθούν,  Υπηρετούν  τους Ανθρώπους  και όλη τη Δημιουργία χωρίς αντάλλαγμα.

Το ίδιο συμβαίνει και με εμάς  τους  ανθρώπους. Έχουμε την Απόλυτη ελευθερία να επιλέξουμε   ανάμεσα στην Καταστροφή και την Υπηρεσία, μέσα  στο μικρόκοσμο  που ζούμε, κάθε στιγμή.
Εδώ, σήμερα, τώρα, που  κάποιοι επιλέγουν την Καταστροφή, κάποιοι άλλοι αφήνουν να συμβαίνει. Σε μας ταιριάζει το «Στώμεν Καλώς», με όποιο κόστος. Να  γίνουμε «ανάχωμα»  σε όλο αυτό που συμβαίνει  στο χώρο  μας, αλλά και σε ολόκληρη την  ελληνική κοινωνία. Να υφάνουμε ένα  πολύχρωμο, λαμπερό δίχτυ προστασίας, με κλωστές την Εντιμότητα, την Αφοσίωση, την  Αλληλεγγύη, την  Αγάπη, την Ανιδιοτέλεια, την Προσφορά.

Συνάδελφοι, «Στώμεν Καλώς»

Εύα Κωνστανταράκη

 * «Στώμεν Καλώς»: Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ στάθηκε στο κέντρο και αναφώνησε: «Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου Θεού» (σταθείτε γερά, σταθείτε με σεβασμό στο Θεό)

Μονόδρομος πρωτογονισμού

άρθρο του Χρήστου Γιανναρά
(Ημερομηνία δημοσίευσης: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 13/10/2014)

Δεν πρόκειται για διαπίστωση που μπορεί «αντικειμενικά» να βεβαιωθεί. Πρόκειται για διάγνωση που προκύπτει από υποκειμενική εκτίμηση της δυναμικής συμπτωμάτων, τη στάθμιση επιρροής ενδεχόμενων ή σταθερών παραγόντων. Και η διάγνωση λέει ότι, σε κάθε κοινωνία, οι πολίτες που κρίνουν τα κοινά με επαρκή συλλογιστική ικανότητα και διαυγή, νηφάλια σύνεση αποτελούν τη μειοψηφία.

Σε παρελθόν όχι πολύ μακρινό, έμοιαζε να λειτουργούν στην κοινωνία κάποιοι αφανείς και ανεπίγνωστοι «φυσικοί» νόμοι, που οδηγούσαν τους επιπόλαιους στη σκέψη και αδύναμους στην κρίση να δέχονται θετικά τον επηρεασμό από τη γνώμη των αριθμητικά λιγότερων αλλά σαφώς ωριμότερων. «Διαμορφωτές κοινής γνώμης» γίνονταν τότε οι περισσότερο μορφωμένοι, αλλά και όσοι διέθεταν αποδεδειγμένη μέσα στον χρόνο ευθυκρισία. Σωζόταν και μια προσωπική αίσθηση ευθύνης του απλού ανθρώπου για τις γνώμες – κρίσεις που εξέφραζε – αισθανόταν μειωμένος αν οι εκτιμήσεις και επιλογές του αποδείχνονταν λαθεμένες ή επιπόλαιες.

Σήμερα «διαμορφωτής της κοινής γνώμης» είναι, σχεδόν αποκλειστικά, η τηλεόραση. Στη συντριπτική τους πλειονότητα οι άνθρωποι δεν έχουν καν δική τους εκφραστική: αναπαράγουν λεκτικά κλισέ παγιωμένα στις τηλεοπτικές κοκορομαχίες. Ούτε υπάρχει πια επίγνωση διαφοράς στην αξιολόγηση της συλλογιστικής και κριτικής ικανότητας: Οταν ο κ. Γιακουμάτος, ο κ. Κικίλιας, ο κ. Ντινόπουλος, η κ. Βούλτεψη, η κ. Γεννηματά κατέχουν θώκους και απολαμβάνουν τιμές υπουργών, κάθε λειτουργία συγκριτικής αξιολόγησης μοιάζει θεσμικά καταργημένη. Οταν η σύνταξη υπαλλήλου των προνομιακών κρατικών «ρετιρέ», με μόνο απολυτήριο γυμνασίου, είναι τουλάχιστον διπλάσια της σύνταξης πανεπιστημιακού καθηγητή, η αποτίμηση της εγκυρότητας γνωμών και κρίσεων, με κριτήριο τη μόρφωση, γίνεται εντελώς περιττή.

