Μια παράσταση που δεν πρέπει να χάσετε..!

Maurice Maeterlinck

Εσωτερικό 

Μια συμπαραγωγή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου με την Ομάδα Θεάτρου  ΑΤΟΝΑλ 

Η Ομάδα Θεάτρου ΑΤΟΝΑλ μετά την μεγάλη επιτυχία του πρώτου κύκλου παραστάσεων, παρουσιάζει για δεύτερη σαιζόν την παράσταση Εσωτερικό του Μ.Μαίτερλινκ σε σκηνοθεσία Σοφίας Μαραθάκη (κόρη της συν. Μαρίας Μαραθάκη).

Η Ομάδα Θεάτρου ΑΤΟΝΑλ παρουσίασε την πρώτη της παράσταση Το Κόκ(κ)αλο που τραγουδούσε, βασισμένη στο ομώνυμο παραμύθι των Αδελφών Γκρίμ σε σκηνοθεσία Σοφίας Μαραθάκης στα πλαίσια του διεθνούς φεστιβάλ για τα παραμύθια των αδερφών Γκριμ GRIMMKnot που φιλοξένησε η ΚΝΟΤ Gallery (Σεπτέμβριος - Δεκέμβριος 2012) και διοργάνωσε ο Θέμελης Γλυνάτσης . Η παράσταση ξαναπαίχτηκε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου την άνοιξη του 2013.Μετά την συνεργασία της με την Εταιρεία Θεάτρου DOT και τον σκηνοθέτη Θέμελη Γλυνάτση στην παράσταση Και τα ψάρια βγήκαν να πολεμήσουν ενάντια στους ανθρώπους της Ανχέλικα Λίντελ που παρουσιάστηκε στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών 2014 με μεγάλη αποδοχή από κοινό και κριτική, η ομάδα Θεάτρου ΑΤΟΝΑλ επιστρέφει αυτή τη φορά στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου από 13 Οκτωβρίου μέχρι και 25 Νοεμβρίου.

Μετάφραση                                                 Δημήτρης Δημητριάδης

Σκηνοθεσία                                                 Σοφία Μαραθάκη

Δραματουργική  επεξεργασία                     Ελένη Τριανταφυλλοπούλου

Σκηνικά                                                       Εύα Μαραθάκη

Κοστούμια                                                    Ιωάννα Τσάμη

Μουσική                                                       Βασίλης Τζαβάρας

Επιμέλεια Κίνησης                                      Βρισηίδα Σολωμού

Φωτισμοί                                                     Σάκης Μπιρμπίλης

Φωτογραφίες                                              Andrea Bonetti

Βοηθός Σκηνοθέτη                                     Καλλιρρόη Μυριαγκού

Κατασκευή Σκηνικού                                Αδριανός Ζαχαριάς

Σχεδιασμός Αφίσας                                    Παντελής Μάκκας

Υλικό Προγράμματος                                Ελένη Τριανταφυλλοπούλου ,                          

                                                                     Σοφία Μαραθάκη

Παίζουν οι ηθοποιοί: Νέστωρ Κοψιδάς, Εύα Νικηφόρου, Αλεξάνδρα Ντεληθέου, Κώστας Κορωναίος/Κωνσταντίνος Παπαθεοδώρου, Φωτεινή Παπαχριστοπούλου, Σωτήρης Τσακομίδης  

Μια ακόμα υπενθύμιση της ανελέητης δύναμης του πεπρωμένου έρχεται να δώσει ο MauriceMaeterlinck με το Εσωτερικό του.  Όταν ένα νεαρό κορίτσι πνίγεται στο ποτάμι, ένας άντρας αναλαμβάνει το καθήκον να μεταφέρει τη μακάβρια είδηση στην ανυποψίαστη οικογένεια του. Προτού εκπληρώσει τη θλιβερή αυτή αποστολή, συζητάει για το συμβάν με έναν ξένο μπροστά ακριβώς από τα παράθυρα πίσω από τα οποία βλέπουμε την αδιατάρακτη ακόμα ρουτίνα της οικογένειας. Μάρτυρες, ηδονοβλεψίες ή απλά παρατηρητές; Ποιος μπορεί να απαντήσει με ευκολία όταν μάλιστα κατά τη διάρκεια του έργου έρχεται αντιμέτωπος με μια αφόρητη υποψία: μήπως το Εσωτερικό είναι τελικά ένα κάτοπτρο που καθρεφτίζει το δικό μας εύθραυστο κι ανοχύρωτο εσωτερικό τοπίο;

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
από 13.10.2014
μέχρι 25.11.2014

Παραστάσεις
Δευτέρα, Τρίτη 21:15

__________________________________

ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΚΡΙΤΙΚΗ

Έντυπη Έκδοση Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 13 Μαρτίου 2014

Προσωπική ματιά

Ευτυχείς στην πλάνη τους

Την εύθραυστη, αόρατη γραμμή του ορίου μεταξύ της ανθρώπινης ευτυχίας και της ανθρώπινης δυστυχίας σκιτσάρει ανάγλυφα ο Μορίς Μέτερλιγκ (1862-1949) στο «Εσωτερικό» του, που παρουσιάζεται σε μια αξιόλογη παράσταση από την ομάδα Ατονάλ (στο Θέατρο του Νέου Κόσμου).
Εχει μεγάλο ενδιαφέρον το πώς ο Βέλγος νομπελίστας παρουσιάζει τους ανύποπτους ακόμα για τη δυστυχία που τους περιμένει ήρωές του, μέσα από τα λόγια των μαντατοφόρων του κακού, που παρακολουθούν τα «θύματα» της κακοτυχίας στο μεγαλύτερο μέρος του έργου αμφιθυμικοί -δειλιάζουν να ανακοινώσουν την μαύρη είδηση- από τα παράθυρα της οικίας τους: «Φαίνονται ευτυχισμένοι. Πιστεύουν πως είναι ασφαλείς επειδή έχουν βάλει κλειδαριές στην πόρτα». (Οι άνθρωποι πάντοτε θα ζούμε μέσα στην πλάνη, μαρτυρά ο Μέτερλινγκ.)

Ο αγγελιαφόρος του αποτρόπαιου πνιγμού της κόρης γνωρίζει ότι κρατά στα χέρια του όλη την ευτυχία τους. Κι όλο αναβάλλει να ανατρέψει τη ζωή τους με το κακό νέο. Το έργο εκτυλίσσεται με μοιρασμένη τη δράση μεταξύ του ταραγμένου εξωτερικού χώρου της οικίας, όπου οι μαντατοφόροι σχεδιάζουν και επανασχεδιάζουν τον τρόπο που θα μεταδώσουν την είδηση, και του ήρεμου εσωτερικού, που ακόμα δεν έχει στοιχειώσει το κακό που όμως ήδη υφίσταται. «Ο Μέτερλινγκ δεν μεταγράφει τη ζωή μιας οικογένειας στο εσωτερικό ενός σπιτιού, αλλά το εσωτερικό μάλλον του καθενός. Εγκαινιάζει αυτό που ο Εντγκάρ Μορέν διερμηνεύει με τρόπο πολύ απλό ως εκείνο που είναι όχι πλέον η εποχή του ανθρώπου των σπηλαίων, αλλά η εποχή των σπηλαίων του ανθρώπου. Το ζήτημα είναι να μην αφήσει κανείς αυτά τα χωρίς εικόνα σπήλαια να ζήσουν μόνα την αγωνία τους. Πρέπει να επισκεφθείς, να εξερευνήσεις αυτά τα σπήλαια και να αποπειραθείς να δώσεις μαρτυρία γι' αυτά μ' έναν τρόπο τυφλό, ασυνείδητο και σκοτεινό», σημειώνει ο αειθαλής Claude Regy.

Η καλή σκηνοθεσία της Σοφίας Μαραθάκη αποδίδει αυτό το φόβο της εξερεύνησης και διογκώνει το χάσμα μεταξύ του εσωτερικού και του εξωτερικού χώρου, παρουσιάζοντας το σιωπηλό, αύταρκες, ευτυχές ζευγάρι των γονιών της νεκρής σαν σπαστικές μαριονέτες, ενώ οι ήρωες στον εξωτερικό χώρο (τους χωρίζουν τρία κάδρα-παράθυρα) ενσαρκώνονται εντελώς ρεαλιστικά. Κι αυτό είναι ένα πρόβλημα: «Γραμμένο κανονικά για μαριονέτες, το έργο διακηρύσσει τη θέληση της μη ενσάρκωσης και απομακρύνει κάθε είδους ρεαλιστική σκηνοθεσία», υποστηρίζει εύστοχα ο Regy.
Ακριβείας και στους υπαινιγμούς είναι η μετάφραση του Δ. Δημητριάδη και δυνατή η υποκριτική ομάδα: Σωτήρης Τσακομίδης, Κωνσταντίνος Παπαθεοδώρου, Εύα Νικηφόρου, Αλεξάνδρα Ντεληθέου, Φωτεινή Παπαχριστοπούλου, Νέστωρ Κοψιδάς.

ΙΩΑΝΝΑ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ
http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=2014-03-13&s=proswpikh-matia

Ανατολή - Δύση: ένας πόλεμος δίχως τέλος

Κόσμοι σε πόλεμο - 2500 χρόνια σύγκρουσης ανάμεσα στην Ανατολή και στη Δύση του Anthony Padgen (εκδ. Αλεξάνδρεια).

Άρθρο του Γιώργου Σιακαντάρη

Ο ιστορικός Άντονυ Πάγκντεν διδάσκει σήμερα στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια. Στα επιστημονικά ενδιαφέροντα του συμπεριλαμβάνονται η ιστορία του πολιτισμού των Μάγιας, γενικότερα οι Ινδιάνοι της Αμερικής, ο ρόλος του ισπανικού ιμπεριαλισμού στην κατάκτηση της Αμερικής, αλλά και οι πολιτισμικές και ιστορικές σχέσεις Ευρώπης και Αμερικής. Στο επίκεντρο των ενδιαφερόντων του είναι οι διαφορές που χωρίζουν τη Δύση από την Ανατολή. Σύμφωνα με αυτόν αυτές οι διαφορές πάνε πολύ πέρα από τις διαφορές στην πολιτική και στη θρησκεία.