Σήμερα όλοι τα ξέρουμε όλα χάρη στην τηλεοπτική αναίδεια και στην παγιωμένη αναξιοκρατία. Η τηλεόραση «οφείλει» να παρέχει συνεχή ροή «ειδήσεων». Οι ειδήσεις αγοράζονται κονσερβαρισμένες από τα «πρακτορεία ειδήσεων». Σε ελάχιστα κανάλια υπάρχουν «ρεπόρτερς», με καταμερισμό πεδίων αλλά όχι και με εξειδίκευση σπουδών – δυστυχισμένα σκλαβάκια που τρέχουν εξουθενωμένα, νύχτα – μέρα, για ένα κομμάτι ψωμί, με προτεταμένο ένα μαρκούτσι στο χέρι, χωρίς να ξέρουν τι να ρωτήσουν και πώς να το ρωτήσουν.

Το κυρίως έργο της «πληροφόρησης» των πολιτών μετατίθεται στις ανέξοδες «συνεντεύξεις»: Τα «πρωινάδικα» και οι βραδινές τάχα «πολιτικές» εκπομπές έχουν κατοχυρώσει σαν «πλουραλισμό» την καθημερινή παρέλαση από τη μικρή οθόνη υπουργών της κυβέρνησης και «στελεχών» της αντιπολίτευσης, που επιδίδονται σε μιαν αέναη, δεκαετίες τώρα, πανομοιότυπη επανάληψη της πιο ηλίθιας που θα μπορούσε να επινοήσει άνθρωπος κομματικής αυτοκολακείας και αυτοδιαφήμισης. Κάποιες φορές καλούνται να τους πλαισιώσουν και οι λεγόμενες «γλάστρες»: τριτοκλασάτοι ηθοποιοί, τυχαίες γνωριμίες του καναλιού δίχως την παραμικρή κοινωνική παρουσία, δημοσιομανείς μετριότητες του πανεπιστημιακού ή του επιχειρηματικού χώρου.

Τέτοιες συνθέσεις τηλεοπτικών «πάνελ» φτάνουν στο κορύφωμα του αλαλούμ και της φτήνιας, κάθε βράδυ, στα δευτερότερα κανάλια, αυτά που όλη τη μέρα προσφέρουν τηλε-αγορές και το βράδυ πολιτική αγωγή. Εκεί ο «κάθε πονεμένος», κοσμοσωτήριων προθέσεων αγορητής αποφαίνεται περί παντός του γιγνομένου, ως εγκυρότατος παντογνώστης. Τα «πάνελ» αυτά μοιάζει να είναι το κυρίως πρότυπο που υπαγορεύει συμπεριφορά, λεξιλόγιο και αναίδεια σε ευρύτατες μάζες του ελλαδικού πληθυσμού. Βεβαιωνόμαστε από αυτά τα θεάματα, χωρίς να το συνειδητοποιούμε, ότι μπορούμε όλοι να τα ξέρουμε όλα, να αποφαινόμαστε με σιγουριά για τα πάντα, να μας είναι περιττή, για τη διαμόρφωση πολιτικής στάσης, η γνώμη ειδημόνων, επαϊόντων – κυρίως ανθρώπων ανυπότακτων στον ναρκισσισμό και στην ιδιοτέλεια.

Πέντε χρόνια τώρα η πατρίδα μας ζει οικονομική καταστροφή, με επιπτώσεις εφιαλτικές για το μέλλον: Μισθοί και συντάξεις έχουν περικοπεί σε επίπεδο ένδειας. Οι Τράπεζες είναι αποκομμένες από την κοινωνία και την αγορά. Το γιαπί νεκρό, επενδύσεις μηδενικές, αποβιομηχάνιση πλήρης. Τα ασφαλιστικά ταμεία λεηλατημένα από τα κόμματα, ο κρατικός μηχανισμός σε αποσύνθεση, η χώρα με ξεπουλημένη την εθνική της κυριαρχία. Η Δικαιοσύνη και οι νομοθέτες καλύπτουν απροκάλυπτα «διεφθαρμένες συμπεριφορές» μεγιστάνων του πλούτου, των τυράννων του τόπου. Τα σχολειά μένουν ακόμα ανοιχτά μόνο χάρη σε λίγους δασκάλους που αντιμάχονται τα μηδενιστικά «οράματα» του υπουργείου ρισκάροντας το ψωμί τους. Η ανεργία αποδείχνεται καινούργια πρακτική γενοκτονίας, ο πανικός και η ανελπιστία καινούργια μορφή λοιμικής.