Οι Κόσμοι στον Πόλεμο σε πρώτο πλάνο εξιστορούν τη σύγκρουση σε στρατιωτικό επίπεδο μεταξύ της Ευρώπης (Δύση) και της Ασίας (Ανατολή). Αν όμως ήταν μόνο ένα βιβλίο εξιστόρησης των πολεμικών μαχών μεταξύ της Δύσης με την Ανατολή, μάλλον δεν θα διεκδικούσε άλλες δάφνες πέραν της αφηγηματικής ικανότητας και της ευρυμάθειας του συγγραφέα. Αυτό το βιβλίο επιχειρεί να μιλήσει και για το πολιτικό και πολιτισμικό περιεχόμενο αυτής της σύγκρουσης. Και πάνω σ' αυτά τα θέματα λέει πολλά που αξίζουν και κριτικών επισημάνσεων.

Όταν κάποιος αναζητεί τις πηγές του διαχωρισμού μεταξύ του ανατολικού και του δυτικού κόσμου, διακινδυνεύει να εγκλωβιστεί στα αδιέξοδα του οριενταλισμού. Κάτι τέτοιο επιχειρεί να αποφύγει ο Πάγκντεν, χωρίς όμως να το καταφέρνει πάντα. Γιατί αν και όλη η αφήγησή του επιδιώκει να στηθεί στον άξονα του διαφωτισμού για τον οποίο πρωτεύουσα σημασία έχει η ατομική ταυτότητα και όχι η πολιτισμική ή η θρησκευτικο-εθνική, υπάρχουν στιγμές που χάνει αυτό το μήνυμα του Διαφωτισμού διολισθαίνοντας σε συντηρητικές θέσεις.

Μια ιστορία που ξεκινά με τους ελληνο-περσικούς πολέμους

Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η ιστορία μας ξεκινάει πριν από τη γέννηση του χριστιανισμού και του Ισλάμ για να καταδείξει τις πρώτες συγκρούσεις μεταξύ Δύσης και Ανατολής. Ο αγώνας ανάμεσα στους διαφόρους πολιτισμούς της Ευρώπης και της Ασίας είναι μακροχρόνιος και ανθεκτικός. Δεν είναι όμως συνεχής, έχει τις διακοπές του, καθώς και τις περιόδους αλληλοεπιδράσεων.

Αυτό όμως που σύμφωνα με τον Πάγκντεν χαρακτηρίζει αυτή τη σχέση δεν είναι ο αμοιβαίος επηρεασμός, αλλά η διαρκής εχθρότητα. Μια εχθρότητα που ξεκινά με τους ελληνο-περσικούς πολέμους. Αν και η Ευρώπη γεννήθηκε από την Ασία και για αιώνες μοιραζόταν μαζί της μια κοινή ιστορία, με τους περσικούς πολέμους άρχισε η σύγκρουση που –σύμφωνα με τον συγγραφέα– συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας.

Ο Ηρόδοτος ενδιαφερόμενος να δείξει όσα διαιρούσαν τους Πέρσες και τους Έλληνες μας μεταφέρει την περίφημη «Διαμάχη περί Πολιτεύματος», όπου τέθηκε το ζήτημα για το ποιο καθεστώς έπρεπε να επιλεγεί για την Περσία. Στη διαμάχη του Οτάνη που υποστήριζε τη δημοκρατική επιλογή, του Μεγαβύζου που υποστήριζε τη μέση οδό της ολιγαρχίας και του Δαρείου που τάσσονταν με τη μοναρχία, επικράτησε ο τελευταίος. Η αποτυχία του Οτάνη να πείσει για την αναγκαιότητα της δημοκρατίας οφειλόταν στη φύση ενός λαού ο οποίος φοβόταν οποιουδήποτε είδους ατομική δράση και ευθύνη.

Ακριβώς η μελέτη του φόβου για την ατομική ελευθερία είναι και το νήμα που ακολουθεί ο ίδιος ο συγγραφέας για να εξηγήσει τη θέση του για το ασυμβίβαστο δημοκρατίας και ανατολικών κοινωνιών. Στη μια άκρη αυτού του νήματος βρίσκεται η βούληση των ανθρώπων για την ελευθερία και στην άλλη η επιθυμία για ευταξία και καθοδήγηση στη ζωή. Στον δυτικό κόσμο, στο βαθμό που μόνο αυτός κατόρθωσε να διαχωρίσει την πολιτική εξουσία από τη θρησκεία, κυριαρχεί η πρώτη πλευρά, στον ανατολικό η ταύτιση του Ισλάμ, παρά τις φωτεινές εξαιρέσεις που περιγράφονται στο βιβλίο, με την πολιτική εξουσία υπερκαθορίζει την κυριαρχία της δεύτερης πλευράς. Βεβαίως, ο συγγραφέας δεν ξεχνά να αναφερθεί στους κοινωνικούς λόγους αλλά και τις ταξικές ανισότητες που κρατούν δέσμιο τον ανατολικό κόσμο στη θρησκεία. Αυτές όμως οι αναφορές δεν είναι δεσπόζουσες στο παράδειγμά του.

«Η αστική φιλελεύθερη δημοκρατία είναι η αναγκαστικά ατελής και ανολοκλήρωτη έκφραση μιας πολιτικής παράδοσης της αρχαίας Ελλάδας και των αυτοαποκαλούμενων κληρονόμων της» (σελ. 537). Αυτό εκφράζει τη Δύση στον αγώνα της κατά της Ανατολής. Ένας αγώνας που ξεκινάει με τους περσικούς πολέμους και τη σύγκρουση της αρχαίας ελληνικής δημοκρατίας με τον ασιατικό δεσποτισμό. Σ' αυτή τη μάχη νίκησε ο ελεύθερος Έλληνας, γιατί αυτός μαχόμενος γι' αυτήν του την ελευθερία, μάχονταν και για την πόλη του και το δημοκρατικό της πολίτευμα.

Η Σαλαμίνα θεωρείται μεγάλη νίκη της δημοκρατίας επειδή πρωταρχικά ήταν έργο μιας μεγάλης προσωπικότητας, του Θεμιστοκλή. Κάτι τέτοιο, η εμφάνιση δηλαδή μιας προσωπικότητας, πέραν αυτής του μονάρχη, δεν θα μπορούσε να υπάρχει στο δεσποτικό ασιατικό καθεστώς. Και δεύτερον, γιατί εκεί νίκησαν οι ναύτες και όχι οι στρατιώτες. Οι πρώτοι εκπροσωπούν τα φτωχά κοινωνικά στρώματα, ενώ οι δεύτεροι τα πιο εύπορα.
Η νίκη της Δύσης συνεχίζεται με τον Αλέξανδρο. Εδώ ο συγγραφέας επιδιώκει να τηρήσει τις ιστορικές ισορροπίες αναδεικνύοντας την συμφιλιωτική πλευρά του Αλέξανδρου ταυτόχρονα με τις πολιτικές εκκαθάρισης που εφάρμοσε. Δεν μένει όμως στα προφανή. Πέρα από την αντίθεση συμφιλίωση-εκκαθάριση αναδεικνύει μια σημαντικότερη διάσταση του έργου του Αλέξανδρου. Αυτή είναι η προσπάθεια για την ίδρυση ενός νέου αυτοκρατορικού κράτους, το οποίο θα ενοποιούσε τα δυο μισά του τότε γνωστού κόσμου. Ο Αλέξανδρος ήθελε να κάνει τον κόσμο ενιαίο. Ο Πάγκντεν θεωρεί ότι κάτι τέτοιο ήταν και είναι αδύνατον.

Το επόμενο βήμα στην ενοποίηση του κόσμου είναι ο ελληνορωμαϊκός πολιτισμός. Η Ρώμη δεν είναι πλέον δημοκρατία με την αρχαιοελληνική σημασία της λέξης. Είναι ένα μεικτό πολίτευμα, εν μέρει δημοκρατία, εν μέρει αριστοκρατία και εν μέρει μοναρχία. Ένα πολίτευμα που επιτρέπει την πρόσβαση στην εξουσία σε όλες τις κοινωνικές τάξεις. Σίγουρα δεν ήταν εξουσία του δήμου όπως στην Αθήνα, αλλά ήταν ένα πολίτευμα που στηρίζονταν στη διατήρηση των ισορροπιών μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Και ως τέτοιο συγκρούστηκε με την Καρχηδόνα, αρχικά, τους Πάρθους, στη συνέχεια, και με όλον τον υπόλοιπο ασιατικό κόσμο αργότερα.

Η εμφάνιστη του Χριστιανισμού και του Ισλάμ

Η εμφάνιση και η κυριαρχία του χριστιανισμού αλλάζει τα πολιτικά δεδομένα. Ο χριστιανισμός έχει ασιατικές ρίζες, αλλά η αφετηρία της επικράτησής του είναι η στήριξή του στην οικουμενική ιδιότητα του πολίτη και των δικαιωμάτων του, όπως αυτά τα κληροδότησε ο ρωμαϊκός κόσμος. Κτηνωδία και αφομοίωση, δουλεία και ελευθερία των πολιτών είναι τα δίπολα στα οποία στηρίχτηκε ο Κωνσταντίνος για να επιβάλλει τον χριστιανισμό ως θρησκεία της αυτοκρατορίας. Αυτό όμως ήταν και η βάση της μετέπειτα σύγκρουσης των δύο πολιτειών: του πάπα και του αυτοκράτορα. Σύγκρουση που αρχικά οδήγησε στον διχασμό της αυτοκρατορίας και στη συνέχεια στους πολέμους της παποσύνης με τους δυτικούς φεουδάρχες και αυτοκράτορες.