Το εφιαλτικότερο από όλα είναι η αποθηρίωση του Ελλαδίτη, οι αντικοινωνικές συμπεριφορές: Ο,τι είναι δημόσιο, κοινωνική περιουσία, το λεηλατεί, το καταστρέφει. Κλέβει στα νοσοκομεία τις κουρτίνες από τα δωμάτια και τα σκεπάσματα της λεκάνης από τις τουαλέτες. Το ελληνόπουλο, με το σπρέι, τον μαρκαδόρο, τον σουγιά, καταστρέφει μανιασμένα το σχολειό του και το πανεπιστήμιο. Αχρηστευμένες οι πινακίδες της τροχαίας, τα «σήματα» κυκλοφορίας, μόνο για την πρωτόγονη ηδονή του βανδαλισμού.

Το πολιτικό σύστημα έχει καταρρεύσει, είναι ανίκανο να δώσει κυβέρνηση που να μπορεί να καβαντζάρει τη συμφορά. Ποιος αφελέστατος είπε ότι «στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα»; Καταλάβαινε τη δημοκρατία σαν συνταγή, ενώ η δημοκρατία είναι κατόρθωμα. Οταν σε μια συλλογικότητα κυριαρχεί ο πρωτογονισμός του ατομοκεντρισμού, όταν έχει χαθεί η αίσθηση του δημοσίου συμφέροντος, είναι απάτη ή αφέλεια να μιλάμε για δημοκρατία...

Περισσότερα: http://www.yannaras.gr/monodromos-protogonismou/

Maurice Maeterlinck, «Εσωτερικό» - Θεατρική Κριτική

του ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΣΑΤΣΟΥΛΗ*

Maurice Maeterlinck, «Εσωτερικό»
Σκηνοθεσία: Σοφία Μαραθάκη
Ομάδα ΑΤΟΝΑΛ Θέατρο του Νέου Κόσμου - Πάνω Σκηνή

Ο Βέλγος μυθιστοριογράφος και θεατρικός συγγραφέας Maurice Maeterlinck γράφει ένα σύντομο, γεμάτο ένταση κείμενο με εμφανή αφηγηματικότητα καθώς τα σκηνικά παρόντα πρόσωπα διηγούνται τα όσα εκτός σκηνικής οπτικής συμβαίνουν - αυτά που διαδραματίζονται στο «Εσωτερικό» (1894) ενός σπιτιού όπου ζει την καθημερινότητά της μια συνηθισμένη οικογένεια: η μητέρα, ο πατέρας, η κόρη.

Ολος ο λόγος διαδραματίζεται έξω από το σπίτι, μεταξύ δύο ανδρών οι οποίοι προτίθενται να μεταφέρουν ένα δυσάρεστο μήνυμα στην οικογένεια, τον πνιγμό της άλλης κόρης, χωρίς ωστόσο να τολμούν να εισέλθουν, αναβάλλοντας διαρκώς την είδηση. Αντίθετα, παρακολουθούν τα τρία μέλη στην ανυποψίαστη συνήθη ευεξία τους μέσα από τα παράθυρα, κρυμμένοι στο σκοτάδι, αφηγούμενοι διαλογικά τις κινήσεις τους και διαλογιζόμενοι για τη δυστυχία που αυτά αγνοούν. Δύο Αγγελοι τραγικών γεγονότων που δεν εισβάλλουν στον χώρο των προσώπων αλλά μένουν στις «εισόδους» τέμνοντας με απλό λόγο την ανθρώπινη συνθήκη και την εύθραυστη ευτυχία πριν την καταστροφή.