Η εμφάνιση του Ισλάμ τα αλλάζει όλα. Γιατί εδώ έχουμε μια θρησκεία που δεν αποδέχεται κανένα δίκαιο έξω από το δίκαιο του προφήτη. Κατά συνέπεια δεν μπορεί να υπάρξει ούτε υπόνοια διαχωρισμού κράτους και θρησκείας. Και δεν φτάνει αυτό. Το ισλάμ οδηγεί τη σύγκρουση μεταξύ θρησκειών μέχρι εσχάτων. Βεβαίως ο συγγραφέας αναγνωρίζει –πώς θα μπορούσε διαφορετικά άλλωστε– το ρόλο του ισλαμικού κόσμου στη διάσωση της αρχαιοελληνικής γραμματείας, αλλά πιστεύει ότι αυτό δεν μπορούσε να πάει παραπέρα. Γιατί σ' αυτή τη θρησκεία νόμος είναι ο νόμος του θεού, η σαρία, και αυτή δεν μπορεί ποτέ να αλλάξει. Ο οίκος του ισλάμ (νταρ αλ ι ισλάμ) είναι ένας ακίνητος οίκος. Η τζιχάντ είναι αναγκαία και δεν θα τελειώσει όσο υπάρχει ο οίκος του πολέμου (νταρ αλ- χαρμπ), που περιλαμβάνει όλους τους μη μουσουλμάνους. Μπορεί και να μη τελειώσει ποτέ. Στον οίκο του ισλάμ η επιστήμη, το δίκαιο, τα δικαιώματα, οι πολίτες δεν υπάρχουν έξω και πέρα από τη σαρία. Υπάρχουν μέσω και μόνο αυτής. Σ' αυτή την περίπτωση όμως ποτέ δεν μπορούν να αποκτήσουν την αυτονομία τους όλες οι παραπάνω αξίες. Η επιστήμη, το δίκαιο, τα δικαιώματα και οι πολίτες είναι δυτικές και μόνο αξίες.

Η ούμμα είναι θεοκρατία. Ο χριστιανισμός, με τη διάκριση της εξουσίας από τη θρησκεία, και να ήθελε δεν θα μπορούσε να είναι. Προσπάθησε και αυτός με τις Σταυροφορίες να γίνει, αλλά το μόνο που κατόρθωσε ήταν να οδηγήσει μετά από αυτές, στο πρόσωπο της οθωμανικής αυτοκρατορίας, στην κυριαρχία του ισλάμ. Οι Οθωμανοί κατέλυσαν το ανατολικό τμήμα του δυτικού κόσμου. Στον δυτικό κόσμο ο διαχωρισμός εξουσίας και εκκλησίας οδήγησε στην ήττα της τελευταίας. Αυτή η ήττα πέρασε μέσα από την Αναγέννηση, την Μεταρρύθμιση, τον Διαφωτισμό, την άνοδο του ορθολογισμού, του εμπειρισμού και της επιστημονικής επανάστασης.

Πεφωτισμένος οριενταλισμός

Στη συνέχεια έρχεται αυτό που αποκαλεί «πεφωτισμένος οριενταλισμός», η ιμπεριαλιστική επέμβαση του Ναπολέοντα και στη συνέχεια των βρετανών στον οθωμανικό και αραβικό κόσμο. Μια επέμβαση και σύγκρουση που συνεχίστηκε και συνεχίζεται σήμερα μεταξύ του δυτικού κόσμου και της τζιχάντ.

Έτσι –σύμφωνα με τον Πάγκντεν– η βασική αρχή του Διαφωτισμού πώς όλοι οι άνθρωποι μπορεί και πρέπει να αντιμετωπίζονται πρωτίστως ως άτομα δεν μπορεί να εφαρμοστεί στον κόσμο της ανατολής.

Η εποχή μας με τα λόγια του Καντ είναι η εποχή της κριτικής και τα πάντα πρέπει να υποτάσσονται σ' αυτήν. Αυτό το τονίζει και ο συγγραφέας. Εδώ όμως –κατά τη γνώμη μου– κάνει και το μεγαλύτερο λάθος. Παρόλο που θεωρεί ότι ο Διαφωτισμός παρά τα σφάλματά του αποτελεί τη βάση των σύγχρονων κοινωνιών και τίποτα δεν είναι καλύτερο απ' αυτόν, δεν οδηγεί αυτόν τον συλλογισμό ως τα άκρα. Έτσι –σύμφωνα με τον Πάγκντεν– η βασική αρχή του Διαφωτισμού πώς όλοι οι άνθρωποι μπορεί και πρέπει να αντιμετωπίζονται πρωτίστως ως άτομα δεν μπορεί να εφαρμοστεί στον κόσμο της ανατολής. Η διαίρεση ανάμεσα στην εκκλησία και το κράτος κατέστησε δυνατή την εκκοσμίκευση στη Δύση. Η μη αποδοχή αυτής της διαίρεσης από το ισλάμ δεν του επιτρέπει ποτέ αυτό να γίνει φιλελεύθερο.

Είναι προφανές ότι σήμερα το ισλάμ, προβάλλει όλο και περισσότερο ως δύναμη που εξασφαλίζει στους πιστούς του μια βεβαιότητα, την οποία δεν παρέχει η οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα. Μια βεβαιότητα που είναι στημένη πάνω σε απάνθρωπες βάσεις. Η αντίληψη όμως ότι ορισμένα άτομα είναι εξ ορισμού αποκλεισμένα από τον διαφωτισμό και τον ορθό λόγο δεν είναι μια δυτική αντίληψη. Αυτή η άποψη όσο και να μιλά στο όνομα του διαφωτισμού παραγνωρίζει την πιο σημαντική του θέση: ότι τα άτομα όπου και να βρίσκονται αναγνωρίζονται και οφείλουν να είναι αυτόνομοι φορείς της δικής τους συνείδησης. Και αν αυτό δεν συμβαίνει, η κύρια αιτία δεν είναι η θρησκευτική πίστη, αλλά οι ιστορικοί λόγοι που καθιστούν αυτήν την πίστη κυρίαρχη.

* Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΙΑΚΑΝΤΑΡΗΣ είναι συγγραφέας και διδάκτωρ Κοινωνιολογίας.

Πηγή: BOOKPRESS

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΜΑΝΑΤΙ ΣΤΗΝ ΕΦΟΡΙΑ..!

Η ΕΙΔΗΣΗ από την Ημερησία πρωινή εφημερίδα της Ρόδου ΡΟΔΙΑΚΗ:

Άνεργος πατέρας παρέδωσε το παιδί του στην εφορία μετά από δέσμευση του λογαριασμού του!

Απίστευτες στιγμές εκτυλίχθηκαν χθες στη Ρόδο, όταν άνεργος πατέρας πήγε να παραδώσει το… παιδί του στην εφορία, αφού οι οικονομικές υπηρεσίες είχαν κατασχέσει τα τελευταία του χρήματα από το λογαριασμό του 300 ευρώ που προορίζονταν για τις καθημερινές ανάγκες του παιδιού.
Ο πατέρας πήγε στη ΔΟΥ Ρόδου αφού διαπίστωσε ότι τα χρήματα είχαν κάνει «φτερά» από το λογαριασμό του, όπως αναφέρει η τοπική εφημερίδα «Ροδιακή». Όλα άρχισαν μόλις ο διαζευγμένος πατέρας, ο οποίος διατηρούσε παλαιότερα επιχείρηση αλλά τον τελευταίο καιρό ήταν άνεργος, διαπίστωσε πως οι κρατικές υπηρεσίες του υπουργείου οικονομικών δέσμευσαν σε απίστευτο χρόνο, το ποσό που είχε κατατεθεί στον τραπεζικό του λογαριασμού και προορίζονταν για να καλυφθούν τα έξοδα του μήνα.
Όπως αναφέρει η Ροδιακή, το ποσό είχε κατατεθεί από τη μητέρα του 35χρονου που διαμένει σε άλλη περιοχή της χώρας μας με στόχο να βοηθηθεί ο ίδιος και να μπορέσει να ανταποκριθεί στα καθημερινά του έξοδα. Ο άνδρας έφθασε χθες το πρωί στα γραφεία της Δημόσιας Οικονομικής Εφορίας Ρόδου και αφού κατευθύνθηκε έχοντας στην αγκαλιά του το αγγελούδι του, ενάμιση έτους, το οποίο κοιμόταν στον ώμο του, ανέβηκε τα σκαλιά του πρώτου ορόφου της Δ.Ο.Υ Ρόδου.
Με ήρεμο ύφος, ενημέρωσε τον έφορο ότι βρίσκεται σε πλήρες αδιέξοδο αφού είναι άνεργος εδώ και καιρό και σημείωσε ότι αν τα χρήματα δεν μπορέσουν γρήγορα και πάλι να περάσουν στην κατοχή του, τότε ήταν αποφασισμένος να φθάσει στο σημείο ακόμα και να αφήσει στην Εφορία το παιδί του σε μια καθαρά συμβολική κίνηση διαμαρτυρίας, μια και το ίδιο το κράτος ήταν αυτό που του στέρησε το δικαίωμα ακόμα και να του παρέχει ακόμα και τα ελάχιστα από τα βασικά αγαθά που χρειάζεται ένας άνθρωπος.
Ο έφορος Ρόδου, φανερά έκπληκτος από την κατάσταση που αντιμετώπισε, του εξήγησε αφού κουβέντιασε για μεγάλο χρονικό διάστημα μαζί του, ότι σε βάρος του εφαρμόστηκε η προβλεπόμενη διαδικασία καθώς έχει χρέη προς την Δημόσια Οικονομική Εφορία Ρόδου.
Ο 35χρονος ζήτησε εξηγήσεις για ποιο λόγο του κατέσχεσαν το ποσό και όπως δήλωσε στη «Ροδιακή» λίγο αργότερα, έπεσε από τα σύννεφα όταν τον πληροφόρησαν ότι έπρεπε να… επικαιροποιήσει τον ακατάσχετο λογαριασμό που είχε δηλώσει πριν από αρκετό καιρό!
Τώρα, αναμένεται να γίνει διαδικασία αποδέσμευσης του ποσού αυτού, αλλά οι πιθανότητες να επιστραφεί και πάλι στον λογαριασμό του είναι ελάχιστες.»

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ Νο 17 - ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ ΕΠΕΣΑΝ...

"ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ" ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΤΡΑΠΕΖΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Ιστολόγιο  http://endrasi-ste.blogspot.com 

Email  endrasi.ste@gmail.com

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ Νο 17

ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ ΕΠΕΣΑΝ:

ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ ΝΑ  ΣΤΕΙΛΟΥΝ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΕΤΕΡΓΑΣΙΑΚΩΝ ΠΑΡΟΧΩΝ ΣΤΗΝ  ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ

Αθήνα, 17 Οκτωβρίου 2014

Συνάδελφοι,

Μετά από πολλούς μήνες, πραγματοποιήθηκε στις 15.10.2014, η λεγόμενη μηνιαία (!)συγκέντρωση του Συλλόγου μας. Προς μεγάλη έκπληξη όλων των συγκεντρωμένων συναδέλφων, ο Πρόεδρος του Δ.Σ. του Σ.Σ.Τ.Ε, αντί μιας ουσιαστικής ενημέρωσης και απαντήσεων στα ερωτήματα των συναδέλφων για τον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετωπισθεί η συνεχής μείωση του καθαρού ποσού της διαθέσιμης σύνταξής μας, επικέντρωσε εκ νέου την ομιλία του στην “ανάγκη”ανάθεσης της διαχείρισης του Προγράμματος Μετεργασιακών Παροχών σε ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία!

Δικαιολογία για αυτή τη νέα απόπειρα να οδηγηθούν εκτός Τράπεζαςασφαλιστικά δικαιώματα του προσωπικού, αποτέλεσε η φορολόγηση του συνολικού ποσού των συντάξιμων αποδοχών μας, (κύρια+επικουρική+πρόγραμμα). Αφού έπεσαν στο κενό τα όσα το 2013, στην αρχή του διαχωρισμού του μερίσματος, διέδιδε ο Πρόεδρος περί αφορολόγητου του Προγράμματος, έρχεται σήμερα και αντί να συζητήσειτρόπους και προτάσεις άμεσης ανακούφισης των συνταξιούχων μας όπως:

·          επέκταση των δόσεων των πρόσφατων χορηγηθέντων δανείων από 36 σε 60,

·         πάγωμα των δόσεων μέχρι 31.12.2015 όταν και θα έχει αντιστοιχισθεί πλήρως η κράτηση φόρου με αυτή της υποχρέωσης καταβολής της, για όποιους συναδέλφους δεν έχουν εισόδημα από άλλες πηγές,

·         ενίσχυση των χαμηλοσυνταξιούχων με σταδιακή επανασύνδεση των συντάξεών τους με τα χρόνια ασφάλισής τους και τον αντίστοιχο βαθμό,

θεωρεί τη φορολογική επιβάρυνση μίας ομάδας συνταξιούχων, ως ευκαιρία, για να επιχειρήσει εκ νέου την ανάθεση της διαχείρισης του Προγράμματος σε ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία!

Με το αιτιολογικό ότι το ασφαλιστικό προϊόν φορολογείται αυτοτελώς με συντελεστή 15% και άρα το Πρόγραμμα αν ανατεθεί σε ασφαλιστική εταιρεία θα έχει μικρότερο φόρο, θεωρεί πως οι συνάδελφοι “θα τσιμπήσουμε το τυρί” και θα ανοίξουμε μόνοι μας την κερκόπορτα  ώστε σταδιακά όλα τα δικαιώματά μας, ακόμα και αυτά του Ταμείου Υγείας, να βρεθούν εκτός Τράπεζας. Μας προτρέπει, έναντι κάποιας σημερινής φορολογικής ελάφρυνσης μίας ομάδας συναδέλφων,να δεχθούμε ότι δεν υπάρχει συνολική υποχρέωση της ΤτΕ για καταβολή ΜΕΡΙΣΜΑΤΟΣ (36% των συνταξίμων αποδοχών) στους συνταξιούχους της. Σύμφωνα με τη λογική του, η ΤτΕ  είναι Ταμείο,το οποίο χορηγεί μόνο κύρια και επικουρική σύνταξη όπως όλα τα άλλα Ταμεία και επομένως, όχι μόνο θα “υποχρεωθούμε” να στείλουμε και την επικουρική ως τέτοια πλέον στην Η.ΔΙ.Κ.Α. Α.Ε., αλλά θα διευκολύνουμε μόνοι μας την πίεση, η οποία αντικειμενικά ασκείται από την εκάστοτε κυβερνητική πολιτική, για ενσωμάτωση ΟΛΩΝ των συντάξεών μας (κύριας και επικουρικής) στο Ενιαίο Ασφαλιστικό Σύστημα, δηλαδή στον Εθνικό Φορέα Απονομής Συντάξεων και στο Ενιαίο Ταμείο Συντάξεων Μισθωτών, καταργώντας ουσιαστικά μόνοι μας το “σύστημα ασφάλισης προσωπικού της ΤτΕ”, το οποίο έχει θεσπισθεί με νόμο. ΄Οσον αφορά στο συντελεστή αυτοτελούς φορολόγησης 15% ουδείς γνωρίζει και εγγυάται ότι θα παραμείνει σταθερός και δεν θα αυξηθεί όπως αυξήθηκαν, από 1.1.2014, οι συντελεστές αυτοτελούς φορολόγησης των επικουρικών συντάξεων από 5%, 10% και 15% σε 22%, 32%, και 42% αντίστοιχα, επειδή αυτές συνυπολογίζονται στο γενικό εισόδημα του φορολογούμενου.

Η τοποθέτηση αυτή και η εμμονή του Προέδρου στο συγκεκριμένο θέμα, όπως ήταν επόμενο, προκάλεσε την έκρηξη οργής των συναδέλφων και τη σωρεία διαμαρτυριών από το ακροατήριο, με αποτέλεσμα ο Πρόεδρος να χάσει την ψυχραιμία του και να προβεί σε αδικαιολόγητες λεκτικές επιθέσεις και απαράδεκτους χαρακτηρισμούς κατά της Κίνησης των “ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ” Συνταξιούχων Τραπέζης της Ελλάδος, αλλά και κατά συγκεκριμένων μελών της Ομάδος Συντονισμού της, τα οποία όπως ήταν λογικό  διαμαρτυρήθηκαν έντονα.