Το μη αναστρέψιμο

Πίσω από τους δύο Αγγέλους της συμφοράς, ένα ολόκληρο χωριό κατευθύνεται προς το σπίτι μεταφέροντας το πτώμα της κόρης, ως αρχαίος χορός, αθέατος επίσης, του οποίου ίσως μόνον ο αχός να φτάνει ως τη σκηνή από κάποια στιγμή κι έπειτα, όταν επίκειται πλέον η αποκάλυψη. Πώς όμως εκφέρεται από τους δύο άντρες το μη αναστρέψιμο; Πώς κοινοποιείται η συμφορά; Ποιος τολμά να παρέμβει στη φυσική συνέχεια της ζωής των ανθρώπων ανατρέποντάς την διά παντός ως άγγελος κακών ειδήσεων; Ο Χάουαρντ Μπάρκερ με το έργο του «Το ύστατο σήμερα» που είχε ανεβάσει ο Λευτέρης Βογιατζής έχει με τον δικό του σύγχρονο τρόπο δώσει τη δική του περίτεχνη εκδοχή. Ο Maeterlinck υιοθετεί την πλήρη λιτότητα προικίζοντας με το δίλημμα δύο απλούς ανθρώπους. Δίπλα τους θα προστεθεί μια γυναίκα, η Μαρία, ενημερώνοντάς τους ότι ο χρόνος λήγει, η νεκρή φθάνει έχοντας δίπλα την δική της αδελφή Μάρθα. Η αναφορά στα δύο συγκεκριμένα ονόματα των αδελφών (Μάρθα και Μαρία), καθώς όλοι οι άλλοι παραμένουν δίχως όνομα, παραπέμπει εμφανώς σε χριστιανικά ταφικά και θρηνητικά δρώμενα, προσδίδοντας νέες προεκτάσεις στο κείμενο.

Η διπλή εικόνα

Η Σοφία Μαραθάκη επενέβη στα αιτούμενα του κειμένου και δημιούργησε διπλή σκηνική εικόνα, αναπαριστώντας επί σκηνής και το εσωτερικό του σπιτιού με τα πρόσωπα εν δράσει. Ανατρέποντας όμως κάθε ρεαλιστική απόδοση, κίνησε τα βουβά πρόσωπα σε αργούς, επαναληπτικούς ρυθμούς, προσδίδοντας έτσι το εύθραυστο αν όχι ψευδές της ευτυχίας τους. Φωτεινή Παπαχριστοπούλου (Μητέρα), Κωνσταντίνος Παπαθεοδώρου (Πατέρας) και Εύα Νικηφόρου (Κόρη) απέδωσαν με πλαστικότητα μαριονέτας της επίπλαστη ευτυχία τους, ντυμένοι με τα κοστούμια εποχής της Ιωάννας Τσάμη και κινούμενοι στο ειδυλλιακό σκηνικό (με δείκτες σκηνικών αντικειμένων) της Εύας Μαραθάκη, πίσω από τα αιωρούμενα τρία «παράθυρα» που διαχώριζαν το μέσα από το έξω, σε συνεργασία με τον θερμό φωτισμό του Σάκη Μπιρμπίλη.

Στο εκτός σπιτιού και κύριο χώρο λεκτικής δράσης, ημιφωτισμένο και με κάποια κυβοειδή ενδεικτικά σκηνικά αντικείμενα, κινήθηκε το εξαιρετικό δίδυμο των δύο αντρών (Νέστωρ Κοψιδάς, Σωτήρης Τσακομίδης) που ανέπτυξαν με τον πλέον πειστικό τρόπο την εγγενή αναποφασιστικότητα ως προς την αναγγελία της είδησης συνεπικουρούμενοι αργότερα από τη Μαρία της απέριττης Αλεξάνδρας Ντεληθέου.

Φυσικά, η Μαραθάκη, αναπαριστώντας το περιγραφόμενο λεκτικά εσωτερικό (στην καίρια μετάφραση του Δημήτρη Δημητριάδη) δεν τήρησε απόλυτα τις συμβάσεις αφού τα πρόσωπα σπανίως δρούσαν σε αρμονία με τα λεγόμενα καθώς διέφευγαν προς οικείες αλλά αυθαίρετες δράσεις με αντι-ρεαλιστική επαναληπτικότητα.

Το τέλος, μακριά από τον όποιο μελοδραματισμό, σκηνοθετείται με πλήρη αποστασιοποίηση καθιστώντας την παράσταση ακόμη πιο ενδιαφέρουσα.

Θεωρώ ότι η σκηνοθέτις πέτυχε πλήρως το στοίχημα δίνοντας μέσα από τη λιτότητα των σκηνικών και υποκριτικών μέσων την ουσία του τραγικού, αναδεικνύοντας τον χαρακτήρα του συλλογικού στην ατομική δυστυχία.

 *Καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πατρών

Πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

ΕΙΔΙΚΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ  ΤΟΥ "ΒΗΜΑΤΟΣ"
Αν αγοράσετε την εφημερίδα ΒΗΜΑ της 17 & 18 Νοεμβρίου
θα πάρετε μαζί κουπόνι της θεατρικής παράστασης:
2 άτομα στην τιμή των 12 Ευρώ