Στη συνέχεια και οι υπόλοιποι ομιλητές-μέλη της σιωπηρήςπλειοψηφίας του Δ.Σ. (Ε. Κλειτοράκη,          Γ. Μαχαίρας) προσπάθησαν με τη σειρά τους να πείσουν για τη “λειτουργικότητα” και την “αποτελεσματικότητα” της μετατροπής του Προγράμματος Μετεργασιακών Παροχών σε επαγγελματική ταμείο ή σε προϊόν διαχειριζόμενο από ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία. Μάλιστα έφτασαν σε σημείο συνδικαλιστές με πολυετή συμμετοχή και από θέσεις ευθύνης στο Σ.Σ.Τ.Ε., να αναφέρουν πως η Τράπεζα μόνο πληρώνει και οι συνταξιούχοι μόνο παίρνουν! Ξεχνώντας φυσικά πως από την ίδρυσή της, αν και οι συντάξεις αποτελούν καταστατική της υποχρέωση, οι εργαζόμενοι φροντίζαμε πάντα και εισφέραμε μεγάλα ποσά κρατήσεων επί διαφόρων ποσών των αποδοχών μας για την ενίσχυση των τέως συνταξιοδοτικών μας Ταμείων. Ενώ παλαιότεροι συνάδελφοί μας, ως εχέφρονες διαχειριστές της σχηματισθείσας περιουσίας των Ταμείων, φρόντισαν και επενδύθηκαν χρήματα σε ακίνητα, τα οποία σήμερα, μετά την ένταξη των τέως Ταμείων στην Τράπεζα, αποτελούν πλέον σημαντικό μέρος της ακίνητης περιουσίας της ΤτΕ. 

Παράλληλα και ο Γ. Γραμματέας του Σ.Σ.Τ.Ε., αφού συμφώνησε γενικά με τη λογική του Προέδρου, ζήτησε να παγώσει μέχρι τις ερχόμενες εκλογές του Σ.Σ.Τ.Ε το όλο θέμα,  θεωρώντας πως αυτό πρέπει να τεθεί και να συζητηθεί από το νέο Δ.Σ. του Σ.Σ.Τ.Ε.

Εξαίρεση στο παραπάνω σκηνικό αποτέλεσε ο εκπρόσωπος της ΕΣΑΚ, ο οποίος διαφώνησε με την προτεινόμενη ανάθεση της διαχείρισης του Προγράμματος σε ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία.

Δύο ώρες μετά τους μονολόγους των πιο πάνω, οι οποίοι άσκησαν και την καθιερωμένη λεκτική επίθεση στους “ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ”, πήραν το λόγο οι συνάδελφοι Κ. Ευσταθίου, Χ. Παπαμάργαρης και        Δ. Δεληπέτρος. Εξήγησαν στους συναδέλφους τους λόγους της κάθετης αντίθεσης της Κίνησής μας στην ανάθεση της διαχείρισης του Προγράμματος σε ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία, τονίζοντας ιδιαίτερα ότι, σήμερα που όλα καταρρέουν και τα συνταξιοδοτικά μας δικαιώματά είναι εγγυημένα εντός της ΤτΕ, είναι αδιανόητη οποιαδήποτε προσπάθεια του Προεδρείου του Δ.Σ. να “οδηγήσει” το Πρόγραμμα Μετεργασιακών Παροχών εκτός της Τράπεζας της Ελλάδος. Προέβαλλαν επίσης το διεκδικητικό προγραμματικό πλαίσιο της Κίνησης των “ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ”, όπως αυτό αναγράφεται και στην ανακοίνωσή της  Νο 15.

Συνάδελφοι,

Μετά από όσα σας εκθέσαμε παραπάνω, θεωρούμε την ανάθεση της διαχείρισης του Προγράμματος Μετεργασιακών Παροχών σε ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία, επικίνδυνη για το μέλλον των συντάξεών μας. Η Κίνησή μας θα αντισταθεί με κάθε μέσο στα σχέδια όποιων θελήσουν να παίξουν με τις ζωές των συνταξιούχων της ΤτΕ. 

Σας καλούμε όλους σε επαγρύπνηση και εγρήγορση.

Με συναδελφικούς χαιρετισμούς,

Η ΟΜΑΔΑ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ

Αναγνωστοπούλου Δήμητρα, Βαξεβανάκη Έλλη, Δεληπέτρος Δημήτρης, Ευσταθίου Κώστας, Καραγιάννης Ιπποκράτης, Καραφωτιά Φωφώ, Κουλούρης Γιώργος, Κουρκουτσάκη Τίνα, Κωνστανταράκη Εύα,  Μαγκλάρας Κώστας, Μελισσείδου Ελένη, Μπαλαούρας Μάκης, Μοσχονησίου Βάσω, Μουτσάκη Μάρθα, Μπουλαλά Αγγελική, Νέστωρας Γιώργος, Παπαμάργαρης Χάρης, Πατσιλίβα Μαργαρίτα, Χατούπη Μαρία, Χρηστίδης Απόστολος.